1 1 The Love of a Sister CHAPTER ONE: Ang Pagmamahal ng isang kapatid na babae

CHAPTER ONE: ANG PAGMAMAHAL NG ISANG KAPATID

"Do you need help, ma'am?" bumaling ang tingin ko sa sales lady nang tinanong niya ako.

Humakbang siya papalapit sa akin. "What can I do for you, ma'am?" tanong niyang muli.

Ngumiti ako sa kanya saka nagsalita. "M-Mayroon pa po ba kayong medyo murang halaga rito?" nahihiya kong tanong habang kagat-kagat ang ibabang labi.

Sandali itong natigilan nang nag-angat ako ng tingin sa kanya pero kalaunan ay bumalik rin sa huwisyo, nakakapagtaka.

Napailing ang babae. "Nako, ma'am, pasensya na po pero wala po kaming sale ngayon." sagot niya at ganoon na lang ang pag-init ng pisngi ko nang pasadahan niya ng tingin ang aking kabuohan.

Nagbaba ako ng tingin. "Ah.. gano'n ba, salamat na lang po." sambit ko nang may ngiti sa mga labi.

"Kanina ko pa po kasi napapansin, ma'am na wala pa po kayong nahanap simula no'ng pumasok kayo dito... Kaya kung hindi niyo po mamasamain, ay gusto ko po sana kayong tulungan maghanap, ma'am." ngiti niya. "Ano po bang hinahanap ninyong damit, ma'am?" tanong pa niya.

Nakaramdam ako ng hiya dahil sa sinabi nito. Hindi ko batid na kanina pa pala niya ako sinusundan ng tingin, nakakahiya. Tama ang sinabi niya, simula no'ng pumasok ako dito kanina ay ni isang beses ay wala pa akong napiling damit. Ang bibilhin ko sana ngayon ay para sa susuotin ko sa trabaho kung sakaling makahanap ako bukas. Mayroon naman akong mga kasuotan pero hindi ganoong klaseng damit ang gusto ko. Ang gusto ko iyong komportable ako at kagalang galang tingnan, iyong naman kasing akin ay medyo revealing, may kaliitan kasi ang mga iyon kaya hindi ko masyadong nagagamit.

"'W-Wag na po baka nakakahiya. Ayos lang naman po ako," pagtatanggi ko at nanatiling na sa ibaba ang paningin.

Tumawa siya. "Ang hiyain niyo naman po, ma'am, imbes na ako itong mahiya po dahil costumer namin po kayo." naroon pa rin ang ngiti niya. "Ako na lang po bahala sa inyo, ma'am." aniya saka hindi na ako hinitay na sumagot dahil nagsimula na itong maghanap.

Bumuntong-hininga ako. Wala akong nagawa kundi ang pumayag at magsimulang muli sa paghahanap ng damit. Naghanap na rin ako dahil nakakahiya naman kung siya lang itong naghahanap ng damit para sa akin. Sinabi ko naman sa kanya na iyong pang trabaho ang hinahanap ko. Tanging sagot lamang niya ay tango at ngiti hudyat na ito ay sumang-ayon.

Naiilang ako sa ngiti niya. Ganoon pala ang mga sales lady, pala ngiti? Ang ganda naman sa pakiramdan ngunit bakit may nakita ako kanina na parang ang sales lady pa 'yong nagalit sa costumer? Gayon pa man ay inalis ko na lamang iyon sa aking isipan. Mabait lang siguro ang isang 'to.

"Ma'am, ito po, maganda po 'to. Bagay po 'to sa inyo, ma'am." napalingon ako roon sa sales lady nang tawagin niya ako.

Lumapit siya sa akin at itinapat ang isang butterfly knot T-shirt at isang skirt na ang haba ay batid kong hindi iyon umabot sa aking mga tuhod. Umawang ang aking labi dahil sa ganda no'n pero batid kong hindi ito ang aking pipiliin dahil nakakatiyak akong hindi ako komportable sa mga 'to.

Nahihiyang umiling ako sa sales lady. "Hindi ako sumusuot niyan po. Masyadong maikli sa'kin, eh. Hindi ako komportable," komento ko.

Ang kaninang nakangiting reaksyon nito ay napawi, bumagsak ang mga balikat. "Sayang, ma'am, bagay na bagay po sa inyo. Ang ganda pa naman nito, ma'am." pabulong pa niyang sabi habang inuusisa ang mga ito. "'Di bale, ma'am. Maghahanap na lang po ako ulit ng skirt. Itong skirt lang naman po ang problema niyo 'di ba, ma'am?" ngumiti siya.

Kumunot ang noo ko at tumango na lang. Mas lalo akong nahiya nang makitang maraming nakatingin sa amin. Kanina pa kasi ako tumatanggi sa mga damit na ipinakita niya sa akin. Ni isa wala pa talaga akong napili, ilang beses na siyang pabalik balik sa gawi ko para ako ay tulungan.

"Ma'am, ito po. Sobrang ganda po nito, bagay na bagay po 'to sa inyo. Subukan niyo po." ani sales lady saka dali daling lumapit sa akin at inabot ang mga ito sa'kin.

Napangiti ako nang makitang ang manggas ng palda ay umabot sa aking tuhod. Maging ang pang-itaas kong damit ay maganda rin, terno na terno ang dalawa. Nakangiting tumingin ako sa malaking salamin at pinagmasdan ang aking kasuotan.

Bumungad sa akin ang nakaawang na labi ng saleslady nang lumabas ako sa fitting room. "Wow, ma'am!" mangha niyang usal. "Ang ganda ganda niyo po, ma'am!" nakangiting aniya at sinabayan ito ng mahinang palakpak gamit ang mga palad.

Nag-init ang mga pisngi ko sa sinabi niya. Pakiramdam ko ay nasa amin ang lahat ng atensyon lalo na't hindi matigil tigil ang kapa-puri ng saleslady sa akin.

Nang makarating sa bahay, ang bumungad sa akin ay ang tahimik na paligid. Pumasok ako at naglakad papuntang sala nang namataan ko si Jessy sa kusina habang may ginagawa. Napatingin siya sa direksyon ko nang makita sigurong nakarating na ako.

"Ate, saan ka po galing?" unang salubong sa akin ni Jessy nang makauwi ako sa apartment.

"Namili lang ako ng susuotin, Jess." tanging nasabi ko sabay angat ng dala kong paper bag.

Lumiwanag ang mukha niya sa nakita. "Wow! Mayroon po bang akin, ate?" may bahid na excitement niyang tanong at mabilis na tumayo mula sa pagkakaupo.

Marahan akong umiling. "I'm sorry. Wala akong nabili sa inyo, kumulang kasi ang pera ko, Jess. Kung gusto mo ng mga damit, 'yong binigay na lang sa akin ni Raze. Sa'yo na lang 'yon tutal ay maliliit ang mga sukat no'n, hindi ako komportable. Kasya 'yon sa'yo." ngumiti ako sa kanya matapos kong sabihin 'yon.

Niyakap niya ako. "Talaga po, ate?!" sabik niyang tanong."

I nodded my head and smiled.

"Thank you, ate. Yes! Sa wakas mayroon na rin akong palda." nadinig kong bulong niya. Niyakap ko siya pabalik at hinaplos ang mahaba niyang buhok.

"Wala ka bang skirt?" nagtataka kong tanong. "Hindi ba ay binigyan ko kayo no'n ni Jessah?"

Nakita ko ang pagnguso niya. Tumingala siya sa akin para makita ako. "Mayroon nga po, ate. Pero masyado na po kasing maliit sa akin, 'di ko alam kung tumangkad ba ako, mukhang hindi naman." mahinang sinabi niya habang nakanguso pa rin.

"Sige, hahanapin ko lang ang mga palda ko at saka ibibigay ko sa iyo." ngiti ko.

"Talaga, ate?" may bahid na kagalakan ang tono niya.

I nodded and smiled sweetly at her. Jessy hugged me tightly around my waist again.

Nung matapos kami maghapunan ay ako ang naghugas ng mga pinggan. Ilang minuto lang ang nagamit ko bago ako natapos. Nakasalubong ko si Jessah nang lumabas ako mula sa kusina, nagpunas muna ako ng kamay saka humarap sa kanya. Huminto rin ito nang sinenyasan kong huminto.

Humakbang ako ng ilang beses at lumuhod ng kaunti. "Tapos ka na sa assignments mo? Gusto mo tulungan kita?"

Sumilay ang ngiti sa kanyang labi at tumango ng marahan. "I'm done, ate,"

"You sure? Baka may hindi ka pa natapos or may nahirapan kang sagutin?" hinawakan ko ang magkabila niyang balikat. "Don't be shy, I'll just teach you."

She frowned, "I didn't say I was shy, ate. Also, I have completed all my assignments." she smiled, sweetly.

I nodded, "What about your school project, do you have?"

I saw the light in her eyes for a moment but she immediately frowned. "The teacher hasn't asked us to do anything yet... I'm done with the last one," ngumiti itong muli. "You have nothing to worry about, ate."

Tumango ako ng mahina nang hindi nawawala ang ngiti sa aking mga labi."Can I enter your room, baby?"

She suddenly laughed. "Why not, po?"

Natawa lang din ako sa sariling tanong. She's right, isn't she? But I think maybe they are doing something inside that I shouldn't see. That kind of thing, right? Maybe, they need privacy?

Hinawakan ko ang kanang kamay ni Jessah at iginiya siya papasok sa kanilang silid bago ako sumunod.

Palihim akong natawa nang bumungad sa amin ang magulo nilang kwarto. Sinulyapan ko si Jessah na nasa kanyang upuan habang nakangising tinitingnan ako. Hinintay siguro ang magiging reaksyon ko.

Pinulot ko ang bestida na muntikan ko ng maapakan. "What happened here, Jessah?"

I heard her giggle. "Nah.. Ate Jessy did something earlier that I did not understand," nagkibit balikat si Jessah. "Then, when she finished she just left the clutter."

Pumikit ako ng mariin. My suspicion was correct. Mga kalat na naman ang naabutan ko.

I glared at my sister, "Do you have anything else to do?" I asked.

"Nothing more... I think?" she shrugged her shoulders.

I asked her because I wanted her to help clean it up. Especially since they are the ones sleeping in this room, someone must help me so that they can learn, and become accustomed to cleaning.

I smiled, softly. "Can you help me?"

Lumingon siya sa akin. "Where, po? Clean up these mess?" aniya habang iginuhit ang kanyang mga mata sa mga nagkalat.

Tumango ako, "If you do nothing, Jessah?" sabi ko. "Wala ka na bang ginagawa diyan?"

Kumunot ang noo niya at naningkit ang mga mata, bakas ng pagkalito sa kanyang mukha. "I mean if you are not doing anything... Can you help me clean these?"

She burst out laughing. "Of course, ate! I will help you,"

Alas kuwatro ng umaga. Ang aking paboritong oras ng araw. Madilim ang kalangitan, lumipas ang mga kalye. Karamihan sa mga tao ay natutulog pa lamang.

Nagising ako at dahan-dahang bumangon, ingat na huwag gumawa ng tunog. Walang punto na nakakagising sa aking mga kapatid na babae bago ako nagpasya ang pinakamahusay na paraan upang magpatuloy. Iniunat ko ang aking mga braso sa itaas ng aking ulo at naglaan ng ilang sandali upang makapagpahinga.

Narinig ko ang isang matalim na ingay at tumingin patungo sa nakabukas na bintana, nakita ko ang isang higanteng puno na sinasampal laban sa tuktok na kalahati ng puno ng mangga.

Mahigit isang buwan na kaming pansamantalang nanirahan dito sa inoopahan naming apartment. Hindi madali sa akin ang sitwasyon namin ngayon, pero nagpapasalamat parin ako na sa kabila ng nangyari sa amin ay hindi kami pinabayaan ng Diyos. Sinadya kong maagang gumising para makapagsaing na at makaluto ng almusal namin.

I have a plan. The plan is quite simple. This is to find the closest reputable looking job, where I can find a good job. I need to find a job as soon as possible because I still have a lot to pay.

That is what I will do today. I will not go home without a job, any other job as long as it is respectable. For a few months I was just stunned at home because I lost my job. After that, I couldn'tt find a job or in other words no one accepted me. Well, it's really hard especially in our situation that I'm the only one working to provide for our needs.

Umupo ako sa harap nng salamin at kumuha ng suklay. Inayos ko muna ang sarili. Pinagmasdam ko ang sariling repleksyon sa salamin. Pagkalabas ko ng kwarto bahagya akong natigilan dahil sa nakita.

Hindi ko inakalang mapapaaga sila ng gising. Awtomatikong kumilos ang mga katawan nila nang matanaw akong lumabas ng silid. Kunot-noo at bahagyang umawang ang bibig ni Jessy. Bakas sa mukha na inaantok pa.

"Good morning, Ate Lorraine," bati sa akin ni Jessah kinaumagahan.

I looked at her and smiled. Lumapit ako sa kanya at kinurot ang malarosas niyang mga pisngi. Napapikit siya sa ginawa ko habang nakangiwi ang labi. She's so cute so I always shudder to pinched her cheeks. She has her beautiful hair and eyes.

Napabaling ang atensyon ko kay Jessy na nakapikit na ang mga mata habang nakatayo. Bahagya pa itong kumurap-kurap, tila wala sa sariling ulirat. Alam ko na kung bakit ganito ang nadatnan ko ngayong umaga. Dahil siguro ito kagabi, ilang oras rin kaming naglinis, inabala ang mga sarili sa paglilinis ng buong bahay maging ang mga sarili naming kwarto.

Pakiramdam ko nga ang bigat ng katawan ko at gusto na lamang magpahinga. Hindi ko gustong kumilos pero kailangan. Magkakrus ang kamay na pinanood ko si Jessy at tumikhim. Bahagyang dumilat ang mata niya at sandali pa ay muntik na siyang matumba. Gano'n na lang ang pagkagulat ko pero brusko ang naging pagkilos ko kaya agad ko siyang naalalayan.

"Ate, inaantok pa ako..." mahina ang boses na wika niya pa.

Inalalayan ko siya pabalik sa kanyang kwarto. Nang makalabas ako ay mabilis na nahagip ng mga mata ko si Jessah na prenteng nakaupo sa couch habang nakatingin sa direksyon ko.

"I'm hungry, po. Have you cooked yet, ate?" nakangusong aniya habang hinihimas ang tiyan nito.

"I didn't cook yet but don't worry I'll cook your favorite, okay? But it takes more time so, you have to wait." sabi ko sa kanya sabay ngiti.

"Really?" manghang tanong niya.

I nodded and gave her a sweet smile.

Mabilisan siyang tumakbo sa akin at niyakap ako sa bewang. "Thank you, ate." aniya.

"Anything for you, baby.." nakangiting ani ko sabay halik sa kanyang buhok.

Sa aming magkakapatid ay si Jessah ang bunso. Nakahiligan niya ang pagsasalita ng englis sa kadahilanang nahiligan niya ang pagbabasa ng mga nobela na binibila ko noon para sa kanya. Hitik ako sa aklat, marami akong aklat sa aking aparador na tapos ko ng nabasa at karamihan sa kanila ay babasahin ko pa palang. Hindi kataka taka na may pagkapareho kami ni Jessah na mahilig magbasa ng mga aklat tulad na lamang ng nobela at iba pa.

Itinali ko ng pa bun ang buhok ko bago sinuot ang apron. This is how I start the day, aside from waking up in the morning, cooking breakfast. Kumuha ako ng mga sangkap at sinimulan ng magluto. Hindi ko man namana ang kabutihang loob ni Mama, namana ko naman ang kahusayan niya pagdating sa kusina.

Ilang oras rin akong nagluto bago natapos. Hinilot ko ang sentido dahil pakiramdam ko mas lalong sumakit ang katawan ko. Kumimbot kimbot ako at nag ehersisyo narin para maibsan ang pamimigat ng katawan. Hindi ko alam kung ilang minuto rin ako sa ganoong posisyon. Maganda ang idinulot ng pag ehersisyo ko sa araw araw. Sinulyapan ko si Jessah na tulalang nakatitig sa akin. Napangiti naman ako sa reaksyon niya.

"Baby, see if Jessah's awake. When she's awake, call her so we can eat." utos ko sa kanya.

"Tapos na, ate?" gumuhit ang ngiti sa labi nito habang kumikislap angbmga mata.

Marahan akong tumango. "I'm done,"

"You said it'll take some time, right? It seems like just a few minutes, e." natawa ako sa huling salitang sinabi niya, nakakatuwa.

Nakakatuwang isipin na gusto niyang magsalita ng diretsong tagalog pero hindi nito makuha-kuha ng tama pero masasabi kong unti-unti na siyang natuto.

"I thought it would take some time. Fortunately, I just it quickly because I was hungry, my stomach was still numb." I answered her, chuckling.

"All right, sister." she rolled her eyes. "I will just go to Jessy's room." sambit niya saka ako tinalikuran.

Si Jessy ang pangalawa sa amin. I am very thankful dahil may kapatid akong katulad nila. Si Jessy medyo morena dahil kay papa siya nag mana. Ako naman at si Jessah ay kay mama nagmana dahil nakakasilaw ang kaputian no'n.

Namataan ko agad si Jessy at Jessah na kakalabas lamang ng kwarto. Lumapit sa akin si Jessy para bumati.

"Good morning, Ate Lorraine!" bati nito at matamis na ngumiti.

Lumapit siya sa akin para yumakap at halikan ang pisngi ko. Nilakihan ko siya ng mata na animo'y nagtatanong kung para saan iyon. Alam ko ang ganitong paglalambing.

Batid ko ang ugali ng aking mga kapatid, lalo na si Jessy. At nakakasiguro akong may kailangan na naman ang isang 'to. Hindi ko naman maiwasang malungkot dahil ikinakatwiran ko sa kanila ang pagtatrabaho ko, na sa halip ay dapat mabigyan ko agad sila ng mga ninanais nila. Pero sadyang napakailap ng buhay lalo na sa panahon ngayon, nakaka depress.

"Good morning rin. Maupo na kayo at kakain na tayo." nangingiting ani ko sa kanila.

Tinignan ko naman ang niluto ko at tinikman iyon. Napangiti ako sa katamtamang sarap nito. Naglagay ako ng mga plato, kutsara at tinidor sa lamesa.

Kumuha rin ako ng maiinom namin saka inihain sa hapag ang niluto kong ulam. Hinanda ko na lahat at umupo na. Napansin ko namang parang hindi komportable si Jessy dahil panay ang yuko niya at iiwas ng tingin sa akin.

"Hey, what's wrong?" nag-alalang tanong ko kay Jessy.

Nilingon niya ako nang nakanguso. Pinisil ko ang pisngi niya kaya naibsan ang lungkot nito sa mukha.

"Hindi mo ba gusto ang niluto ko?" nangangambang tanong ko dito.

Mabilis siyang umiling at walang reaksyong tinitigan ako. Ilang sandali ay bigla itong ngumiti.

"Ganda mo parin, ate Lorraine, kahit anong ayos mo." nakangiti niyang ani.

I know her. I know that's not really what should came out of her mouth. Besides that, she really wanted to tell me something.

Nginitihan ko siya at hinawakan ang kamay nito. "I'm serious. What's wrong?" I asked her in a serious way.

"A-Ate. Ano kasi may kailangan akong project na bibilhin... Kung ayos lang po na humingi ako pera sa inyo?" she said, reluctantly.

Hindi na ako nagulat pa sa sinabi niya pero may bahagi sa aking nalulungkot. Wala akong mabibigay ngayon pero pagdating sa mga kapatid ko, gagawin ko ang lahat.

"Ah, Jessy. A-Ano kasi, alam mo naman ang sitwasyon natin, 'di ba?" wika ko. "Maaari bang bigyan mo muna si ate ng oras para diyan? Wala pa kasi akong nahanap na trabaho, Jess. Pangako ni ate na bibilhin natin iyan," matamis na ngiti na ibinigay ko sa kanya habang nakatingin ng diretso sa mga mata niya.

Mahinang siyang tumango bilang pagsang-ayon.

"Maghahanap muna ako ng paraan kung paano natin mabibili ang iyong proyekto. Pero sa ngayon, magdasal tayo na makahanap ako ng trabaho. Okay?" wika ko habang nakatingin sa aking kapatid.

Ngumiti naman siya at tumango sa akin. Niyakap ko siya ng mahigpit.

"Ayos lang po. Hindi rin naman po kita minamadali, ate." utas niya.

Bahagya akong nausog sa kinauupuan ko nang yakapin niya ako. "I'm sorry, ate, if you feel that we are just a burden to you." umawang ang labi ko sa narinig mula sa kanya.

Isiniksik niya ang kanyang ulo sa aking balikat. Nagulat pa rin ako at 'di makapaniwala. Hindi ko maproseso ang sinabi niya.Hindi ko lubos maisip na sa ganitong murang edad pa lamang nila ay ganito na ang kanilang iniisip. Hinimas-himas ko ang likod niya at hinaplos ang mahaba niyang buhok.

"Don't say that again because I never thought you were a burden to me. You are my sisters and it is my responsibility to take care of you and love you. You are my only strength and inspiration every day." I said to them and smiled.

"Salamat, ate." sabay sinabi nila.

Ngumiti ako sa kanila at niyakap ng mahigpit ang dalawa.

"Thank you, ate." muling sabi ni Jessy.

Kumalas ako sa pagkakayakap. Nakatitig lang ang dalawa sa akin habang nagpapalitan kami ng ngiti. Ginulo ko ang buhok ni Jessy pagkatapos ay tumango ng mahina.

"I don't deserve to be thanked but because of what you said..." gumaralgal ang tono ng aking pagsasalita. "I will wholeheartedly accept your delicious gratitude, warm hugs and kisses."

Ang aking mga luha ay nagsimulang bumuo sa sulok ng aking mata. Suddenly my chest tightened when I saw their faces. They faced me with teary eyes.

"I love you, ate." magkasabay na wika ng dalawa at hinalikan ako sa magkabilang pisngi.

Lumaki ang ngiti sa aking labi. "I love you," I mumbled and I kissed them in their forehead.

"Let's eat, you still have class. I still need to find a job so hurry up. But make sure you will be satisfied," tinaasan ko sila ng kilay bilang paniniguro.

"Alam kong masarap ang niluto ko, nakalimutan niyo lang sabihin," panunuya ko sa mga kapatid.

Sabay silang humalakhak ng tawa. Kumunot-noo at nanliit ang mga mata ko habang tinatanaw sila.

"I cooked well, didn't I?" I raised an eyebrow at them.

"Of course, ate! You are our favorite chef!" ani Jessah, malaki ang ngiti sa labi.

"Really? Chef na talaga ang tawag niyo sa'kin?" sabik kong tanong.

They both nodded.

Nung matapos kumain at niligpit ko na lahat ng mga plato. Kusang kumilos ang mga kamay ko para hugasan ang mga pinggan. Brusko ang naging kilos ko habang ginagawa iyon ngunit sa maingat na paraan.

Nasa kwarto na ang mga kapatid ko at nagbihis na para makapaghanda. Pagkatapos kong maglinis ay pumunta ako sa silid-tulugan upang maghanda dahil maghahanap ako ng trabaho ngayon.

Nagpagpasyahan kong magsimulang maghanap ng trabaho upang mas mapadali kong bilhin ang pangangailangan ng aking kapatid.

Pumunta ako sa maliit na walk in closet at kinuha ang nakasampay na tuwalya. Pumasok ako sa banyo at naligo. Ilang minuto lang akong naligo bago lumabas. Nakatapis lang akong lumabas. Lumapit ako uli sa walk in  closet at kumuha ng susuotin.

"Jessah, bilisan mo na diyan! 'Pag ako talaga malate sa klase, ikaw ang sisisihin ko!" dinig na dinig ko ang singhal ni Jessy mula sa labas.

Paglabas ko naabutan ko si Jessy na nagsusuot ng kanyang sapatos. Hinanda ko na lahat ng kailangan nila maging ang lunch box nila saka ko iyon nilagay sa kanilang bag.

"Okay, let's go." wika ko. "Where's Jessah?" tanong ko sabay hinahanap ng mata ko ang kapatid.

"I think she's still in the room. She's not yet done." she said and fliped her hair.

"Are you done?" I asked her. She looked at me.

She shook her head. "Hindi pa, ate."

"Anong oras ka ngayon?" tanong ko.

"Twelve, po." tanging sagot niya.

Tumango ako.

"Jessah, move faster. You might be late in your class! Malalate na 'tong ate mo, paki bilisan ng kaunti!" I shouted for her to hear.

"I'm on my way na, po." ang munting tinig nito ang mabilis kong narinig.

Binuksan niya ang pinto habang inaayos ang bag nito sa balikat. Malapad ang ngiti nito, abot-abot hanggang mata. Humagikhik siya ng tawa na ikinagulat ko.

"Why are you laughing?" tanong ko nang tuluyan siyang makalapit sa akin.

"Wala po," natatawang aniya.

I just laughed, too.

"Tara na, ate! Tatawa-tawa kayo diyan!" nangingibabaw na sigaw ni Jessy.

Nabaling ang atensyon ko kay Jessah nang hawakan nito ang aking kamay.

"Tara, ate!" nakangiti niyang anyaya at hinila na ako palabas.

Inalalayan kong maglakad si Jessah. Malayo layo rin ang lalakaran namin mula dito hanggang crossing kung saan ang mga sasakyan na maaari naming sakyan.

~To be continued...~

Thank you so much for reading.

I hope you liked it!

Please don't forget to Vote and Comment. Thank you, sweeties! GOD BLESS US ALL.