4 chapter 2

"Ayieeee ikaw Jay ah, binata na siya naks." Joshua shouted, making the girls in our room flutter and making me feel shy.

"Hindi po ma'am kinalabit lang niya ako baka may kaylangan lang diba Jay?" I tried my best just to not think of anything that's cheesy.

"Hindi ko alam...siguro?"

At bigla ulit naghiyawan ang buong klase kasama na dito si ma'am Celestal na ngiting ngiti na din. Jay just made the situation much worse, okay I'm out.

" Ma'am may I go out po?"

I went out of the room and tried to do my rituals.

Inhale, exhale, inhale, exhale

Just as things a wished to be normal, the class went normal again. Same with my heart beat.

--

Nang naguwian na ay taimtim muna kaming nagdasal.

Jay won't stop looking and catching stares at me that made me uncomfortable. I really hate it when I'm all their eyes.

"Goodbye everyone." Sabi ni ma'am Joe na siyang huling teacher namin, "Bye." Sabi ko nalamang sa mga taong nakakasalubong ko, mga tipid na ngiti ang binubungad ko sakanila.

I smiled with the reaction of many, I suddenly remembered some of my 'used to be' friends.

I used to have so many friends before, hindi ko na nga sila mabilang sa daliri ko eh. Akalain mo yun kung sino pa ang mga inaakala mong tutulong sayo para umahon ay ang siyang tutulak sayo pailalim.

After that betrayal hindi nako ulit umulit na kumaibigan, siguro kasi ayoko nang ma-attached nanaman sa isang tao pero sa huli ay boom wala na finish na sirang sira at walang wala ka na.

My fake friends before blamed me on something I didn't even care of. Sabi nila I stole the teacher's book wherein the answers on each activities are already there.

Pakiramdam ko noon hinang hina ako, I thought they were really good but then that happend.

Kaya ngayon umiiwas ako sa pagiging malapit masyado sa iba, baka kasi pag akala ko ay kilalang kilala ko na sila ay doon nila ako ulit iiwan.

And I don't want to feel that pain again, being left my someone you loved.

---

Hindi ko napansin na napakahaba na pala ng pagbabalik tanaw ko sa isip isip ko at di ko na namalayan na nasa harap nako ng bahay namin.

Usually, When I'm out from school, my parents and little sister will be here shouting sa wakas umuwi karin baby ko! Or ate bumili ka po ng candy?

I wish I could turn back time, it's me who deserves to be gone not them.

After that sentence that I made up in my head, a tear escaped from my eyes, but it felt nothing, I'm numb. Naalala ko nanaman kung paano ako iniwanan ng pamilya ko, kung gaano ako ka-walang kwenta, kung gaano ko kamalas sa buhay. Pumasok nanaman sa isip ko yung tanong na laging bumabagabag sa isipan ko, sa buong pagkatao ko.

"Paano kaya kung ako nalang ang nawala? siguro hindi ako iiyak palagi."

Kaya naman nila kung wala ako eh,pero ako hindi ko kaya kung wala sila.

Then after that idea I found myself lying in the couch, crying the whole night. Hindi nako nakapagpalit ng uniform at hindi nadin ako nakakain ng hapunan, ano nalang ang gagawin ko sa buhay ko?

Tumayo nako sa couch at pumunta sa kwarto para matulog at magbihis,at pagbukas ko ng cabinet namin ay nakita ko ang kahon na pinaglalagyan ng mga alaala ng bunso kong kapatid.

Bigla nanaman akong umiyak, akala ko pagkatapos ng isang taon na pagka wala nila ay magiging ayos na ako, hindi pala. Iniyak ko ang lahat lahat, sinigaw ang lahat ng gustong isigaw, gusto ko nalang makalimot, gusto ko nalang sumunod

My life without my source of strength is nothing. Parang pagsusulat gamit ang ballpen na wala naman ng tinta. Everything is useless,

A life without them is useless,

I held my fists, trying to stop myself from not hurting and hitting my head or chest. That abusive thing always trigger on me, magigising nalang ako bukas may hiwa na ako sa kung saang parte ng katawan ko.

I could only just cry, I'm helpless.

Habang umiiyak ay biglang nagkaroon ng mumunting liwanag sa bandang dulo ng kwarto, umilaw ang screen ng cellphone ko.

Ano nanaman to? Nakakatamad tumayo.

Nang pumunta ako para tignan kung sino ang nagchat, nagulat ako nang pangalan na Jay ang bumungad sa screen.

And with that moment, my tears stopped and I felt irritated.

Jay sent a message request

12:28 am

Jay:

hi hellooooo

You:

Hi?

Jay:

anong oras ka papasok bukassss?

You:

Baka mga 12:25,12:30 naman start ng class eh

Jay:

Hala ka lagot ka

You:

Huh?bakit naman

Jay:

basta lagot ka lagottttt

12:50 am

Jay:

lagot ka talagaaa

01:00 am

Jay:

LAGOT KAA!

I could only just laugh at his message requests. This guy is corny and cheesy,