8 Chapter 7

Simula ng ihatid niya ako sa aking bahay two days after lagi ko na siyang nakikita sa Cafe. Its been a week ago already and there a reservation sit for him. At tuwing tapos na aking shift siya naman paguwi niya. Minsan nauuna siyang lumabas at minsan ako naman ang nauuna .Its sounded creepy but i found it ok with me eventually maybe nagkataon lang since pamangkin siya ni Ms.D. Sometimes i caught him staring at me sa umpisa akala ko nagkataon lang at hindi para sa akin ang mga titig niya. But then i realized his glimpse is for me it seem that he is wacthing every move i made hindi ba siya nahihilo sa ginagawa niya katulad na lamang ngayon andito ako sa floor ako ngayon at naka schedule para maglinis ng bawat table sa Cafe.

Palabas na ako ng Cafe alas dyes na ng gabi ako nakalabas. Dapat ay kanina pa ako nakauwi pero dahil wala naman ako pasok bukas ay nag extend ao ng dalawang oras sayang din yun. Wala ng masyadong tao at sasakyan ang nakaparada sa labas. Naglalakad na ako ng mapansin ko ang isang sasakyan na dapat ay kanina pa nakauwi dahil kanina pa siya nakaalis.

Bakit andito pa siya. Masyadong ng late bakit andito pa ang sasakyan niya. Tanong ko ng sarili ko habang naglalakad

Nagulat ako dahil bigla na lang may humila sa aking braso ng malapit na akong makalagpas sa sasakyan niya.

"Ano ba! Bakit kailangan mong manghila " tanong ko sa kanya hindi ko napansin na nasigawan ko na pala siya.

"Sorry. Kanina ka pa dapat ang end ng shift mo. Bakit ngayon ka lang lumabas " binuksan niya ang pinto ng sasakyan niya.

" Nag extend ako. Ikaw anong pang ginagawa mo dito? Sabay hila ng kamay ko sa kanya, pero mas hinila niya lang ito lalo kaya napahakbang ako papalapit sa kanya.

" What?" sagot ko

" Ihahatid na kita. Its late" sagot niya sa akin

"Kaya kong umuwi magisa. Saka bitiwan mo ang kamay ko" inis na sabi ko

Pero hindi siya nakinig mas hinila niya pa ng ang kamay ko at bahagyang tinulak para makapasok sa sasakyan niya. Sumakay na siya pagkatapos niyang isara ang pinto.

" Ano bang kailangan mo?" mas lalo lang ako nainis kaya hindi napigilan na mahampas siya sa braso pero mukha naman hindi siya nasakyan dahil hindi man lang siya sumagot. Pinaandar na niya ang sasakyan. I don't think na kailangan ko pang ituro ang daan pauwi sa bahay dahil mukhang alam naman niya.

Pagkarating namin sa tapat ng bahay ay hindi muna ako lumabas dahil nilock niya ang pinto sa side ko kaya kahit kanina ko pang gusto lumabas ay hindi ko magawa.

"Ano ba Sir Primo kung may sasabihin ka sabihin mo na.Masyado ka ng nakakaabala sa akin. " Sabi ko sa kanya na pilit nilalaban ang inis

" Ikaw lang ba ang nakatira sa bahay na yan? " habang sumisilip sa labas pataas sa aparment ko. Hindi ko siya masisi dahil kung titingnan mo sa una ay aakalain mo na hindi siya safe. Dahil nagiisa lang ang bahay ko na nakatayo sa lugar at medyo may kalayuan naman ang bahay nila Nanay Muring ang may ari ng apartment.

"Ano sa tingin mo.? Kaya nga ako nakatagal dyan kasi ligtas diba? " tiningnan naman niya ako dahil sa naging sagot ko. Hindi ko alam pero nakaka kaba pag tumingin siya. Yung makapal niyang kilay na bumagay sa kanya yung mata niyang parang nangungusap dahil para itong kumikislap sa dilim. Pero kung makatingin makakaramdam ka talaga ng kaba. He is indeed intimidating.

"Tssk. Ihahatid kita ulit bukas pauwi kung ganito ka lagi uuwi." Sabi niya sabay baba ng sasakyan. Binukasan ko na din ang pinto para makababa na rin

"what do you mean? "sagot ko dahil sa sinabi niya

" Auntie told me that magisa ka lang umuuwi kahit ganito late na sa oras. " sabi niya

"Yeah. What is it to you? Kaya kong umuwi mag isa hindi mo na kailangan gawin ang sinasabi mo"

"Of course you can. Nagawa mo nga sa loob ng limang taon. I just want to do it " sabi niyang nakatingin ulit sa mga mata ko

"No. Kung ano man ang ginagawa mo stop it." Sabi ko sa kanya tinitigan ko din ang mata niya para malaman niyang seryoso ako sa sinabi ko.

"I dont need anyone" huling sabi ko bago tumalikod at pumasok sa loob ngunit bago pa man ako makapasok ay napahinto ako dahil sa sinabi niya

"Of course you do. And that is me"

Hindi ko na siya pinansin at tuluyan ng pumasok. Dumeritso ako sa sala at umupo sa sofa. Ilang minuto bago ko narinig ang andar ng papalayo niyang sasakyan.

" I don't need anyone dahil for sure iiwan niyo din ako sa bandang huli " Tumayo ako at tuluyan ng pumasok sa kwarto para makapagpahinga.

Ilang minuto na ang nakalipas ay hindi pa din ako makatulog. Paikot ikot lang ako sa aking higaan. Iniisip ang mga nangyari. Pinilit ko lamang na makatulog kahit nahihirapan ako. Inaasahan ko ng malalate ako ng gising pero ayos lang dahil wala naman ako masyadong gagawin.

avataravatar
Next chapter