89 We are Not Even Friends (3)

"Oh my gosh. Sino siya? Para siyang korean noh."

"Haha. Don't me. Faithful ako kay kuya na nasa counter. Sayo na lang yan."

"Andaming pogi dito ah. Para ngang meron pang isa dun sa loob ng garden."

"Oo nga eh. Swerte ni ate noh. Parang Princess and the three knights lang ang peg. Mag-apply na rin kaya ako rito."

"Haha. Magmumukha kang palahabol ng mga gwapo. Wag na bes."

Hindi man lamang narinig ni isang salita mula sa mga customer, Josh just raised one of his eyebrows at handa nang manermon sa dalawang naglalandian sa harap talaga ng mga nakapilang mga customer.

"Hmm. Andaming customer guys oh. Nakapila pa. Maya na kayo maglandian pag break."

D*mn! Straight to the point! With that words wasak agad ang nanlalambing na mga mata ni Bea as she put down her hands na kanina pang nakahawak sa braso ni Cody.

No! Why Josh? Why? Hindi ka ba fandom nilang dalawa?

Napakunot ang noo ni Josh saka pinagalitan ang dalawa. It sound so sarcastic for all those na nakapila but not towards the two, since close naman sila, no sarcasm was detected mula sa boses ni Josh.

"Oh my gosh. Siya ata ang manager ng shop. Ang cool niya ah. Nakakainlove."

Dahil sa tono ni Josh, iyon tuloy kala ng iba siya ang boss nila but the truth was actually the vice versa.

"Lol. Ano ka ba? Hindi mo ba alam, yang si ate ang manager ng shop na ito."

"What? Talaga? Parang hindi naman eh... may manager ba na senesermunan lang ng employee? Meron bang ganun? Tyaka hindi naman bagay si ate na maging manager eh. Mas mukha pang regal si Kuyang katabi niya kaysa sa kanya."

With those words, natamimi nalang ang ilang mga kababaihan nang ibinaling ulit ang tingin kay Bea. She was plain looking miss na round ang mga mata. She was cute lass on their eyes at masasabing hindi naman siya kagandahan, but the very feeling na nasa loob loob nila was that hindi nila nakikita ang qualities ng pagiging manager ng dalaga. Indeed, hindi nga talaga halata because it was actually the first time na maging isang manager si Bea.

"Oo nga noh. Oh my gosh. Nafafall na tuloy ako kay kuya manager."

"Sshhh. Baka marinig ka."

At ambilis na nasikalat sa kababaihan na ang manager ng shop was actually Josh. Hay naku! Mali! Maling mali. Ganito na ba talaga sa panahon ngayon?

Meanwhile...

Nang marinig ni Cody ang sinabi ni Josh, he, too, was taken aback at nahugot mula sa kanyang kasiyahan.

'Oo nga pala, ang dami ng nakapila.' Agad na nasabi niya sa kanyang isipan.

"W-we are very sorry for the delay. Sana po wag po kayong magalit. Ano nga po yung order nila?" Without any hesitation, he came back to senses at masayang hinarap ang mga kababaihan.

However, at a second... his eyebrows suddenly flinched tyaka napataas na tila nagtataray.

'Inuutusan ba ako ng mokong na to?' Cody's eyes immediately rolled patungo kay Joshua na feel na feel ang magcross arms. Habang tumatagal mas lalong nag sink in sa kanyang isipan ang ginawa ni Josh dahil dito mas lalong lumagablab ang kanyang mga matang gumapang patungo sa binata.

At once, their eyes meet. Walang pasubaling nanlisik ang mga ni Cody saying...

'Sa Garden! Ngayon din!'

...and a hot lava wave surge out on his body na nagpatunaw sa tuhod ni Joshua.

Josh broke out of cold sweats hanggang sa wala siyang magawa kundi ang mapalunok nalang at mapatango tango ng ilang beses.

'S-sorry po. Hindi ko po sinasadya. Wag po kayong magalit. Hindi na po mauulit. Sorry po.'

His knees suddenly trembled. Nang makita niya ang mga tingin ni Cody, he felt death as if isang grim reaper si Cody at handa na siyang kunin nito.

Huhu. Poor Joshua. Yan kasi eh. Sinasabihan ka eh.

The wobbling knees of Josh hardly supported him papunta sa loob ng garden.

"Oh. Bakit anong nangyari?" Nagsikunot bigla ang mukha ni Kale nang makita niyang namutla bigla si Josh.

Ito namang si Josh lumagapak nalang sa balikat ni Kale habang malamig na malamig ang kanyang mga kamay.

"Wah. 😭 Nakakatakot si Cody."

Ikming sabi ni Josh sa tainga ni Kale.

Samantala...

"Here's your order maam. Thank you and come back again." Masayang bati ni Bea as she bowed her head matapos maibigay ang inorder nung dalaga.

And habang pumipili pa ang sunod na bibili, her eyes couldn't help na mapatingin sa side niya. Kay Cody na nakasmile na inaabot ang coffee sa mga customer.

A sudden prick on her heart lingered.

'Bakit ang sakit? Bakit ba akong nagkakaganto? I promised myself na pasasayahin ko si Cody and I would give back his love na ibinigay niya sakin. And yes! I knew that and I always will! Pero bakit hindi ko mapigilang masaktan sa mga super simpleng bagay? And because of me... baka hindi niya na ako kausapin. Galit na ba siya? Bakit masama ba magselos?'

Then her eyes went dejected. Tapos magpipilit na naman siyang magsmile kasi haharapin niya yung customer.

But after na maalis ni Bea ang tingin kay Cody, si Cody naman tong titingin kay Bea at tititigan ang dalaga habang nagpeprepare ng coffee. At halata niya na parang gloomy si Bea and he knew that he was actually the reason behind that sadness. Those half closed eyes saka dejected eyes na tila ba nabagsakan ng sandosenang labahin.

At instant...

'Ang tanga ko no. How dare I make my princess so sad? Wala akong kwenta.' Cody bit his lips saka napaclench ang mga kamay as he was still staring at the young lass.

Nang nabalot na ng konsensya si Cody, he waited sa isang magandang tyempo, nang parehas na sila walang pineprepare. With a swift of his left arm, he grabbed Bea's hand saka ito pinisil.

Dahil dito muntik nang mapasigaw si Bea at mapatalon mula sa counter. Her head turned towards Cody in a snap, only to find a handsome guy shimmering with regality staring and sweetly smiling at her as thought it was a smile of assurance.

With a brief time, Cody pouted his lips and tried to mouth words that really made Bea heart melt.

He said...

'I am so sorry. I'm not mad. And I really love you.'