1 Chapter 1

Some people say that it is fun to play with children even when older.

All the worries come back when you were a little disabled.

Some even said, "It's fun to bet."

Others, "Happy when there is punishment."

"It's more fun when something weird happens. You know, something new." More exciting punishment, not dull compared to the ones you suffer every time you fail the game.

So a good idea entered the mind of my young friend Archie, and it wasn't obvious.

"Bro, let's play Rock, Paper, Scissors. Losing player will touch theー" he pointed at the bulge of my jeans. I noticed a sharp smile on my friend when I approved the game he liked.

"Fine, Game ..." I agreed.

A simple game ended in a bloody scene.

LANCE'S POINT OF VIEW

Malalim na ang gabi pero hanggang ngayon abala pa rin ako habang kaharap aking computer habang dinudutdot ang keyboard. Napahikab nalang ako sabay inom ng kape sa tabi ko. Hinubad ko nag eyeglass ko at saka kinusot ang mata ko. Halos limang oras nang nakaharap sa liwanag ng monitor.

Kailangan matapos ang school presentation ko this week para mapayapa na ang isipan ko. Pero hanggang ngayon, wala parin ako sa kalahati ng ginagawa ko. Ang pinaka masaklap, tatlong araw nalang ang paligid ko.

Napahawak nalang ako sa sentido ko na nanakit, "Asar!" nakakatamad mag-aral ng laging ganito! Mas gusto kong mahiga sa kama at matulog ng mahimbing. Pero imposible iyon.

Habang abala dito sa ginagawa po, bigla akong sinipat ng kasama ko sa kwarto, "Lance, ayos ka lang ba?" tanong niya sa akin.

Humarap ako sa kanta at saka ko ginulo ang buhok niya, "Yup, ayos lang ako don't worry. Medyo stress lang ako, kailangan ko matapos ang presentation ko." kita ko sa kanya ang simpatya niya, "Don't make that face, I'm alright. I just need time."

Ngumiti siya sa akin, "Okay, just ask me kung may problema ka ah." wika ng kasama ko at saka siya bumalik sa kama at nagpatuloy siya sa nilalaro niya. Hindi ko alam kung bakit niya nilalaro iyon, sobrang boring- nakakawala ng pasensya.

Kasalukuyan akong kasama ngayon ang kinakapatid ko, si Archie. Naglalaro ngayon ng malaking Jigsaw Puzzle na nakakalat sa kama ko. Malaki naman yung kwarto, may king size bed kaya ayos lang tumambay siya dito at maglaro. Mabuti narin na may kasama ako kaysa sobrang tahimik na kwarto, ayoko pang masiraan ng bait.

Babalik na sana ako sa paharap sa computer nang, "Bro, paabot naman nang nasa paa mo." sabay turo niya sa Puzzle Piece na nasa paahan ko. Inabot ko sa kanya at saka niya kinabit sa Puzzle Board. "Thank you Bro Lance!" masaya niyang sambit. Napatingin nalang ako kay Archie ng malalim.

Pareho kami ng edad, parehas magandang pangangatawan namin dahil sa basketball at masasabi kong magkasing gwapo lang kami haha. Parang kambal na turing ko sa kanya. Ang pinagkaiba lang namin, hindi mo iisipin na may kapansanan siya sa pag-iisip. Nastuck ang isip niya sa pagkabata. Ayon sa obserbasyon ko, pakiramdam niya maganda ang mundo ayon sa kanyang nakikita. Masaya, walang problema, walang stress. Hindi pa naman iniisip ang ipakunsulta siya sa doktor- at hindi pa siya nakapunta sa hospital. Kapag natapos ko na itong project namin, babayaran na ako ng mga classmate ko- baka sakaling makapunta na kami sa doktor para ipacheck-up siya.

Nagkaroon kasi ng aksidente noong bata pa kami, sa sobrang trauma kaya ayun- nagkaroon ng mental problem ayon sa observation at research na nagawa ko. Umaasa ako na sana gumaling pa siya bago mahuli ang lahat.

Ilang sandali, napansin kong humikab siya ng malakas. Binalik ko ulit ang tuon sa computer para asikasuhin ang presentation. Ilang minuto ang nakalipas, tinapik niya ako sa balikat.

"Bro Lance, tapos ka na?" tanong niya habang nakanguso sa akin.

Inayos ko ang salamin na suot ko't humarap ng maayos sa computer, "Malapit na, tatapusin ko na lang ito..." tipid kong sagot sabay balik sa pagta-type sa keyboard.

Ilang minuto pa ang nakalipas, kinalabit niya ulit ako sa balikat, "Bro, malapit naba?" tanong niya ulit.

Huminga ako nang malalim, "Saglit lang Archie, tatapusin ko lang 'toー" napansin ko nalang na nagdabog siya bumalik sa kama at saka ginulo ang Jigsaw Puzzle na binubuo niya.

"Anong ginagawa mo?" tumingin ako sa kanya ng seryoso habang nakasalubong ang kilay.

Nakapout siyang tumingin sakin habang ginugulo ang puzzle, "Lance laro tayo, please? Ang tahimik dito sa kwarto mo. Para akong nasisiraan ng bait dito." hindi ko inaasahan ang sinabi niya.

May napapansin ako na kakaiba sa kanya, o baka ako lang iyon since matagal na akong nakatutok sa computer. "Archie, saan mo- Argh Nevermind." napailing nalang ako. Baka masaktan ko feeling ni Archie, masyado pa naman siyang maramdamin kapag napagsasabihan.

Huminga ako ng malalim at saka humarap ulit sa computer. "Saglit na lang Archie, tapusin ko lang ito." ani ko. Sa totoo lang, ganyan siya ka kulit, wala akong ibang ginawa kundi intindihin siya, "Just do something na hindi ka mabo-boring." sambit ko habang nagta-type sa keyboard.

"Please?

Bigla niya kinampay ang kamay niya sa kama. Hindi ako makapag-concentrate ng maayos sa ginagawa ko. "Archie..."

Nang lingunin ko siya, pakiramdam ko ibang tao na ang kaharap ko. Ang tingin niya sa akin, seryoso- ugh, ang sakit la ng ulo ko. Nabigla ako nang lumapit siya sa akin, "Sige na! Pik Pak Boom lang naman ang lalaruin natin." bulong ni Archie.

"Mag- Jigsaw Puzzle... ka nalangー" hindi ko alam kung bakit ako nautal sa kanya. Humarap agad ako sa computer ko para maiwasan ang tingin niya, "I'm almost doneー"

Inikot niya ang swivel chair ko parahap sa kanya, "Please?" sabay puppy eyes.

Ugh, ang consistent talaga niyang makiusap. Nagprayer-hand pa siya habang nakatingin, naka-pout at nagpa-puppy eyes, pambihira. Huminga ako ng malalim.

Okay, I'm done.

Wala na. Kapag gusto niya, kailangan masunod kundi talagang magkakagulo dito sa kwarto. Kahit kailan talaga, galing magpa-cute. Huminga ako ng malalim at saka ko pinatay ang screen ng computer. Humarap ako't hinawakan siya sa magkabilang balikat kasabay ng malalim na buntong hininga.

"Okay, Archie. Papayag lang ako sa isang kondisyon..." kita sa kanya na seryoso sa pakikinig. Walang duda, seryoso talaga siya sa gusto niyang gawin, "Kapag nag-isip ka ng magandang laro na may maayos na punishment, papayag akong makipaglaro sayo." tuwang tuwa siya sa sinabi ko, "Kung wala, tatahimik ka diyan buong gabi at hindi mag-iingay hanggat hindi ko pa natatapos ang ginagawa ko, maliwanag?" seryoso kong sabi na kinatakot niya.

"Pero Broー" tinakpan ko ang bibig niya bago pa siya makapagsalita ng hindi maganda.

"Oh, before I forgot. Isang beses mo lang siyang ia-ask sa akin. If you failed to comply my condition, then I'm sorry." at saka ako humarap sa computer at binuksan ang monitor habang nakangiti. Pakiramdma ko nanalo ako sa kakulktan niya.

Kahit papaano magiging tahimik na sya dahil mas makapag-isip na siya ng mas matagal. Galing ko talaga!

Oras ang lumipas na mayroon akong tahimik na oras para mag type at research habang kaharap ang laptop, konti nalang patapos na ako sa isang parte na ginagawa ko. Habang si Archie ay seryoso sa kakaisip kung anong pwede naming laruin. Mabuti na iyon at kahit minsan nahahasa ang isipan niya at hindi puro nagpapacute ang ginagawa. Kahit sa ganoon paraan, magkaroon ng maliit na chance na gumaling siya sa kapansanan niya.

* * *

Mahigit, isa't kalahating oras na ang nakalipas, konti lang nakukuha kong impormasyon para sa presentation. Ido-double check ko pa kung akma ang nakuha kong data.

Kailangan ko mag research tungkol sa Dissociative identity disorder (DID), also known as Multiple Personality Disorder. Kadalasan ang mga taong nagkaroon ng ganitong problema ay may bad past experience or traumatic experience. Hindi lang basta magagamot ito ng capsule o tablet, kailangan ng mahabang proseso ng counselling para tulungan ng pasyente na harapin ang problema niya. It's a mental problem, in exchange kailangan din tulungan ng pasyente ang kanyang sarili.

May mga ilang cases na ng dual personality disorder dito sa pilipinas. Talagang bihira lang ang taong nacoconfine dahil sa galing magtago ng kanilang alter-personality (another personality) at sobrang hirap humanap ng info sa kanila. Kadalasan puro confidential ang record since bawal ako maghalungkat ng medical records ng mga pasyente nang walang consent. Meron naman sa youtube pero hindi pwede iyon maging basis nang research ko. Kailangan ko nang mismong pasyente. Kailangan kong may makausap na aktwal na pasyente, ung maiinterview ko.

Sa tagal ko nang nakaupo dito sa harap ng computer, masakit na ang mata, munti kong kamay at likod ko. Napa Buntong hininga nalang ako, sana matapos ko na agad ito.

Sa ilang sandali pa, kinalabit ako ni Archie na may dalang ngiti sa labi. Patay na.

"May naisip na ako! Laro tayo Pik Pak Boom." suggest niya. "Rock, paper, scissor." masaya niyang sambit habang naggi-gesture sa kamay niya ng gunting. Mukang hindi siya nakinig da sinabi ko.

"Bata pa tayo nilalaro na na 'tin yan." sambit ko sa kanya. Tumango lang siya sa akin.

"Yes Bro. Madali lang naman laruin 'to eh." wika niya. Tumayo siya na nakapamewang sa akin, "Ang matalo ay hihipuan saー" nabigla ako nang ngumuso siya.

"Ha? Anong ibig mong sabihin?" tanong ko. Medyo hindi ko maintindihan ang sinabi niya noong sumenyad siya. Nang tingnan ko siya ng mabuti, nakatuto yung nguso niya sa pantalon sa suot ko. "Anong ginagawa mo sa nguso mo?" tanong ko habang nakakunot ang noo ko.

Hindi ko talaga maintindihan.

"Noong wala ka pa dito sa room, kanina nag-computer ako. May nakita akong game sa FB kanina. Naglalaro ng Pik Pak Boom. Tapos ang matatalo, kinakalabit ang junior ng iba. Mukhang exciting tulad ng sabi moー" lingon agad ako sa kanya at seryosong sumagot

"No." diretso kong sabi. Hinarap ko siya ng maayos at saka tinutok ang sa noo niya ang ballpen na may takip, "Iyan ba ang nakukuha mo sa kakasalisi mo sa computer ko? Mention it again, kukumpiskahin ko 'yang cellphone mo."

"Aray ko Lance- huhuhu."

Tumingin parin ako mang masama, "Wag kang umarte diyan Archie. Kapag binangit mo ulit iyan kakaltukan kita sa noo." pagbabanta ko sa kanya. Seryoso talaga ako pero nginitian niya lang ako.

"Ano kasi eh, wala na akong maisip. Sige na Lance, wala talaga akong magawa. Pareho naman tayong lalaki, wala namang mawawala. Dalawa lang tayo dito, walang nakakakita saten." namindblow ako sa paliwanag niya. Paano siya nakakapagsalita ng ganoon? Parang ang layo ng personality niya na bubbly at tahimik na Archie na nakilala ko. Weird.

"Bahala ka dyan. Ligpitin mo mga puzzle na nakakalat diyan." sambit ko sabay harap ulit sa computer tinuon ang sarili sa kinokopya kong data.

Nabigla ako nang magsalita ulit si Archie and this time, pinagsasabihan na niya ako- "Look at yourself Bro, pag-uwi mo, hindi kapa nagpapalit ng uniform at dumiretso ka kaagad sa computer. Hindi mo na nga ako kinamusta o tinanong kung kumain na. Naiintindihan naman kita Bro, little time lang naman kailangan ko sayo para makapag bonding tayong dalawa." dinig ko ang malungkot niyang boses. Ibang iba na talaga siya, may kakaiba talaga.

"Ayoko parin." seryoso kong sambit. Kailangan talagang pagbawalan ko siyang gumamit ng cellphone, masyado nang naabsorb sa mga nakikita niya sa facebook na puro walang kwentang bagay. "Kung gusto mo, maglaro ka puzzel mo. Tatapusin ko nalang itong ginagawa ko." diretso kong sabi at saka ako magsimulang mag type sa keyboard. Masyado pang isip bata si Archie, baka ulit-ulitin niya. Ang mahirap doon, parehas pa kaming lalaki. Hindi magandang tignan.

"Please? Sige na Bro Lance." mapilit talaga siya. Hindi niya ako tinigilan. Ilang saglit, tinusok niya ang tagiliran ko. Hindi pa nakuntento tinakpan pa ang mata ko. Ginugulo na niya ako sa nagreresearch ko. Muntik ko pang madelete ang gawa ko. "Pleaaaase..." Nakakaasar na. Kahit kailan talaga, isip bata tong kasama ko. "Please." pangungulit niya. Niyugyog pa niya ang balikat ko.

"Ano ba Archie wag kang magulo!" sigaw ko, hindi siya nakinig at patuloy parin siya sa pang-iistorbo sa akin.

"Bahala ka dyan Bro Lance. Guguluhin kitaaaa..." sigaw niya sa tenga ko. Sa inis, huminga ako ng malalim at saka siya hinarap. Sinave ko lahat ng documents at saka ko pinatay ang monitor. Tinignan ko siya ng seryoso. Ngayon para na siyang sasabog. Ang mukha niya, parang iiyak na hindi maintindihan habang niyuyugyog ako.

Ano ba naman 'yan.

"Shh tahan na, papayag na ako." tuwang tuwa si Archie. Hindi ko alam kung tama ba 'tong lalruin namin. "Basta ngayon lang. Laro lang. Walang malisyaー" narinig ko pa siyang nag-'yes'.

Dahil gustong gusto maglaro ni Archie. Tumayo siya at saka nagfighting stance habang nakangiti. Tumayo na din ako at naghanda sa fighting stance. Kita sa kanya ang pagiging seryoso at excited sa walang kwentang larong 'to.

Habang nakatingin ako sa kanya ng diretso, ngayon ko lang napansin. Matangkad ako kay Archie ng ilang pulgada. Pero kumpara sa katawan, mas malaki sa kanya- hindi ko alam kung bakit at paano nangyari iyon mas matak pa siya sa akin. Peor kahit palaano sa edad kong 20 yrs old, pwede ko nang ipagmayabang kung anong meron sa katawan ko ngayon.

Si Archie naman kahit medyo maliit sakin, malakas ng dating. Manly a manly pero ang isip tulad ng sa bata. Wala, walang pag-asa sa mga babae. In short, hopeless. Nakikita ko sa kanya si Dad, madalas ganito ang nilalaro naming dalawa kapag wala siyang trabaho.

Bakit ko ba naiisip iyon?

"Bro, bakit ka nakatitig sa akin ng ganyan? baka malusaw ako niyan?" nagawa pa niya mang-asar. Ang weird talaga ngayon ni Archie, kakaiba siya.

Ngumiti lang ako sa kanya, "Archie. Sa totoo lang. Nakikita ko sa 'yo si Dad." napailing nalang ako kapag naiisip ko ang bagay na iyon, sayang talaga tong kinakapatid ko. Napansin kong napahawak si Archie sa kanyang ulo niya at na out of balance. Mabuti nalang nasalo ko siya.

Tinapik ko ang pisngi niya, "Anong nangyari Archie? Masakit ulo mo? Magpahinga ka na lang. Wag na tayong maglaro-" mabuti at nahimasmasan siya. Bigla niyang tinabig ang kamay ko.

"W-wala. Ayos na ako. Salamat sa pag aalala." seryoso niyang sambit. Biglang nag-iba ang tono ng boses niya. Tingin niya sa akin, biglang nagbago. Hinawi niya pataas ang buhok niya at tumingin sakin ng kakaiba.

Parang biglang nagbago si Archie...

"Sigurado ka ba? Mukhang may nagbago yata sayoー" ngumiti siya ng kakaiba.

"Ayos lang ako, laro na tayo." nakakapanibago talaga si Archie- Lance, umayos ka nga, stress at kulang lang ako sa pahinga. Daming pumapasok sa isip ko.

"Okay, sabi mo eh." nagkibit balikat nalang ako. Natural lang siguro iyon sa kalagayan niya.

Pinaliwanag na ni Archie ang laro na siya mismo gumawa. Ang weird ng mga patakarang ginawa niya, pati na ang larong ito. "Eto ang rules. Kapag natalo ng isang beses, hihipuan saー" sabay turo sa bulk ko. Bigla akong nangilabot sa pagnguso niya sa below the belt ko, "at kapag naka tatlong beses na talo na, maghuhubad ng gamitー sa katawan." bigla akong kinabahan sa sinabi niya.

"WHAT?! Kailangan pa ba noon?" reklamo ko, pero tumango siya. Mukang seryoso siya talaga.

"Oo naman Kuya Lance. Ngayon lang ito, pumayag ka na." kinilabutan ako bigla nang sabihin niya. Kuya? Weird talaga. Wala na akong choice kundi pumayag. Ayokong makipagtalo sa kanya at baka umiyak na naman.. Kailangan matapos na ito kasi sobrang dami ko pa talagang gagawin at ayoko naman na kulitin ako nang kukitin ni Archie. Napa buntong-hininga ako bago sumagot. "Ang unang maubusan ng saplot, ida-dare ng mananalo." ani niya. Ang dami niyang alam na pakulo. Nakakatakot naman ang larong 'to.

Dapat hindi na ako pumayag.

Hindi ko alam ang takbo ng isip ni Archie ngayon. Kung katuwaan lang ito, hindi magandang biro ito. Pero sa mata niya, mukhang seryoso siya. Bihira ko lang siya makita sa ganoong tingin. Sobrang lalim at naniningkit. Hindi ako sanay sa ganitong laro o sa kahit anong laro noon pa man maliban kapag nakikipaglaro ako kay Dad at Mom. Wala naman sigurong masama.

Gaya ng kanyang sinabi, pareho kaming lalaki at saka malungkot si Archie kapag tumangi ako. Baka iyon pa ang maging sanhi ng pagtatalo namin. Mahirap pa namang suyuin si Archie.

Haist, bahala na, "Fine, Game." matapos lang ang larong 'to.

ITUTULOY...