1 Chapter 1

Since I was child, I always want to travel through my dreams, but me as a mage wasn't able to do that. I still wonder is there any mage who has that abilities to travel through their dreams kasi kung meron? I'll take that as a chance para magpaturo kung paano.

Think of it, isn't it amazing to travel through your dreams? There's so many things you are possible to do kapag nananaginip ka, as long as you could control it. One of the reasons I want to control my dreams is because gusto kong takasan ang mundong ginagalawan ko. I want to be happy, I want to be free from our family's endless commands. Kung puwede nga lang mag layas, matagal ko nang ginawa but what do I expect from my family? They have a huge connections. Baka pinaplano ko pa lang tumakas, malalaman na agad nila.

"Lunox," Napahinto ako sa pag-iisip ng kung ano when I heard a sudden knock coming from outside my room. "Can I come in?"

Tumayo ako at huminga ng malalim bago siya pag-buksan ng pinto. It's her. Pinilit kong ngumiti nang makita ko siya.

"Hi, Mom." I greeted her with a smile in my face.

Plastic.

"How's my beautiful child? Did you slept well?" she said while she's patting my head.

Another plastic.

Sa tuwing ginagawa niya 'yon sa'kin, gusto kong hawakan ang kamay niya at ihagis palayo. Yes, a kind of brattish act but who cares? Am I a dog for my head to be pat? Am I?

"Not that well," I smiled. "Gusto ko nga ulit matulog at h'wag na gumising." I sarcastically said, but not that obvious.

What I have said is true. I always dreamed about not waking up again and forever staying in my dreams. No one can blame me, anyway. Kung ibang tao ang nasa sitwasiyon ko? Siguro papangarapin na lang din nilang mawala sa tunay na mundong ginagalawan nila. Because in our dreams, we could escape the real world as well as sleeping, puwede natin takasan lahat ng kinakaharap natin kahit panandalian lang. We can behave our anxious mind through dreaming. Maaari nating maiwasan mag-isip ng kung anu-anong bagay. I don't mind about the nightmare because my own nightmare is the life in my real world. My life in this world is worst than a nightmare.

I secretly cringed when I heard her laugh, ang pinaka-nakakainis na tawa sa pandinig ko. The most annoying laugh I heard in my whole life.

Lumakad siya at nilibot ang kwarto ko while looking at my paintings. Yup, I always paint the scenes I saw and encounter through my dreams. I can't consider myself as obsessed about dreams pero... mukhang malapit na. Right now, I consider myself as a hater of my own life, that's why I love dreams. To escape.

"Dreaming about sleeping for your whole life again, my daughter?" my so-called mother teasingly said. "Stupid." She put her hands in her mouth as if hindi niya sinadya sabihin 'yon sakin. "Oops, I didn't intend to say that."

I rolled my eyes nang makita kong hindi siya nakatingin sakin.

"Aurora! Let's go!" Someone said outside my room. It's Franco. My.. err.. my father?

"Oh. Your dad is calling me. Anyway," Lumapit siya sakin at ngumiti. "Get ready for your first day of school. Goodluck for your assassination." Lumabas na siya matapos sabihin yon.

Yeah, weird. I know.

I am mage but my family are forcing me to be an assassin. Parang pinilit mong maging doktor ang isang guro. What can I do anyway? I am just a daughter and I am just following a toxic rule where when you are a daughter, you should follow any commands coming from your parents whether you like it or not. If you don't, that's considered as disrespecting.

What I couldn't understand is why? Kasama ba sa batas ang pag bawalan kami ng kalayaan?

Nang makita ko na nakalabas na siya, I lay on my bed and stare at the ceiling.

Nakakatamad.

Minsan naiisip ko, ano kayang buhay ng mga normal na tao sa normal na mundo? Sa mundong walang magic. Sa mundong normal lang. Malaya kaya sila gawin mga gusto nila? Nakakapasok kaya sila sa school na gusto nila?

Kasi kung ganon, mas pipiliin ko na lang manirahan sa mundo nila. Away from endless commands. Away from everything I get from my own family.

In the end, I couldn't do anything. There are no possibilities I could disobey them. I couldn't do anything but to accept everything. I will study at school I am not capable of. Kasama ang mga tao na walang alam sa mahika.

Tumayo ako at nag ikot sa loob ng kwarto ko. Ayoko pumasok sa school. Assassin my ass. Kinuha ko yung mannequin na nakatago sa ilalim ng kama ko at itinayo ko ito.

Huminga ako ng malalim and then I started testing my magic on the mannequin. I wasn't able to learn a magic by entering a school so I let myself to do a self study and experiment magic every day.

Lumakad ako papunta sa pinto at sinilip kung nandito pa sila. Bumuntong hininga ako nang malaman ko na wala na sila. "Thank God." I said after being relieved.

If my father see me doing magics again, he'll kill me. Gamit ang kadena niya. I don't know why kung bat siya may kadena, may lahi ata na aso. I don't care, anyway.

Pumasok na ako sa loob ng kwarto ko at sinimulan ito. Inside this room, I always study and test the quality of my magic.

I summons a rain of starlight at the mannequin in front of me and see how it works. I often use this thing when experimenting magic kaya gutay-gutay na ito. Well, I have no choice kundi pag tsagaan ito. Alangan naman kay Aurora at Franco ko gamitin ang magic ko?

"Ang galing ko talaga." Napangiti ako matapos makita na naapektuhan ang mannequin. "Walang kupas."

Natawa ako sa sarili ko, hindi ko alam kung bakit. Siguro nababaliw na ako. Yes, ito na lang ang nagpapasaya sa akin. Ang magic. Even though I couldn't travel trough my dreams, atleast I can still do magic so I'm still thankful. There's so many things to be thankful of, so why bother stressing myself because of that shitty assassination something stupidity? I'd rather appreciate my magics than being stressed by that.

I attempt another, my favorite one. I unleashed a chaos energy forward the mannequin and then... wrong move.

Dahil sa ginawa ko, mukhang tutumba sa harap ko ang mannequin kaya napaatras ako at napasandal sa pader sa likod ko. Tumumba ang mannequin kasabay nang pag hiwalay ng pader sa likod ko.

"A-ano 'to?"

I was confused after seeing the wall behind me being parted. Matapos mag hiwalay ng pader, may isang lamesa sa loob at nasa gitna nito ay button. Walang ibang nakalagay dito kundi button. Parang tipikal na bell button sa school na makikita mo.

Pero... paano nag bukas yung wall? Napatingin ako sa inaapakan ko, may nakalagay na "x" sa sahig at mukhang ito nga ang dahilan kung paano nagbukas yon.

Lumapit ako dito nang dahan dahan, habang sumisilip sa likuran ko. Mahirap na, baka isa 'to sa mga ari-arian ng mga magulang ko and once they caught me here, I'm doomed. It's either ikukulong na maman nila ako sa basement, o sa labas papatulugin. Anyway, what's new? They always do that to me.

Pinagmasdan ko ang button na nasa harap ko. I'm confused at the same time curious, para saan kaya ito? Anong mangyayari kapag pinindot ko to? May mawawala ba sa akin? O may mangyayaring maganda?

Unti unti kong itinaas ang kamay ko.

Wait...

Tama ba tong ginagawa ko?

What if... may kapalit 'to?

But I'm curious and curiosity is not a joke. No matter how dangerous it could be, when curiosity invaded you, you're done.

Kaunting galaw na lang, mapipindot ko na ang button nang may marinig akong yabag paakyat ng kwarto ko. Nataranta ako at tumakbo ng mabilis para i-lock ang pinto. Itinapat ko yung tainga ko sa may pinto para marinig kung sino ang paakyat.

I can't hear any voices coming from my mother nor father so nakahinga ako ng maluwag.

"Akala ko katapusan ko na." I said after a deep breath.

Akala ko rin tapos na.

I was about to walk towards that button again when I heard someone na parang kinakalikot yung pinto ko. Bumilis ang tibok ng puso ko at hindi mapakali habang nagpapalakad lakad sa loob ng kwarto ko.

What if it was my Mom? Or my Dad? There is a possibility na ma-double kill ko. Hindi na ako pumasok sa school, kung ano ano pa ang ginagawa ko.

What the fuck, Lunox.

Napatigil ako sa paglalakad when I heard something. Something coming from a...

A cat?

"Meow."

I took a deep breath when I opened the door and saw my cat, staring at me. I let her invade my room.

Pusa lang pala 'tong kinatataranta ko.

Lumakad ulit ako papunta sa button at tinitigan ulit ako. Baka kasi may makita akong kahit anong hint kung para saan ito. Hindi naman siguro 'to basta basta, kasi nakatago. Kung normal na button lang naman 'to, hindi naman siguro nila 'to itatago na ganito.

Huminga ako ng malalim bago nag desisyon na pindutin ang button.

Kasabay ng ginawa kong pag pindot, ang pag bukas ng sahig na kinatatayuan ko, kasabay rin ng pagkahulog ko sa ilalim nito... kung saan nandoon ang non-magic world.

That decision? Is the best decision I've made.

avataravatar
Next chapter