3 Chapter 3

AIZEN SANTOS

Nasa iisang kwarto lang kaming dalawa while preparing to go to work. Hindi ko alam kung paano siya naging sobrang kompartable with me around na okay lang naka-boxers siya.

I couldn't even move comfortably. Feeling ko ay napaka-init sa buong silid. Sumulyap ako sa kanya while he was buttoning his slacks. Napalunok ako nang dumako ang tingin ko sa mga pandesal na nasa tiyan nito.

Muli akong napalunok nang dumako ang tingin ko sa mukha nitong wala akong maipintas kahit gaano ako nayayamot sa papaging suplado niya, dumako rin ang tingin ko sa buhok niyang mamasa-masa pa. Halos mapatalon ako nang tumingin ito sa direksyon ko. Umarko ang makapal nitong kilay.

"What?" Masungit na anito.

Agad akong tumingin sa ibang direksyon cursing myself for staring too long. What's wrong with you, Zen? Parang ngayon ka lang nakakita ng guwapo sa buong buhay mo? Nakakahiya ka! I scolded myself.

Pasimple akong tumikhim at tiningnan ang kabuoan ko sa salamin. I was wearing black pencil cut skirt and white long sleeves. Humugot ako nang malalim na hininga. Dapat ko na yatang sanayin ang sarili ko sa presensya nito.

Tumingin ako rito mula sa salamin. Nakita kong kumuha siya ng sleeves mula sa closet niya at sinuot iyon habang palabas ng kwarto. Mabilis naman akong nakahinga nang maluwag.

After blew drying my hair and putting some make up on, lumabas na rin ako ng kwarto.

Pababa ng hagdan, nakita ko ito sa couch naka-dekwatro while reading a newspaper. Tumindig ang balahibo ko nang nag-angat ito ng tingin. I guess there was really something wrong with me. Hindi ko alam kung bakit may sariling reaksyon ang katawan ko whenever he was giving me his attention.

"What took you so long?" Inis na tanong nito.

Hindi ko alam kung saan napunta yung dila ko. Really, Self?

"Tss..." Binagsak nito ang newspaper sa couch sabay tayo. Naglakad siya patungo sa pinto at sumunod na rin ako sa kanya palabas ng bahay.

Sumakay ito sa makintab na makintab na itim na sports car. Halos malaglag ang panga ko. I was just amazed. Bakit pati ang sasakyan nito ang guwapo?

Tinanggal ko rin nag tingin ko roon at hinanap ng mga mata ko nag sasakyan ko pero hidni ko iyon nakita. Bago pa ako mag-panic o mag-react manlang na baka napasok kami ng magnanakaw ay halos mapatalon ako sa sunod-sunod na pagbusina nito.

What the heck is wrong with him?

Hinihintay niya ba akong pumasok sa loob ng saskayan niya?

Muli itong bumusina na para bang inip na inip na. Automatic na umikot ang mga mata ko. Palibhasa mayaman, laging VIP, laging nauuna sa lahat ng bagay, nakukuha lahat ng gusto isang kumpas lang ng kamay. Hindi na ako magtataka na bukod sa pagiging suplado ay may pagka-impatient rin ito.

Bumuntong hininga ako. Mukhang sa kanya ko makukuha ang sagot kung nasaan ang sasakyan ko.

Humakbang ako palapit sa sasakyan niya. Pagpasok ko sa loob hindi pa ako nakakahinga ay nagsalita na agad ito.

"I'll take you at work, 8 in the morning and fetch you at 5 pm everyday. I also hate waiting so don't fucking make me wait like today."

Bumukas na iyong automated gate and he started driving. I was still lost. Lumunok muna ako bago magsalita. I didn't want to stutter or mapahiya at lalong ayokong isipin niya na kinakabahan ako sa presence niya.

"Where's my car?" I asked.

"Don't look for it anymore." He answered coldly.

"It's my personal thing, akala ko ba we have a rule number 1 na don't do things I hate? I also hate people who take and touch my things without my permission so better tell me kung saan mo dinala ang sasakyan ko."

"That'ts my rule, not yours."

Bahagya akong napanganga. What?

"Oh, so I should make my own rules too? Fine, my rule number one, rules mo rules ko so bring my effin' car back."

Wala akong nakuhang sagot dito o kahit anong emosyon lang na narinig niya ang sinabi ko.

Napapikit ako nang mariin. Arrgh! I so hate people like him. Huminga ako nang malalim para pigilan ang inis ko sabay tingin sa labas ng bintana.

Pagdating sa harap ng building, tininggal ko ang seat belt ko at diretsong tumingin sa daan.

"No need to fetch me. Kaya kong umuwing mag-isa." Saad ko sabay baba ng sasakyan nito.

KIER JOYVE SANDOVAL

Nakita ko ito sa gilid ng mata ko. He was probably watching her all the time.

He was really testing my patience. Kevin Verde.

Lumapit ako sa sasakyan nito. Hindi ko hinintay na pagbuksan ako ng bintana nito. Sinuntok ko ang salamin sa drivers seat at kinuha ang kuhelyo nito palabas ng bintana.

"I told you to stop following her."

He chuckled like a crazy bastard, "Bakit? Natatakot ka ba na sabihin ko sa kanya ang totoo?"

I glared at him and smirked, "I'm afraid to kill someone with my bare hands."

Muli itong humalakhak, "Walang kinakatakutan ang mga demonyong katulad mo." agad rumihistro ang poot sa mukha nito.

Binitiwan ko ang kuhelyo niya and smirked at him

"You're right." Dinungaw ko ito sa loob, "I want you to see how evil I am."

Humakbang ako papalapit sa babaeng sinusundan niya noon pa na papasok pa lang sa loob ng building. Hinablot ko ang braso nito. Napaharap ito sa akin na mukhang nawalan ng balanse kaya tumukod ang braso niya sa dibdib ko.

Damn her scent...

Napatingin ako sa mga mata nito. Those light brown eyes looked so innocent. Hindi ko namalayan na may katagalan akong nakatingin doon. I didn't get the chance to look on every part of her face because she pushed me away.

Nagtangis ang bagang ko. Nobody should dare to fucking push me away.

"Ano ba--"

Hindi nito natapos ang sasabihin. Kinuha ko ang baywang niya at mabilis siyang hinalikan sa mga labi. I could feel how soft her lips were. It tasted— sweet.

Hindi ko alam kung bakit kumakabog ang dibdib ko. Hindi ko hinayaang magtagal ang mga labi ko sa mga labing iyon. I didn't want to get lost.

I shouldn't be feeling this way. She's not... she's not her.

"You forgot that."

She just stood there. Mukhang hindi makapaniwala sa ginawa ko.

"What? Don't stare at me that way. I can take your clothes off here."

Agad nag-iba ang timpla nito at binigyan ako nang matalim na tingin.

"Bastos!"

I smirked. Mabigat ang hakbang nito and didn't even bother to greet back the security. I took a deep breath nang mawala ito sa paningin ko.