4 Chapter 3- Mr. Unknown

I woke up early in the morning to go to school. I also prepared my things and making sure it was completed and not to looked messy. It was my daily routine even in my high school days so I still do it now that I'm a college student.

Being a college student is not that easy so here I am taking a shower even though I'm still sleepy. I hate this feeling but for the sake of my future, I can do this.

Alam niyo ba iyong feeling na umagang-umaga lalamigin ka dahil sa tubig na kahit ayaw mong dumampi sa balat mo, eh wala kang magagawa. Mapapatalon ka nalang talaga sa lamig. Kaya naman dinadaan nalang minsan sa pagkanta, 'di ba? Iyong kahit sintunado, who cares?

Well, it was a part of life.

After I take a bath, kumain na ako dahil baka mainip si Jazzen sa pag-antay. Sumasabay kasi siya sakin papasok, malapit lang kasi sa kanyang pinapasukan ang aking university kaya sinasabay ko na. Alam niyo na, ginagampanan ang pagiging ate. Pero speaking of baby bro, asan na ba yun? Baka late na naman kami nito.

"Ma? Natutulog pa ba si Jazzen?" I asked.

"Kanina pa siya gising, bakit? Kanina ka pa nga inaantay," sagot nito.

I nodded. "Ah, mabuti naman po. Ipapadala ko po sana 'yong mga isasauli kong libro sa mga friends ko."

Mahilig kasi akong magbasa ng libro lalo na ng mga adventure stories. I think it was much better than reading some romantic scenes and tragic ending. I don't want that genre, not that I hate it, but for some reason I am not the type of girl that will choose those two. Hindi ako iyong nerdy type girl with eyeglasses tulad ng inaakala niyo, I just loved reading because it gives relaxation to me. That's all.

"Kanina ka pa inaantay kaya ayun sumuko na sa tagal mo dun sa pagligo. Sabi niya nga pala, sabihin ko daw sayo na nauna na siya." Mama said.

Sumuko? Haayyy. Ilang minuto lang yun ah. Ano 'to relasyon? Sumuko kaagad siya, eh alam naman niya na maaga akong nagising. Hindi man lamang niya ako sinabihan na aalis na siya.

Just like in a relationship, people are giving up on someone they love without knowing that they can hurt that person's feeling. They didn't know how it felt to be left behind without explanation and reason about some things.

You will make that person believe that after the hurtful things you've done everything will be okay? How can it be okay if there's always a missing piece in their life?

Masakit yun. Sobra. Hindi kasi naiintindihan ng iba kung gaano kasakit ang maiwan at ipagpalit. Hindi lang sa love life kundi pati na din sa pamilya.

But despite of this, some people out there can do everything to fight in the name of love and they don't want to lose a precious person in their life. They treat them better like a money that needs to be secured and treasured. You can count on people like them especially in the times of being confused to decide when things go wrong. Because for them, every chances and promises are need to be keep in and not to be broken.

Mayroon din naman talagang sa una lang magkakaroon ng determinasyon tapos sa huli, susuko din pala. Sa una lang magpapakita ng patience then after one,two,three days, months..

Wala na. Hindi na tulad noong una kasi nagbago na.

It's either the attitude or feelings have changed. Maybe there's a reason behind that, but I really don't understand those people. Giving up even they love that person? Letting someone go even they want to chase and hug them for not going somewhere far from them? They are not only hurting their own feelings but also the one they love. How can you let the one you loved experience it? How can you withstand that situation if you see him or her suffer because of you? Are you gonna act like you don't know him or her name even though in the bottom of your heart, you missed that person?

Like that bastard. Loving me at the first place, but leaving me at the last. Loving me with all heart, but leaving me with a broken heart.

Breath Cherry Icen. Breath.

Umaga pa lang ito agad naiisip ko. Aish! Let's forget about him na nga 'di ba? Bakit ba kasi ayaw niyang mabura sa buhay ko.

Erase Cherry Icen. Erase him in your mind, heart and even in sight.

Pagkatapos kong kumain, nagpaalam na agad ako kay Mama. Hindi naman sa ayaw kong malate pero I have plans today.

Saktong paglabas ko nakita ko si Papa sa may gate bago ako lumabas ng pinto. Pawis na pawis, hindi maipinta ang mukha at may dalang isang plastic. Mukhang mayroon na namang pinabili si Mama kay Papa, hindi ko alam kong gulay, pagkain or what. Hindi kasi sinag sa lalagyan nito. Minsan nga si Papa ang siyang namamalengke samin. Yeah, he was good at that especially in buying with a cheap price. Paano ba kasi, dinadaan niya sa looks eh. Papa got the handsome looks even now kaya iyong mga tindera kinikilig.

"Oh, Papa... wag mong sabihing pinabili ka ni Mama ng--"

Wth? That thing?

Sa lahat ng bagay bakit iyon pa? Madami naman kasing pwedeng ipabili si Mama. Also, she can borrow some on me but instead she wants that thing in other way, making Papa buy it for her.

"Napkin!" pagbanggit ko.

Kaya pala hindi maipinta ang mukha ni Papa pagdating niya. Ikaw ba naman pabilhin ng napkin sa grocery store, tapos lalaki ka pa? Kaya idol ko 'tong si Papa, walang inaayawan basta para kay Mama, bili agad kahit ano pa iyan.

"Oo, napkin. Nagtalo pa kami ng Mama mo tungkol dito eh. Pero sa huli ako pa din ang talo," sagot nito habang halata ang pagka dismaya sa mukha.

I laughed. "Iniisip ko pa lang ang hitsura mo Pa noong bumibili ka niyan, natatawa na ko. Tsaka kailan ka ba nanalo Papa?"

Lagi kasing si Mama ang nasusunod sa isang bagay lalo na sa kaayusan sa bahay. Pero sa pagdedesisyon, si Papa naman nagiging responsible which is good for us. Minsan talaga it's either the mother or father ang magtataguyod sa isang pamilya. In my situation, it was both.

Magpapaalam na sana ako ng biglang sumagot si Papa." Nanalo lang naman ako pagdating sa kanya noong nagpropose ako and luckily she said "yes". Then the time when she married me in front of the altar of the church, in front of our family and other people who witnessed our vow. That is the time, I win. I win not only her heart but also her loyalty and love. I think it was more than winning some arguments, right?"

Yeah. It's true. How I wish that someday there's a man who will do this, like what my father is doing right now. Loving me without excuses nor hesitation.

"Corny mo na Papa. Sige na, baka hinahanap ka na ni Mama sa loob. Sige ka. Bad mood pa naman yun. Sige ka, ikaw din," pananakot ko.

Umalis  na ako bago pa makapagsalita ulit si Papa mahirap na baka malate ako. Ito kasing si Papa, kinuwento ako.

It took me 30 minutes before I arrived at my destination. Maliit pa ang mga estudyanteng pumapasok kasi maaga pa. Malapit na ako sa gate nang biglang may humila sakin.

"Did I mention that I can hit someone grabbing me in early as this morning? No, right?" I said glaring at this person.

Umagang-umaga nanghihila. Pwede namang lumapit ng walang ganun, 'di ba?

"Sorry. What took you so long? I've been here for a minutes." Heartfilia said acting like she's so tired waiting for me in front of the gate.

"Pasalamat ka maganda ka, kung hindi nasapak na kita," sabi ko, tinitingnan ang reaksyon niya.

"As if you can?" Heartfilia said teasing me. Malakas ang loob nitong babaeng 'to eh. Alam kasi niya na hindi ako nanakit physically.

"Halika na ngang bruha ka. May kasalanan ka pa sakin kaya humanda ka," sabi ko habang hinihila siya papasok.

Naglakad na kami papasok ng university at dahil iisang room lang kami ni Heartfilia nagsabay na kami papuntang classroom. Malapit na kami sa second floor ng bigla akong kalabitin ni Heartfilia. Tiningnan ko siya ng what-are-you-doing-look.

"Hey! Look who's here?" She said whispering at me.

"Sino? Asan?" I asked confusedly.

Nginuso niya naman kung sino ang kanyang tinutukoy at kapag nga naman minamalas ka, it was Xerc Javier and Georgette walking upstairs.

Kinaladkad ko si Heartfilia papuntang third floor bago pa kami maabutan nina Xerc. Pumasok kami sa isa sa mga vacant room at doon kami nagtago. Maya-maya lang ay dumaan na sina Xerc. Mukhang ihahatid niya si Georgette sa klase nito.

Well, he used to do that when we are together.

"Bakit ba tayo nagtatago dito? Ayaw mo bang ipakita sa kanya kung sino ang sinayang at sinaktan niya? Alam mo, dapat hindi ka nahihiyang magpakita sa kanya. Ano naman kung break na kayo? Dapat nga siya iyong mahiya kasi sinaktan ka niya at ipinagpalit dun sa babaeng iyon,"pagmamaktol ni Heartfilia.

"Aw.. I'm so touched. May utak ka din minsan friend," sambit ko at kunwaring naiiyak dahil sa aking narinig.

Minsan lang kasi siyang magbigay ng opinion tungkol sa ganitong bagay. Knowing her, she is so childish but on the other hand she can shift to her mature side that can makes you think especially when she's giving advices. The perks of having a friend, I guess.

"Of course, pero may bayad yun ah. Libre mo ko mamaya. Ang kukuripot kasi nong dalawa eh,"sagot nito pabalik.

Yan tayo, basta ganitong sitwasyon ako ang dehado. Mamumulubi ako dito sa babaeng ito, siya kaya itong mayaman.

"Speaking of dalawa, asan ba si ES at Aiden?" tanong ni Heartfilia nang makaalis kami sa aming pinagtataguan.

They are my friends also. Bale apat kami sa grupo. Isang lalaki at tatlong babae. Minsan nga napapagkamalan si Aiden na bakla pero sa gwapo niyang iyon, marami ang humahanga dito.

"I don't know. Baka nagdate?" Heartfilia answered.

Umiling ako. "Ang sabihin mo nakipagdate si ES sa bf niya at si Aiden, ayun stalker mode na naman."

Ganun naman palagi. Ewan ko ba sa dalawang yun. Ako ang nahihirapan sa kanilang sitwasyon.

"Hayaan na nga natin sila. Go on. Dadaan muna ko sa library, isasauli ko lang 'tong hiniram ko for my research." She said heading to the library.

Yeah. The library where me and Xerc used to study together.

Nagmadali na akong pumunta sa classroom, mahirap na baka nandoon na si Sir. I composed myself before entering the door of our room but to my surprised I bumped to something or should I say someone causing me to hurt my forehead.

"Aray ko naman. Tumingin ka nga sa dinadaan mo! Hindi yung lalabas ka ng pinto nang dire-diretso." I said without looking at the person but I'm sure it was a guy. Busy kasi ako sa pagcheck sa aking noo na sa ngayon ay namumula dahil sa lakas ng pagkakabangga ko.

"Sorry miss, it's not my fault. It's the doors fault for not knowing that there's a person entering and leaving the room,"pag dedepensa nito na siyang nakakuha ng aking atensyon.

What the? Talagang sinisi niya iyong pinto, siya itong lumabas ng biglaan. Well, kasalanan ko din naman nagmamadali din kasi akong pumasok. So I can say that it's no one's fault.

"Pero look what you've done?" I said pointing at my foreheadhead starting to look red and then looking at him- wait!" Asan na siya? Umalis na siya pero hindi pa ko tapos mag complain dito. How rude of him.

"Oh, anyare dyan sa noo mo?" Heartfilia asked when she arrived.

"Nauntog ako sa pinto." I lied. Magtatanong na naman kasi siya eh. Hinila ko na siya sa aming upuan bago pa kami makita ni sir.

Natapos ang klase na lutang ang isip ko. Thinking about the guy that I bumped earlier. Who's that guy? Hindi naman siya transferre dito sa aming klase. Kung ganun anong ginagawa niya dito?

"Hey! Class is over. Come on. ES texted me and they are waiting for us in a fast food chain near the university."

We headed to that place and saw the two of them in a five seat table.  Lumapit kami sa kanila at umupo na din.

"May kasama kayo?" I asked ES pointing at the vacant seat beside me.

"Yep. Kasama namin si Crest. Ang tagal nga eh, kanina pa siya sa banyo." ES said. Crest is her boyfriend. Hindi ko nga alam kung ano nagustuhan niya dun eh. Hindi naman sa pagiging judgemental pero hindi ko gusto para sa kanya ang lalaking yun.

"Ow? Eh anong ginagawa ni Aiden dito?" I asked out of my curiosity.

"I'm on my way to the university when I saw ES here. Akala ko mag-isa lang siya pero kasama niya pala si Crest."

That was a lie. Hindi lang niya masabi na sinundan niya si ES dito. Napaka-denial kasi nitong si Aiden.

"So anong gagawin natin dito? May next class pa tayo."

"Cutting tayo?" ES replied.

"No way! Mapapagalitan ako ni Mama nito eh." Strict si Mama pagdating dito. Ayaw niya kasing maka-miss ako ng classes.

"Kj mo Chi. Ngayon lang naman eh. Umaga lang naman pasok natin. Dali na. Please? Magbonding muna tayo." Heartfilia added with matching pout.

"Ok fine,but maybe we can do that later. Masyado pa kasing maaga. Atsaka mukhang uulan oh?" I said. Nakakatamad kasing magliwaliw kapag umuulan.

Unang tumayo si Heartfilia sa kinauupuan niya. Masyado yatang excited 'tong babaeng 'to. "Yes! So it's settled. I think I'm gonna go rest before we go this afternoon. Just text me what time,ok? See yah." And then she disappeared in our sight.

"Mauna na din ako guys. Mukhang uulan ng malakas eh. I forgot to bring my umbrella." Ayaw ko namang sumugod sa labas ng umuulan, mahirap na baka magkasakit pa ko kaya it's better to leave now. Humarap ako kay Aiden na nakatayo na din. "Uuwi ka na ba?" I asked.

"Nope. May dadaan pa ko eh. Sige, mauna kana." Haayyy.. Akala ko pa naman uuwi na siya, makikisabay sana ako eh.

"Ah ok. Sige ingat nalang. Hoy ikaw Erza Scarlet, uwi ka na din ha." Hinihintay pa kasi niya si Crest na hanggang ngayon ay wala pa din.

"Yes Ma'am. Babye!"

I immediately run outside the fast food chain to look for a taxi. Mukhang bubuhos na ang ulan maya-maya lang. Kailangan ko ng makasakay dahil kung hindi mababasa ako. I looked for a taxi for a fifth time but there's nothing. Pumapatak na ang ulan kaya sumilong muna ako sa may tindahan. May ibang sumilong din pero isang tao ang nakakuha ng atensyon ko.

He is the guy earlier. The one who bumped at me.

Ngayon ko lang siya napagmasdan ng mabuti. Pumasa naman siya sa standard ko when it comes to looks. He has this face like Romeo that can makes every girl dropped their jaw if they saw him. His body..

Stop! Stop Cherry Icen. Don't think about him! He's just a stranger.

Kung anong pumapasok sa isip ko eh. Epekto na ba 'to ng pagkabangga ko? Sa tingin ko ay okay lang naman ako.

Napansin kong umaalis na iyong ibang tao sa harap ng store. Buti pa sila may payong, eh ako? Wala. Bakit ba kasi ngayon pa umulan? Iyan tuloy ako nalang at itong lalaking 'to ang natira. Hindi niya naman ako napansin kasi busy siya sa paggamit ng cellphone. Buti nalang talaga, kasi baka isipin niya stalker ako.

I was still looking at him when there is a car, stopping in front of the store. Maybe it's his service. Lumabas ang driver nito na nakapayong atsaka nilapitan itong kasama ko.

"Sorry. I'm late. Traffic eh."

Wait. He's familiar. Saan ko nga ba siya nakita? Sigurado akong nagkita na kami eh.

"Tsk. Ang ayoko sa lahat yung late."

"Oh may kasama ka pala?" He said pointing at me. Hello? Ako kasama niya? Eh hindi nga kami magkakilala. Pero itong driver na 'to, I think I saw him lately. Siya iyong...

"Englisherong driver?"

"Miss Brokenhearted?"

At sabay pa talaga kami ah. Oo nga, siya iyong nagpatugtog sa sasakyan. Siya iyong nasakyan ko noong umiiyak ako ng bongga. That was the day when Xerc and I broke up.

"Do you know her?" Mr. Unknown asked confusedly. Magkaano-ano ba silang dalawa? Hindi naman siguro sila magkapatid, kasi malayo ang hitsura nila sa isat-isa. Mukhang mas matanda si Manong driver ng sampung taon eh.

"No. She's just the girl that thinks I'm a taxi driver. Eh ikaw, bakit kasama mo siya? I am not informed that you have a beautiful girlfriend here." He said teasing Mr. Unknown.

Ano daw?? Okay na iyong beautiful eh, pero girlfriend nitong si Mr. Unknown? Malayo sa katotohanan.

Sumagot na ko bago pa lalong gumulo ang usapan."Hindi po kami magkasama. Actually, naghihintay akong tumila ang ulan." Anong akala niya sa akin sasama nalang bigla sa hindi ko kilala? No way!

"Let's go." Mr. Unknown said while walking to the car and Manong Englishero open it for him. Haayyy.. Eh di maiiwan ako ditong mag-isa. Well, sanay naman ako mag-isa eh. Kaya ok lang.

"What about her?" Manong Englishero said pointing at me. Tumingin siya kay Mr. Unknown na sa kasalukuyan ay nakakunot noo.

What about me? Syempre maghihintay na tumila ang ulan. Kung mamagandang loob sana siya na isabay ako, eh di masaya.

"Just leave her. Let's go."

What the?

Calm Cherry Icen. Be calm.

"But--?"

"Fine! Just give her your umbrella and let's go. Is that okay?" Mr. Unknown said irritatedly.

Lumiwanag ang mukha ko ng banggitin niya iyon. At least may payong na ako diba? Kesa naman ugatin ako sa pag-antay dito ng sasakyan.

Iniabot sa akin ni Manong Englishero iyong payong pagkatapos ay sumakay na din siya ng kotse at saka pinaandar iyon. Hindi man lang ako nakapagpasalamat sa kany-- I mean sa kanilang dalawa. Maybe there's another time.

I hope it was not the last that I will saw them especially that guy. The guy who bumped me and let me have this umbrella. I want to know him. Because I think that despite his bipolar attitude, there's something more about him. And I want to find it when we met again.