1 Chapter 1

Megan's POV:

Heto ako ngayon...naglalakad~hinuhunting si crush sa may daan!!~

Huy totoo yang version ko uy! Hinahanap ko kashi si kras ko eh!!!

I'm Megan Trono. 3rd year high school sa *toot!* Academy. Bwisit kasi si author walang maisip na name ng school!

[A/N:eh di na kaya ng utak ko eh!Ms.3RD YEAR, 6TH GRADER pa lang PO ako!]

Bahala ka nga! Continue! I'm 16 years old. Section 3-C.Hinahunting ko ngayon si crush kasi ibibigay ko yung letter na 2 YEARS NANG NAKATAMBAK AT GUSTO KO NANG IBIGAY.

Kasama ko naman sila Shammy at Freeda mga bestfriend ko at mga butihang classmate na rin.

Mga support ko sila ngayon.

"Asan na ba yun?" sabi ni Shammy habang naghahanap.

"Ayun oh!" sigaw ni Freeda sabay tulak sakin. Ang ingay niya talaga kahit kailan! Tumingin ako sa kanila ng 'why-the-hell-did-you-two-push-me' look. Binigyan lang nila ako ng 'go-bes-support-ka-namin' look with action pa. I took that chance and stepped closer to him....

"Umm..Lyn--" naputol ang sasabihin ko dahil bigla siyang nagsalita.

"What?" cold voice plus cold stare will surely be equal to Lyndon Bustamante. Nakaramdam tuloy ako ng lamig. It's always been like this.

"Umm..Kase--" calm Megan...keep calm...

"Spill it, you're wasting my time," He said then clicked his to sabi niya na may halong pagkairita.

"Ibibigay ko lang tong let--" naputol na naman ang sasabihin ko dahil bigla nanaman siyang nagsalita....

" I don't need it," sabi niya sabay naglakad papalayo... Walang sense of appreciation...

2 years ko 'tong hinintay na maibigay sa kanya...ramdam ko ang maliliit na luha na tumatakas sa mga mata ko.. lumapit sakin sila Shammy at Freeda at niyakap ako.

"It's okay.." sabi ni Shammy habang hinahagod ang likod ko. Ano nga ba ngang pag-asa ko sa isang top student ng university..at ako eh..wala lang..

"Free bat ganun? May mali ba sa ginawa ko?" tanong ko sa kanila.

"Wala kang ginawang mali. Di lang siguro siya marunong mag-appreciate.." pag-comfort sa akin ni Freeda

Nakakainis talaga...nagpatuloy lang ako sa pag-iyak...

OKAY na ako dun sa nangyari kanina. Funnily, Ang bilis kong naka-move on.

[A/N: Wehh??Maniwala??]

Sige na nga! Slight, okay na? Tsaka teka? Bat ko pa kailangang mag-explain sayo eh isang hamak na 6TH GRADER KA PA LANG? Ang dami mong alam Miss A!

[A/N:Pakealam mo ba ha!? Ako author netong story na'to eh!]

Aba't bastos kang bata ka ah! Di ka ba tinuruan ng nanay mong gumalang sa mas nakatatanda sayo!? O sadya lang talagang wala or bagsak ka sa subject na Good Manners and Right Conduct!?

(A/N:Tanggalin kita sa storyang toh eh!)

Senpai biro lang! Back to the story na nga!

Pauwi na ako sa bahay nang makita ko ang isang mamahaling kotse at van sa harap ng bahay namin.

Anong meron? May inutangan ba si papa? Baka kung ano nang nagyare kay papa!? Tumakbo ako. Wait-- si papa? Uutang? May sapat naman yatang kita ang aming negosyo para mabuhay ah.

"Naku nandito na pala siya, hehe" sabi ni papa sabay kamot sa ulo. Anong meron?

Pumunta na kami sa bahay para kunin ang mga gamit namin. Simple lang ang bahay namin. It's good for a family. Pero 'di ko pa rin maintindihan kung bakit pinili ni papa na tumira kami sa ganitong bahay. Nandito na kami simula nang nawala si mama.

Pero ano nga bang meron?

"Princess, dun ka muna sa good old friend ni daddy hah. Pansamantala ka lang naman munang titira don," papa always talk to me in that tone. Like I'm some kind of a kid in my three year old. I sometimes find it annoying but feeling loved at the same time.

"Okay," sagot ko. Kahit hindi ko alam ang rason, hindi nalang ako nagtanong pa. Ayokong dagdagan ang sakit sa ulo ni papa.

Actually, I just met my dad when I turned three. My mom and dad isn't officially wed because my mom doesn't want to. They're friends and they had me because of 'that accident'.

I often think na kasalanan lang talaga nila ako. But my mom always tells me, that I'm a blessing and not a sin. It's just that she and dad doesn't click. I guess he only likes dad as a friend.

Dad too. I often see him looking at Mom's pictures and I can't really tell what he's thinking.

It's a house of a childhood friend, sabi ni papa.  Ang tagal ng friendship no? Sana ganun din kami nila Shammy. Hehe.

Hindi na nag-doorbell si papa dahil pagkababa palang niya ay binubuksan na nila ang pinto.

May nakita akong lalaki na mukhang kaedad lang ni daddy. He looks like he's waiting outside para lang sa pagdating namin. And a very beautiful woman in her eyes forties. 

"Carlo!" sabi ni dad sa lalaki. So Carlo yung name niya.... "John! She looks a lot like Kyle!"

"What can you expect less?"

"And you still looks the same as the last time we met each other. Pasok kayo,"

"Sorry to ask you for this favor. kailangan Lang talaga."

"No, it's fine. Lung pwede nga Lang ako na mismo kukuha sa anak mo at hindi ko na ibabalik sayo. Matagal na nating pinagplanuhan kung may kasalan man na magganap sa mga anak natin."  He looked at me like he's urging me to say something and I did felt the need to do so.

"Ako po si Megan. 16 years old po." pagpapakilala ko.

"What a beautiful name!"

"I'm Carlo Bustamante. Call me tito Carlo," pagpapakilala ni tito Carlo.

"Ako naman tita Liza na lang. Liza Bustamante," Bustamante? Baka parehas lang. "At eto naman ang bunso ko. Si Trisha,"

"Hi po!" Bati ni Trisha sa akin. "Ang cute mo naman!" sabi ko sabay kurot sa pisngi niya.

"Si Jake naman yung pangalawa kong anak," then she pointed her finger to the one you man chilling at the sofa. Tinignan niya lang ako sabay tingin uli sa binabasa niyang libro.

"At ang panganay ko, si Lyndon.." Wait....

Processing....

Processing....

Processing....

As in LYNDON!?

L-Y-N-D-O-N!? Yung yelong galing ng Antarctica? That's what I'm thinking but I kept my emotions inside. Nakakahiya sa pamilaya.

Nakakabitter kaya yung ginawa netong Mr.Antarctica! And his position! He looks like he's mocking me!

"Hi," na sinundan niya ng maikling ngiti.

"Sabi ko sa'yo daddy mas maganda siya sa personal," ani ni tita Liza.

"Oo nga eh,"

"Hija, ihahatid na kita sa kwarto mo," excited na bulong sa akin ni tita liza. May kwarto?

"Ah sige po, " Sumunod ako sa kanya sa paglalakad.

Binuksan na ni tita Liza ang pinto at tumambad sakin ang kwarto na puno ng pink. Wow! Ramdam na ramdam ko talagang babae ako!

"Dito ang kwarto mo. Alam mo bang pinagtulungan namin ito ni Trisha para sa pagdating mo?" Pagpapa-alam sa akin ni tita.

"Salamat po,"

"Oh no, don't mention it. Maganda ba?"

"Opo. Sumobra na nga po eh," ani ko na ikinahagik-gik lang ng ginang.

"Oh sige na, dito kana. Ipapaakyat ko na lang yung mga gamit mo," sabi ni tita Liza.

"Ay nako nalang po--"

"Hindi pwede, LYNDON!!! Akyat mo yung mga gamit ni Megan dito sa kwarto!" sigaw ni tita Liza. May narinig akong yabag ng mga paa at bumukas ang pinto "Lyndon, tulungan mo siya hah! Bye~" then nag-shoo away na si tita Liza.

At nandito ako ngayon...

Nasa iisang kwarto...

Kasama ang lalaking walang sense of appreciation!!!! Akala ko ba naka move on na ako?

Just what is this situation!?

"San ko 'to ilalagay?" tanong NIYA.

"Diyan na lang." at inilapag niya yun sa sahig. "Okay na." sabi ko. It means shoo-away na, please.

Papalabas na siya pero bago siya lumabas, may sinabi siya na nagpakulo ng dugo ko…

"Don't ever get in my way...."

Tss.. edi wag! As if I will! Hay salamat at umalis na siya! nagpalit na ako ng pantulog.

Akala niya hah!

---------------------------------------------------

Sorry po sa panget na panimula!!!

This chapter is edited!

Read happily po!!

- Ateng Seungri