21 20. The Real Plan

Lucy Gabriela Celeste

**

I WALKED towards veranda at nagmasid-masid muna ako sa paligid. Sinabihan ko yung isang katulong na huwag munang magpapunta ng kahit sino sa kinatatayuan ko just to make sure na walang makating dila at mapang-mata ang magkakalat sa kung ano ang pinag-sasabi sa kausap ko sa cellphone na hawak ko.

I dialed his number. Speaking about his number, I have my sources at hindi na rin ako mahihirapan na halughugin kung saang lupalop namamalagi palagi young weak na Von na 'yon.

Wala pang limang segundo ay sinagot na niya kagad ang tawag ako.

"I'm expecting that you'll call me today. Do you have any concerns?" nakakaloko niyang sabi ng bumungad sa akin ang kaagad niyang pagbitiw ng salita.

Yeah, no changes. Makapal pa rin talaga ang pagmumukha niya.

I sighed. "Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Gustong kong malaman kung ano talaga ang pakay mo sa taong pinapa-asikaso mo sa akin!" I said with emphasis. I cross my left arm while waiting for his response.

I heard his breath out. "Well, let's have a talk in Villa estate place. Just be there later at exactly 8 pm.." he paused for a moment. "And FYI, I will no longer entertain a person that's not VIP. You got it?" he said sarcastically. Bigla tuloy kumulo yung dugo ko.

"Excuse me, kung inaakala mong may kwenta kang tao, mas mabuti pang mangarap ka nalang. Libre lang, walang bayad.." after I said that, I abruptly end the call. I just hear him laugh evilly bago ko napatay.

Aba't ano tingin niya sa sarili niya? Importante rin siya at dapat siya ang masusunod?!

Tsk. G*go. Feelingero, wala naman siyang kwenta. Mas may kwenta pa yung pera, at least yun nabubuhay ako, eh siya? Tsk. Dsgusting.

Inayos ko ang sarili ko pagdaka'y binalik ko na sa loob ng maliit kong bag yung cp.

Speaking of it, hindi naman siya mukhang kahina-hinala. Kaya I know-how can I face and I'm ready kahit makita 'to ni Max.

I made steps away from where I am earlier, hanggang sa dalhin ako ng mga paa ko sa hagdan na nasa harapan ko ngayon, as I suddenly stopped in front of it for a while.

Sandali, nilibot ko ang paningin ko sa paligid at pati binaling ko ang mga mata ko sa taas. Ilang segundo ay, napansin kong may dadaan na katulong na sinabihan ko kanina, at kinausap ko siya sandali.

I made a smiled in front of her. Of course, I'm not an evil person as what you think I am.

"May kailangan po ba kayo, ma'am Justina?" sandali'y tinignan ko siya para suriin. Napansin kong pinagmamasdan niya akong mabuti at parang may bagay na gusto niyang sabihin sa akin base sa kanyang mga mata.

Inilihis ko muna ang bagay na 'yon nang kausapin ko siya.

"Uhm, pwede ko bang malaman kung nasaan yung kwarto ni Max? Hindi pa kasi niya sa'kin naba-banggit eh, hehe.." when I'm looking at her for a while, napansin kong medyo may katandaan na rin siya. Medyo kumukulubot na rin ang mukha niya pati ang balat niya. Simple lang siya at mukhang mabait.

"A-ahh, ganun po ba. Doon po sa taas, ms. Justina..." tinuro niya ang taas at nagsalita ulit siya.

By the way, paano niya ako nakilala? Maybe Max told her about me.

"Ituturo ko po sa inyo, akyat po tayo, ma'am.." I feel emphathy to her dahil sa edad na niyang 'yan ay nagsusumikap pa rin siya bilang katulong ng Sullivan.

Suddenly, it reflects me - my mother. I remember how she really do well her job just to survive and provide our needs - ang ikakabuhay lang namin sa araw-araw. I feel also, pity at I feel ang pag-hihirap ni mama bagaman sa mga panahon na iyon ay may iniinda siyang sakit.

"Ma'am, nandito na po tayo.." throwing my thoughts, napukaw ang atensyon ko ng marinig kong nagsalita siya. Humarap naman ako sa kanya.

"A-ahh, maraming salamat po.." magiliw kong sabi sa kanya habang magka-harap pa rin kami sa isa't-isa.

"Walang anuman po, ma'am Justina.." magalang niyang sabi. Nginitian ko nalang ulit siya. Sandali'y napatawa naman ako ng marahan, medyo ackward na kasi yung atmospera.

"Anyway, nandyan po ba sa loob si Max?" nilibot ko sandali ang mga mata ko sa paligid at ang pinto na nasa aking harapan ngayon, habang hinihintay ang magiging tugon niya.

"A-ahh, opo ma'am. Sandali lang po.." pagkasabi niya niyon ay, kumatok siya at kasunod ay pumasok siya sa loob.

Wala pang sampung segundo ay lumabas na siya.

"Ma'am, pasok na daw po kayo.." pantay ang kanyang labi na nakatingin sa akin.

"A-ahh, sige. Salamat po--"

"Divina po ma'am.." pagdu-dugtong niya. Napatango naman ako.

"A-ahh, salamat po ulit sa inyo, Divina.." malumanay kong sabi.

"Mauna na po ako ma'am, may gagawin pa kasi ako.." pag-papaalam niya. Tanging tango lang ang naging tugon ko.

"Siya nga po pala, bago ako umalis, kung may kailangan kayo, tawagin niyo lang po ako." iniyukod ko ng bahagya ang ulo ko .

"Thank you, Divina.."

Matapos kong sabihin iyon ay, umalis na siya at naglakad papunta sa hagdan. Nang mawala na siya sa paningin ko, saka ko naman ipinitlig ang ulo ko sa pinto na nasa aking harapan. Wala akong pag-aatubiling pumasok sa loob. Saka ko sinara ang pinto.

Napatigil ako sandali pagharap ko nang makita ko si Max na naka-sandal ngayon sa pader habang naka-dekwatro, mukhang naghihintay siya sa akin.

Huminga muna ako ng malalim at bahagyang yumukod.

"I came here to talk with you.." as I said that to him, inangat ko ang ulo ko at tumingin sa kanya.

I noticed he made steps towards me at napansin kong hindi siya tumigil sa aking harap ng yakapin niya ako na siyang ikinabigla ko.

Suddenly, I felt weird inside of me nang gawin niya iyon. I hugged him back even if it was against my will.

I know, nasa matino pa akong pag-iisip at ako pa 'tong si Lucy. But this guy makes me weak and feel something na kakaiba.

"Justina?" kumalas kami sa pagkakayakap sa isa't-isa, saka naman namin tinignan ang bawat isa.

"Are you not angry? About what I did?" I noticed the innocence on him at parang animo'y hindi siya yung casanova na Max na una kong nakilala sa ibang ugali.

I smiled at him. "No. Besides, it's a part of being with us - your wife.." aniya ko ng walang ekpresyon.

I don't know kung saan ko nakukuha ang mga salitang iyon, but when I realized and analyzed those things a while ago, I made another plan.

I heard his chuckles. "Really? Are you serious now? To be with me?" medyo taka niyang tanong.

I nod. "Yes, Max." suddenly, ilang minuto kaming nagtinginan sa isa't-isa. Hanggang sa mapansin kong unti-unti niyang nilalapit ang kanyang mukha sa akin.

Pero bago pa niya magawa ang pakay niya, kaagad akong umiwas. Iniyuko ko ang ulo ko.

"Sorry.." pag-papaumanhin ko. I heard him sighed.

Yeah, I want him really na lokohin siya. To make him dismayed and hurt - to fall in my trap..na totoo na ang mga nararamdam ko sa kanya- na sasakyan ko siya sa lahat. And I'm ready if what will be his attack if he'll find out about this.

Yes, I know ginagawa niya to like what it pops in my head a while ago - na makuha niya ako para sa pagtanaw ko sa kanya siguro sa kabutihan niya sa aking mama - pati kay papa. Maybe, if it is his motive. And I don't know the reason very well.

But I think, this is so far the best plan para mas mahulog rin sa akin si Von at malamang ay mag-away silang dalawa - without the involvement of feelings in any of them.

Yes, of course. Kaya ko silang paikutin.

And I know I can do it kapag siniwalat ko kay Von na ikakasal na kami.

I know, hindi pa niya ako lubos na kilala - but I know, nahuhulog na siya unti-unti. Until, he will fall in my hands..so I can control him - and Max. Then, magagawa at mailalatag ko na ang susunod kong plano.

I head up at walang alinlangan ko siyang niyakap.

"I'm ready to be yours, Max Sullivan.." I said with a glimpse of a smile for a moment

Lucy is on the way.

Be ready, Max and Von. I mumbled to myself while smirking now.

"