1 H

"Abhaya!"

Napalingon ako ng may tumawag sa aking pangalan. Nakita ko ang aking pinsan na humahangos na tumatakbo papunta sa aking pwesto.

I'm here at the university's garden studying for my exam later.

"Why are you running as if you are chased by dogs?" I asked her and continue studying.

She didn't answer my question but she laugh.

I stop looking at my notes and ask her. "Why are you laughing?"

"You made me laugh! haha" She continue laughing after answering my question.

"You are unbelievable!" I irritatedly said and didn't pay attention to her.

She's talking about something but I am not listening to her. I have to study if I don't want to failed.

My phone vibrated so I get it and check who texted. Mom just texted, I open it and read silently.

(Go home before 5 we're going somewhere) -Mom.

I replied 'Okay' to her text then look at my cousin's face.

"Are you listening to me?" She suddenly ask that made me confuse.

"What?" I ask her back.

"I knew it! Hays. I'm talking about auntie and uncle. Hindi ka ba uuwi ng Los Santa para bisitahin sila?" Tanong niya sa akin.

"Maybe next time" Tipid na sagot ko sa kanya at pinagpatuloy ulit ang aking pag aaral.

I don't want to talk about my mom and dad that passed away. Ayoko nang umiyak ulit. Tapos na yun, Okay na ako. Hindi ko na sila ulit inalala dahil sinaktan ko lang ang sarili ko.

I was only 10 years old when they died. I blamed myself why they died.

Nag away kami nun ni Mom at dahil sa inis naisipan kong umalis ng bahay at naghanap ng matutulugan.

Ilang araw akong hindi umuwi ng bahay at alam kong na babaliw na sila kakahanap sa akin.Ininda ko ang gutom at pagod ko sa araw-araw basta hindi ko lang makita ang aking mga magulang.

Humingi din sila noon ng tulong sa mga pulis ngunit gumawa ako ng paraan para hindi nila ako mahanap. Masama ang loob ko kay mom kaya bahala sila sa buhay nila.

Makalipas ang buwan hindi parin ako umuuwi sa bahay. Binuhay ko ang sarili ko sa pamamagitan ng panlilimos sa tabi-tabi.

Isang araw dumaan ako sa isang resto at saktong balita ang palabas.

"Husband and Wife died because of murder"

Napatigil ako sa paglalakad ng marinig ang mga salitang yun. Napatingin ako sa tv at nakita ang litrato ng mga magulang ko.

I wipe the tears that came out in my eyes and fix myself.

Kanina pa pala ako narito sa loob ng cr. Siguro nag aalala na ang pinsan ko dahil ang tagal ko. Nag paalam akong mag si-cr muna sa kanya matapos naming mag usap.

Lumabas na ako ng cr at nakita ko siyang naka abang sa akin bitbit ang aking bag.

"Tagal mo ah? Anyari sayo?" Tanong niya sa akin.

"Sumakit bigla tiyan ko kaya natagalan ako" Pagsisinungaling ko sa kanya.

"You still have class?" she ask.

"Yes, I still have two classes. Meet you in parking lot later?" Sagot ko sa kanya.

"Sure!" Sabi niya at saka umalis.

Naglakad na ako papuntang main building kung na saan ang next class ko. Sa aking paglalakad naramdaman kong parang may nagmamasid sa akin.

Nagkibit balikat na lang ako at hindi iyon pinansin.

.

Alas kwatro y media na ng dinismiss kami ng aming guro. Dali-dali akong nag ayos ng aking mga gamit dahil baka iwan ako ni Gwen at mapagalitan ako ni Mom.

The Mom I'm talking about is my aunt, They adopted me when my real parents died.

Nang makarating ako ng parking napansin ko ang isang lalaking nakaitim na nakatingin sa akin.

Hindi ko masyadong makita ang kanyang mukha dahil sa nakatakip dito ang kanyang panyo.

Lalapitan ko na siya sana ng biglang may bumusina na sasakyan.

Beep-beep!

Napatingin naman ako sa sasakyan kung na saan nanroon si Gwen na nakadungaw at pumapaypay.

Dali'dali akong naglakad papuntang sasakyan at pumasok. Nagsimula ng umandar ito at dahan-dahang tumakbo.

Binuksan ko ang bintana at tiningnan ang pwesto ng lalaki kung saan ko siya nakita kanina at nagulat akong wala na siya doon dahil nadoon na siya sa tuktok ng Main Building ng University.

Pansin kong nakatingin din siya sa akin at ngumisi ngunit hindi ko siya mamukhaan. Sino ba siya?

Iniwaksi ko sa aking isipan ang lalaki at nilagay ang isang pares ng earphone ko sa aking tenga.

Nasa kalagitnaan na ako ng kantang aking pinatugtog ng biglang nag vibrate ang akin cellphone.

Chineck ko kung sin o ang nag text at ito'y ay hindi naka rehistronh numero sa akimg phone.

Binuksan ko ang text at napa kibit balikat na lang ng wala namang laman ang text na ipinasa ng kung sino man ito.

Maya-maya muli itong nag vibrate ngunit hindi text kundi tawag. Sinagot ko ito at bumati.

"Hello? Is anyone in there?" Tanong ko sa telepono.

Walang sumagot sa kabilang linya ngunit narinig kong parang may humihinga.

"Hello?" Tanong ko ulit sa kabilang linya.

(Hell--ppp)..

Natinag ako ng makarinig ng boses na humihingi ng tulong.

"Hello po? Sumagot po kayo sa akin!" Natataranta ko nang sabi.

Napatingin naman si Gwen sa akin na may pagtatanong sa kanyang mata.

"Someone's aking help in the other line" Sagot ko sa kanya at tinuro ang cellphone ko.

Ni-Loud Speaker ko ang tawag at nilagay sa pagitan naming dalawa ni Gwen.

"Hello? Nandiyan ka ba?" Nag aalala ding tanong ni Gwen sa kabilang linya.

(Hahaha, Let's meet soon Abhaya).

Sagot ng tao sa kabilang linya na nagpatindig ng balahibo ko.

Namutla ako dahil sa takot at napatingin kay Gwen. Hindi rin maipipinta ang kanyang reaksyon.

"What the? Sino yun?" Takot na tanong ni Gwen sa akin.

Hindi ako makasagot sa tanong niya dahil sa pagtataka. Pamilyar sa akin ang boses ng taong tumawag kanina lang at ramdam kong malapit siya sa akin.

Na alala ko ang boses ng isang lalaki na tumawag din noon sa akin noong 16th birthday ko ngunit hindi ko sinabi sa kanila ni Gwen.

Takot ang namuo sa aking isipan simula ng araw na yun at hanggang ngayon. Ramdam ko ring palaging may sumusunod at nagmamasid sa akin ngunit hinayaan ko lang iyon dahil baka guni-guni ko lang.

Napatigil ako sa pagmuni-muni ng niyogyog ako ni Gwen.

"Insan! Kinakausap kita, ayan ka na naman hindi ka na naman nakikinig sa akin!" Sabi niya sa akin na naiinis.

"I'm sorry, I just remember something." Sagot ko at nagtuon ng atensiyon sa kanya.

"Are you hiding something from us?" Tanong niya na may pagtataka.

"You know I don't keep secrets" I replied to her and put my phone inside my bag.

"I noticed that these days you look tired" Sabi niya sa akin at makikita sa kanyang mata ang pag aalala.

Natigilan naman ako sa sinabi niya at hindi naman nakasagot.

Hindi ako nakatulog ng mga nakaraang araw dahil sa takot na managinip ng masama.

Nanaginip kasi ako na sa 18th birthday ko mamatay lahat ng tao na nasa paligid ko maliban sa akin. They were killed by someone I don't know in my dreams.

Nagising na lang akon nun na umiiyak at nag dasal na sana hindi iyon mangyari. Natatakot ako sa kung anong mangyayari sa pamilya ko.

Nawalan na ako dati hindi ko na hahayaang maulit pa muli.

What has already happened can never be change but they can be lessons we can learn from.

I always put it in my mind and always remember it. Yes hindi ko na maibabalik at mababago ang nangyari ngunit may natutuhan ako.

Iyon ang pahalagahan ang mga tao na malapit sa aking puso.