1167 Mob Slap - Ikalawang Paraan (8)

Ang mga tinuran ni Jun Wu Yao ay nagpatahimik sa mga tauhan ng Rui Lin Army.

Ang pagsakop ng magkakaanib na pwersa ng apat na bansa ay nagdala ng matinding

pagkawala sa hanay ng Rui Lin Army. Hindi na nila mabilang kung ilan sa kanilang mga kapatid

ang nawala sa battlefield at hindi na rin nila matandaan kung paano nilang nagawa na

makaalis mula sa mga walang buhay na katawan. Hindi dahil sa wala silang nararamdaman na

sakit, hindi dahil sa wala silang nararamdamang poot, iyon ay dahil sa wala silang oras upang

maramdaman nila ang matinding sakit.

Ang pagmamalasakit ni Jun Wu Xie para sa kanila ay tila kumalabit sa pisi na nasa kanilang

mga puso. Naiintindihan nila kung bakit ganoon ang nasa isip ni Jun Wu Xie, kung saan mas

pipiliin niyang lumaban na mag-isa kaysa ang mawala ang isa na naman sa kanilang mga

tauhan.

"Ngunit…" tila may nais pa sabihin si Long Qi.

Ngunit umiling si Jun Wu Yao at sinabi: "Magtiwala kayo sa kaniya."

Tila isang isda na napanganga si Long Qi, hindi na nagawang magsalita pa.

Nang sandaling iyon ay naglakad palapit si Jun Xian. Ipinatong niya ang isang kamay sa balikat

ni Long Qi at tumingala si Jun Xian upang tingnan si Jun Wu Yao.

"Masisiguro mo ba… sa amin ang kaniyang kaligtasan?" Bilang miyembro ng Jun Family,

nakaramdam si Jun Xian ng pagmamalaki na siya ay mayroong huwarang apo ngunit hindi niya

maisantabi ang pag-aalala bilang isang lolo.

Ngumiti si Jun Wu Yao. "Sigurado ako."

"Mabuti." tumango si Jun Xian at pinawi na ang pag-aalala sa kaibuturan ng kaniyang puso, at

siya ay tumalikod upang masdan ang mga kawal sa loob ng siyudad.

"Ngayon ang tamang oras upang sipatin ng buong hukbo ang buong kaganapan. Dalhin ang

mga sugatan upang sila'y mabigyan ng lunas at itaas ang inyong mga spirits!" Hindi pa tapos

ang labanan at kahit gaano pa kalakas si Jun Wu Xie, paniguradong hindi siya magtatagal. Ang

kinakailangan nilang gawin ngayon ay hindi ang mag-alala at tumayo lamang doon, sa halip ay

gamitin ang oras habang nakikipaglaban si Jun Wu Xie para sa kanila na pangkating muli ang

lubos na nawasak at hapong hukbo upang ihanda ang mga sarili sa nalalapit na labanan.

Sa utos ni Jun Xian, lahat ng kawal sa loob ng siyudad ay nagsiayos ng mga sarili sa oras na

iyon at ang mamamayan ay mabilis silang tinulungan upang kargahin ang mga sugatan sa mas

ligtas na lugar, habang ang mga manggagamot sa loob ng siyudad ay bumuhos upang mabilis

na gamutin ang mga pinsala ng mga bayaning nakipaglaban upang depensahan sila.

Tinawag ni Mo Qian Yuan lahat ng Imperial Physicians sa loob ng Palace at ang mga iyon ay

nagdala ng mga halamang-gamot at elixirs na maaaring gamitin upang makatulong sa

sitwasyon doon.

Sa sandaling iyon, ang mahalaga sa kanila ay hindi ang halaga ng mga gamot na iyon kundi

kung ilang mandirigma ng Qi Kingdom ang magagawa nilang sagipin!

Sa labas ng siyudad, ang pag-atake ng magkakaanib na pwersa ng tatlong bansa ay tuluyang

napahinto ni Jun Wu Xie at Jun Wu Yao, ngunit ang mga iyon ay hindi pa rin sumusuko na

makapasok sa loob ng Imperial City . mga palasong may apoy sa dulo ang walang tigil na

pinalipad sa Imperial City, ang mga palaso na nakatawid sa pader ng hangin, at nakapasok sa

loob ay nagsimulang magliyab sa loob ng Imperial City.

Ang hapong-hapo na mga kawal ay ninais na supilin ang apoy ngunit pinigilan ng mga

karaniwang mamamayan, sinabihan silang magpahinga muna ng lubusan hangga't maaari at

hayaan na sa kanila ang pagsupil sa apoy.

Ang makita ang napakaraming anyo ng mga mamamayan na nagtatakbuhan sa paligid,

pinanood ang mga munting paslit na may kargang timab-timabng tubig habang nakasunod sa

likod ng mga matatanda, ang mga kawal na sumailalim sa masiklab na digmaan ay nabagbag.

Ito ang mga mamamayan na kanilang prinotektahan sa pamamagitan ng paglagay nila ng

kanilang mga buhay sa kapahamakan. Ang mga sakripisyong kanilang ginawa ay naging sulit!

Ang lakas ng bawat isang tao na maaaring ibigay ay nagamit. Gamot, pagkain, tubig, kumot…

Anumang bagay at lahat na maaaring gamitin ng kanilang mga kawal ay dinala ng

mamamayan at inilagak sa kamay ng mga mandirigma.

Si Mo Qian Yuan ay nakatayo at ipinag-uutos lahat ng iyon, ang kaniyang ginintuang kasuotan

ay natupok ng apoy sa iba't ibang lugar at ngayon ay nasa nakakaawang estado na. Ang

kaniyang korona na sumisimbolo sa kaniyang Imperial authority na dapat ay nakaputong sa

kaniyang ulo ay nahulog na sa lupa dahil sa paroo't paritong pagtakbo at wala na siyang oras

upang kunin iyon.

Makikita ng isa ang tunay na damdamin sa oras ng kahirapan. Sa mga oras na iyon na ang Qi

Kingdom ay nasa ilalim ng isang krisis, ang determinasyon at paniniwala na nakatago sa

kaibuturan ng mga tao ng palasyo ay tuluyang nagningning. Sama-sama silang nagkaisa,

walang maririnig na salita ng pagsuko!

Sa labas ng battlefield, ang bilang ng pagpaslang ni Jun Wu Xie ay hindi na matatawaran. Ang

kaniyang pilak na baluti ngayon ay naging pula na dahil sa dugo, parehong kulay ng kaniyang

mata habang ipinapataw ang pagkitil sa lahat ng kaniyang kalaban.