Prologue

How can you forget the person who you loved the most?

How can you love if that person can't move on?

Mahirap mag-mahal kapag iniwan ka mag-isa sa ere.

Pero mas masakit kapag mahal ka lang, para siya ay makalimot.

How can you say someone loved again?

Sapat na ba na pinaparamdam niya saiyo?

*****

Inayos ko ang polo ko at tumingin sa salamin. I gasped. I felt mixed nervousness and excitement.

But why I should worry? We're 3 years in relationship now, so I have the assurance she'll answer "yes".

Pinuntahan ko ang kapatid ko sa kwarto to check if she's already sleeping. It's 11 pm in that age, she must be in bed now.

Pero bago ko buksan ang kwarto inunahan niya ako.

"Saan ka pupunta Kuya?" She pouted while hugging her mathematics book. Nakayuko siya at inayos ang kanyang salamin.

Maiiwan ko na naman siya kasama si Manang sa bahay. Lagi akong busy para sa kapatid ko.I don't know if that's unfair but I'm just giving my time to my love.

I tap my little sister's head. "Pag dasal mo si Kuya ah? I'm getting engaged." She raised her head and give me a wide smile.

She knows who's my girlfriend, and she support us.

"Goodluck Kuya!" I kissed her cheeks before going out the house.

To be honest mag-iisang buwan na kami hindi nagkikita ni Carina. Sabi niya lang may aasikasuhin siya sa probinsya nila. Her mother also told me that it is important, kaya pumayag na rin akong umalis siya.

While driving hindi ko maalis sa paningin ang singsing. Parang hinaplos ang puso ko, imagining her reaction while I'm fitting the ring in her finger.

Pag ka dating ko sa event place sumalubong ang mga kilay ko. Why they're not preparing yet?!

Baka mamaya umuwi na si Carina! I want this day to be perfect.

Sinalubong ako ni Oliver. He's pale and nervous about something.

"Ahmm... Bro pwede bang hindi mo na ituloy mag propose?" What the hell is he saying?! Walang makakasira sa araw na ito.

Tinulak ko siya at tumungtong sa gitna nitong lugar. The original plan was they'll decor this place with rose petals. Pero inisa sa plano walang ginawa ang mga kaibigan ko.

Pero imbes na magalit, nakaramdam ako ng kakaibang kaba seeing my friends with their frown faces.

Anong nangyayari?! Wala na akong maintindihan. Everything started to be confusing.

Nakatitig lahat ang mga kaibigan ko, I try to read their eyes but it only saying one thing... Awa?

"Warren ano bang nangyayari? Mag popropose ako ngayon!" Instead of answering me he hugged me.

"Pre kahit anong mangyari... Nandito kami ha?" Tinulak ko siya ng bahagya. Another new nervousness stab my heart. This feeling is not good anymore.

Tumakbo saakin ang kaibigan ni Carina. Bakit... Bakit siya umiiyak?

She handed me a big envelope while sobbing. Kinuyom ko ang kamao. Namula ang mata ko sa galit. At pinunit ang envelope. Padabog ko itong binagsak.

Hindi totoo! Hindi totoo ang nakasulat! Hindi ko nahalata, tears starting to form in my eyes.

Niyakap ako ng kaibigan niya. "I'm sorry... Hindi namin nasabi sa'yo." It's the result of her health. The envelope said that she died from a terminal illness. Walang niisang nagsabi saaakin ng kondisyon niya!

No! Hindi totoo ang sinasabi nila! Buhay siya! Magpapakasal pa kami! Bubuoin namin ang mga pangarap namin. Tatanda kami sa piling ng isa't isa. Lilibutin pa namin ang buong mundo.

Hindi matanggap ng aking sarili. Hinding hindi kahit kailan. I bended my knee as I'm going to propose... Kahit wala na siya... Habambuhay.

Nagsimula akong humikbi. Pinipilit akong itayo ni Oliver.

"Please Mave... Maawa ka sa sarili mo. Tama na! Patay na si Carina!" Hindi ko namalayang niyakap ko ang aking kaibigan.

"Magpapakasal pa kami..." I whispered while sobbing. Tutuparin pa natin ang pangarap mo diba? Pupunta tayo sa Paris at Korea. Pipicturan kita pa kita lagi habang nagtatravel...

Nanghihina ang aking tuhod at bumagsak ang aking balikat.

Nobody saw me cry. I never became weak. But in my love? I'm the weakest.

Patay na... Patay na ang taong pinakaminamahal ko.