PROLOGUE

"Babe it's not what you think! Let's talk okay?"

[Then how will you explain the picture? Hindi ako bulag!"]

"Come on babe. Not this time. We're supposed to celebrate our anniversary, right?"

Mas naging malumanay pa ang boses ni Kaziel upang pakiusapan ang kanyang girlfriend. Narinig niya ang malalim na paghinga nito bago muling sumagot sa kanya.

["Alright. I'll see you later."]

Ngayo'y nakangiti na si Kaziel. "Okay, thanks babe. I love you always, remember that."

Binaba ni Kaziel ang cellphone niya. Naroon siya sa sala kasama ang kuya na abala rin sa sariling cellphone. Nang bumangon siya para sana'y umalis saka naman ito nagsalita.

"Where are you going this time?" tanong nito sa malalim na boses

Nilingon niya ang kapatid.

"Where I'm heading is not your concern."

His brother stared at him and then stood. Lumapit ito sa kanya saka dinuro siya sa dibdib.

"Remember who you're talking to. We're not a family and I'll never consider you as one."

Pagkatapos ay umalis ito. Napailing na lamang si Kaziel. Sa tagal ng pagsasama nila sa iisang bahay magmula pa lamang ng mga bata sila, nasanay na siya sa pag-uugali nito. His older brother Ciaran never accepted him as a family. Hanggang ngayo'y masama ang loob nito sa kanya dahil bunga siya ng pangangabit ng kanilang ama.

Bumalik si Kaziel sa kanyang kwarto saka inihanda ang sarili para sa pinakamasayang araw ng kanyang buhay. He's meeting his girlfriend to celebrate their 3rd anniversary. Kaya naman hindi dapat masira ang araw niya dahil lamang sa kanyang kuya.

***

At a fine dining hotel and restsurant, Kaziel and his girlfriend had a peaceful dinner. Ngiti ang nakaukit sa kanilang mga labi hanggang sa pagpasok nila sa inihandang kwarto ni Kaziel para sa kanilang dalawa.

"Thanks love. You're always making my day. I'm sorry kung napagtaasan kita ng boses kanina," malambing na wika ng kanyang kasintahan habang nakayapos ang mga braso sa leeg niya

Ngumiti naman si Kaziel.

"It's okay. I understand. I love you."

They shared one passionate kiss before Kaziel felt an excruciating pain on his head. Umiikot ang kanyang paligid.

"Babe, what's wrong?! Ano'ng nangyayari?"

Paliit nang paliit ang boses ng kasintahan ni Kaziel hanggang sa magdilim ang buong paligid niya, subalit bago iyon isang bagong pigura ang nakita niya.

"Jill—

Hindi na niya natuloy ang sasabihin nang tuluyan siyang bumagsak sa sahig.

***

After 7 hours…

Unti-unting namulat si Kaziel. Maingat siyang bumangon habang hinihilot-hilot ang ulo. Napatingin siya sa kaliwa niyang kamay na nakatukod sa sahig upang alalayan ang sariling bumangon. Naramdaman niyang tila malamig at malapot na likido ang dumidikit sa kanyang kamay kaya naman nang makatayo siya'y agad niyang binuksan ang ilaw.

Ngunit, nanigas ang buong katawan niya nang masilayan ang bumabahang dugo sa sahig. Sinundan niya ang pinagmumulan niyon hanggang sa makita ang kasintahang walang saplot, bali ang leeg, nakalaylay na ang mga kamay, at wala nang buhay.

"J-J-Jillian!"

Agad siyang lumapit at lumuhod sa harap nito. Umagos ang mga luha niya habang yapos-yapos ang wala nang malay na dalaga.

"Jillian! Wake up, please! Please!"

He stayed there and cried endlessly. Habang tumatagal ay nararamdaman na naman niyang mapukaw ang kanyang damdamin na kailanma'y dapat hindi lumabas.

"J-Jillian…" sambit niya ng pangalan nito habang patuloy pa rin sa pagtangis.

It was almost an hour before police sirens and ambulance are heard all over a five-star hotel. Policemen barged into Kaziel's hotel room. He was found there sitting on the floor with his blank face. Itinayo siya ng dalawang police.

"You are under arrest for suspicion of murder on Ms. Jillian Mercado. You have the right to remain silent. Anything you say can and will be used against you in a court of law. You have the right—

"Shut up," malamig na sabi ni Kaziel sa katabi niyang pulis habang pinuposasan siya.

The dead body of his girlfriend was transferred to a stretcher. Huli silang lumabas at nang makarating sila sa bungad ng hotel agad na may lumapit pang pulis sa kanila.

"Ano'ng ginagawa ninyo? Anak 'yan ni Major General Philip Zobel!" mariing bulong nito sa mga pulis na may hawak kay Kaziel

Kahit na mag-uumaga palang ay dinudumog na sila ng mga tao. Puno ng pagtataka ang mga mukha nito.

"Ho? Siya ang suspek sa pagpatay doon sa babae."

"Ano?!" gulat na reaksyon ng kapitan ng mga pulis

"Mawalang galang na, Sir pero kailangan natin siyang hulihin. Maraming mata na ang nakatingin sa'tin."

Napabuntong-hininga ang pulis.

"Sige, dalian ninyo ipasok na ninyo 'yan sa kotse. Tatawagan ko lang si Chief."

Nasa loob na ng sasakyan si Kaziel at magpahanggang ngayo'y wala pa rin siyang imik. Hindi naman mapakali ang isang pulis na siyang magmamaneho sa sasakyan. Mapapansin ang hindi mapakali nitong kamay na nakahawak sa manibela.

Tiningnan siya nito sa pamamagitan ng salamin pero madali rin naman itong bumitaw. Hindi nagtagal umusad na ang kanilang sasakyan. Hindi pa man sila tuluyang nakakarating sa Police Headquarters ay tanaw na ni Kaziel ang pagdumog ng media. He sighed and clenched his jaw.

["Huwag muna kayong lumabas sa sasakyan."]

Iyon ang dinig ni Kaziel sa radyo ng mga kasama niyang pulis sa loob.

"Copy boss."

Ilang sandali pa'y tila hindi mapakiusapan ang media. Kaziel moved from his seat and unlocked the door of the car.

"Hoy! Ano'ng—

As he showed up, the attention of the media diverted on their place. Mas lalong lumala ang kurap ng mga camera.

"Mr. Zobel! Totoo bang ikaw ang pumatay sa girlfriend mo?!"

"Ano po ang masasabi ninyo sa bagay na ito?!"

"Dahil ba sa sakit mo kaya nagawa mong patayin ang girlfriend mo?!"

Iba't ibang tanong pa ang pinukol ng mga ito kay Kaziel.

"Tumabi kayo!"

Pinaghahawi sila ng mga pulis kaya't nabigyang daan si Kaziel. Tinahak nila ang daan papasok ang building.

"Mr. Zobel! Please give us your statement!"

Subalit ang kapitan ng mga pulis ang humarap sa media.

"Narito si Mr. Zobel upang imbestigahan ang pangyayari. Huwag muna tayong gumawa ng kung anu-anong spekulasyon."

Mas lalo pang umingay ang paligid ngunit pinagsarhan na lamang ang mga ito ng pinto.

Kaziel was brought to the interrogation room. He's sitting face-to-face with the police.

"Ano'ng ginagawa mo sa hotel na 'yon?"

Nanatiling tahimik si Kaziel. Tiningnan niya lang ito.

"Sagutin mo ako, Mr. Zobel. Maliban sa crime scene nakuhanan ka rin ng dalawang pakete ng marijuana sa loob ng kwarto at sasakyan mo. How are you going to explain that?"

"I have nothing to say," kalmadong wika ni Kaziel

"You need to defend yourself! Spill what happened."

"I killed her. I murdered my girlfriend. Are we done?"

The police hit their table.

"You have to wait for your father. Kayong dalawa ang mag-usap."

"Fuck you puppets," Kaziel cursed

After an hour an aged man in uniform came radiating with full of authority. He made his way to Kaziel and struck his face immediately.

Kaziel fell from his seat.

"What a disgrace!"

"Sir—

"Isa ka pa!" baling nito sa pulis. "Inutil! Bakit hinayaan mong pagpiyestahan ng media ang demonyong ito?! Hindi mo ba naiisip na maaaring masira ang pangalan ko?!"

"Pasensya na, Sir. Hindi rin namin inasahang makakarating agad sa kanila."

Nakatayo na si Kaziel sa harap ng kanyang ama. Wala pa ring emosyon ang mukha nito. Dinuro siya ng matanda.

"Wala kang alam sa nangyari. Hindi mo siya kasama ng mga panahong iyon. Iyan ang sasabihin mo mamaya sa press conference na ihahanda ko. Naiintindihan mo?"

Malamig ang mga matang nakatingin si Kaziel sa kanyang ama, hanggang sa mahina siyang matawa pero agad na bumalik sa dati ang mukha.

"I told him what really happened. You can ask him," Kaziel answered pertaining to the police

"Do as I say, Kaziel Angelo if you don't want me to take an action from here," banta ng ama niya

***

At the press conference…

"A pleasant day ladies and gentlemen. In the midst of my busy schedule I am here now to address the circulating issue involving my younger son, Kaziel Angelo Zobel. You may now raise your questions."

"Sir, totoo bang pinatay ng anak ninyo na si Kaziel Angelo Zobel ang isang kolehiyala ng North Sky Institute College na si Ms. Jillian Mercado?"

"I could not welcome you earlier with warmth if this was true. Inosente ang anak ko na si Kaziel. He's being framed and we'll find out more evidence to prove his innocence."

"Sir! Totoo po bang may anger management issue ang anak ninyo? Paano ninyo ito maipapaliwanag?"

Hindi agad nakasagot ang matanda dahil hindi niya inasahan ang tanong na iyon. Una sa lahat dahil hindi naman nila isinapubliko ang kondisyon ni Kaziel. Mabilis itong magalit kahit sa mga malilit na bagay lang at hirap ding kontrolin ang sarili. Subalit unti-unting nabago ang sitwasyon ni Kaziel nang makilala si Jillian at maging kasintahan ito. Madalas na itong mahinahon kaya naman hindi kinontra ng ama ang dalaga.

"Again, that is not true. Walang katotohanan ang lahat ng paratang na iyan. Hangga't hindi pa tapos ang imbestigasyon mananatiling tsismis ang mga bagay na 'yan."

Then Kaziel slowly entered the area with his handcuffs. Lumapit ang matanda sa mga pulis na kasama nito.

"What are you doing?! Remove his handcuffs," madiing sabi ng ama ni Kaziel

Before speaking unto the podium, Kaziel was freed from his handcuff.

"Sir Kaziel, totoo ba lahat ng sinabi ng 'yong ama?"

"Foul play lang ba ang nangyari sa'yo at sa girlfriend mo?"

"Matagal na ba kayong magkasintahan? Bakit nagawa mo 'to sa kanya?"

Click of cameras are everywhere. Everyone was throwing questions. Meanwhile the public are hooked from the live news. The victim's family are in sorrow and are also hoping that Kaziel would not admit to such thing. They knew him as a kind-hearted man.

"It's true."

Sa maikling sinabi ni Kaziel mas lalo pang dumami ang tanungan.

"Ano po'ng totoo?!"

"Ikaw ba ang pumatay kay Ms. Jillian Mercado?!"

There was silence for a moment. Gugom na gugom ang mga kamay ng ama ni Kaziel.

"I found out she's cheating. We had an argument. I was annoyed. I decided to kill her and yes... it was when you found out."

Dinumog si Kaziel sa unahan. Pinalibutan siya ng media subalit agad siyang kinuha ng mga pulis at muling pinosasan. He was removed from the crowd while his father exited the moment he spilled words of killing.

***

Few days later…

"Defendant, please give your closing argument."

Kaziel remained silent on his seat despite being represented with a top lawyer.

"Are you not going to say anything to counter their claims? This is your last chance," said the judge

But Kaziel did not even throw a glance.

"Well then, we'll be back for your final ruling."

Saglit na lumabas ang ilang tao sa korte habang si Kaziel ay nagdesisyon ding lumabas upang magtungo ng banyo. Alalay pa rin siya ng dalawang pulis ngunit hinayaan niya nalang iyon.

Paliko palang siya nang makabundol niya ang isang babae na bitbit ang dalawang patong ng folder. Nagsikalat ang mga papel sa sahig. Dinaanan niya lang ito at ang ilang piraso'y naapakan pa niya.

"What the heck!" nagmamadali iyong pinulot ng babae saka tiningnan ang likod ng lalaki na pawala na sa kanyang paningin. "Bastos. Makulong ka sana habambuhay," saad niya sa kanyang inis

***

"Congratulations Ms. Morgan!" One executive congratulated Nicelle for her research presentation. "That was a job well done. Hopefully we can have this for an international summit."

"Thanks Mr. Fuentes. I have a great team, that's why," Nicelle smiled genuinely

More people inside the conference room greeted and congratulated Nicelle. Katatapos lamang niya magpresenta ng kanyang pag-aaral kung saan tinalakay niya ang kawalan ng maayos na trabaho ng maraming Pilipino. Ilang buwan din ang ginugol niya upang makompleto ang pag-aaral at ngayo'y masasabi niyang sulit ang kanyang pagsisikap kasama ang pangkat.

Nicelle went back to her office. With her several achievements in doing research papers she was hired by the Philippines Research Institute. She was given a team and her own spacious office. Naupo siya sa kanyang mamahaling swivel chair saka nagpakawala ng buntong-hininga. Nang ipikit niya ang mga mata mayroon namang kumatok sa kanyang pinto.

"Come in," she said with her eyes closed

"Ma'am, may team dinner daw po tayo mamaya. Sa dating—

"I'm not joining," pagpuputol niya rito saka iminulat ang mga mata.

Then the door opened again.

"I'll convince her. You may go," sabi ng babaeng kadarating lamang suot din ang corporate attire nito.

Lumabas ang empleyado kaya't muling nagsalita si Nicelle.

"Masakit ang ulo ko, Alice. Hindi ako makakapunta."

Her friend rolled her eyes. "Kapag ako na ang nag-aya wala ka nang choice kun'di sumama."

"Alice—

"Tigilan mo ako. Uuwi ako nang maaga para makapaghanda. Hindi ka pa ba sasabay?"

"Hindi na. May kailangan pa akong gawin."

"Okay. See you later, bye!"

Her friend went off. Muli na lamang siyang napapikit at saglit na umidlip sa kanyang opisina. Hindi niya namalayang napalalim na ang kanyang tulog kaya't hindi na rin niya nasagot ang sunud-sunod na pagtawag ng kanyang kaibigan.

"Better than to party," she mumbled as she went to a deep sleep.