13 Chapter 12

"Appreciate what you have right now, because you don't always get a second chance."

---Unknown

Nagising ako ng madaling araw dahil sa naiihi ako, nang tiningnan ko naman ang sofa wala si Marxo. Nasan kaya ang lalaking yon? Past 2 palang ah.

Dumaretso na lamang ako sa cr at ng maka ihi na. Pikit mata pa ako habang tinatahak ang cr. After kong umihi sumilip muna ako sa labas, nagulat na lamang ako ng may boogsh!

Dali dali kong hinanap ang ingay na yon, at laking gulat ko na si Marxo. Natapon niya ang isa sa mga bote ng beer kaya pala wala siya sa sofa eh kasi uminom siya.

Hindi ko siya nilapitan bagkus tiningnan ko lang siya, kinuha niya yung gitara na katabi niya. Alam kong maganda ang kanyang boses dahil we used to sing together noong kami pa.

Without You by Aj Rafael

Bucket full of tears Babe, you know I'm here waiting

Close your precious eyes and just realize I'm still fighting

For you to be with me and sit under this tree and we can watch the sun rise

We can watch the sun rise

Wake up, feel the air that I'm breathing I can't explain this feeling that I'm feeling

I won't go another day Without you

I know it feels like no one's around but baby, you're wrong

Just get rid of the fear, I promise that I'm here I'll never be gone

So baby, come with me and we can fly away and we can watch the stars shine

And baby, you can be my love ohh

Wake up, feel the air that I'm breathing I can't explain this feeling that I'm feeling

I won't go another day without you , without you

Hold tight, I promise it gets brighter And when it rains, I'll hold you even tighter

I won't go another day, without you without you

And this is me tonight There's no more games and no more lies

And I know it's right 'cause of the way you look into my eyes

And when I hold you tight, the worries disappear I'm glad you're in my life...

Wake up, feel the air that I'm breathing I can't explain this feeling that I'm feeling

I won't go another day without you

Hold tight, I promise it gets brighter And when it rains, I'll hold you even tighter

I won't go another day without you

without you

And I won't go another day . . .

Without you

Nang matapos niya ang kanta, nagulat ako ng may narinig akong humuhikbi. Umiiyak si Marxo dahil sa lasing na siya tumakbo ako papunta sa kanya feeling ko anong oras matutumba at matutumba na siya.

Inalalayan ko lamang siyang tumayo, naamoy ko agad ang kanyang hininga, amoy alak. Buti at tumigil na siya sa kakaiyak ang drama niya kaysa sa akin. Sapakin ko kaya siya, ako tong babae sa aming dalawa. Siya pa yong drama queen.

Tinahak lang naman namin ang kanyang kwarto at ang bigat bigat niya. Grabe rin siya no, at ako pa talaga ngayon ang mag aalaga sa kanya. Dahan dahan ko siyang pinahiga sa kama at aalis na sana ako ng hilain niya ako papalapit sa kanya.

"Mlaire, please give me another chance. I will prove to you that I love you so much. Please!"

"Marxo." Iyon lamang ang lumabas sa aking bibig. Hindi ko alam kong ano ang isasagot ko, nag usap na rin kami at tapos na ang lahat sa amin. Alam kong mahirap pero kinaya ko ang lahat ng sakit at lungkot noon. Alam kong makaka move on rin siya sa kin dahil ayoko muna ngayon ng commitment, I will focus first sa company ko.

Lumabas ako ng kwarto at tumulo ang mga luhang matagal ko ng pinipigilan. Ang hirap pero kakayanin. Para rin naman ito samin. Pinunasan ko agad ang aking mukha at kumuha ng maligamgam na tubig at isang maliit na towel.

Pagkatapos kong makuha ang mga yon, bumalik ako sa kwarto at sinimulan ko na ang paglilinis sa lasenggero na lalaking to. Aaminin ko na ang laki ng pinagbago ng kanyang mukha. His long eye lashes, his nose, his red lips at mas lumaki pa ang kanyang mga braso.

Pinalitan ko na lamang siya ng damit at kung ano pa yung makita ko. Hindi ko na siya pinalitan ng pants, di ko kaya. Pinagmasdan ko lang si Marxo.

"Forgive me Marxo, but I don't want to give another chance anymore. Nakakapagod ang maghintay ng limang taon. Nasanay na ako na wala ka. Alam ko naman kung gaano natin kamahal ang isa't isa, but now I don't want to take a risk. Masasaktan lang tayo kung ipilit pa natin ang mga bagay na matagal ng wala. Matagal ng tapos."

Para akong tanga na kinakausap ko ang taong natutulog. Tiningnan ko muna ang oras, and it's already 4 am in the morning. Ang tagal kong pinagmasdan at kinausap si Marxo habang natutulog siya.

Sa huling pagkakataon nakasama ko ang lalaking minahal ko. Sana hindi na kami magkita ulit, pero kung tadhana na mismo ang gumawa ng paraan di ko naman siya iiwasan. Kahit ilang linggo lang, gusto ko lang mag pahinga.

Nagluto lang ako ng Nilagang baboy. Paborito niya kasi yan, masarap rin yan pagka gising niya. Nilapag ko lang ang niluto ko at ang gamot sa side table at nag iwan rin ako ng note.

Inayos ko muna ang aking sarili at dahan dahan akong lumapit kay Marxo then I kiss him, sa lips. Its a goodbye kiss. Pagkatapos non lumabas agad ako at nag abang ng taxi sa labas. Buti na lang at may dumaan dito kahit madaling araw palang.

Flight ngayon ni Shelley, kailangan ko siyang ihatid. Kinuha ko yung phone ko sa bag ko then I dial Shelley's number.

*Kring* kring*

"Hello Mlaire? Saan ka---"

"I'm on my way, papunta diyan sa bahay mo. Just wait me outside." Then I hung up.

Matapos ang mahigit isang oras na pagbibiyahe nakarating rin. Ang sakit sa puwet, ang layo kasi talaga ng pinuntahan namin ni Marxo. Nagbayad ako at nagpasalamat kay Manong.

Nakita ko naman agad si Shelley na nag aantay na sakin at ayan na naman po yung nagtatanong niyang ekspresyon.

"Let's talk inside. Ang lamig dito." Yaya ko kay Shelley.

Pumasok agad kami at nagtimpla muna siya ng kape para raw mawala yong lamig.

"Mlaire, where have you been? Wala ka raw sa bahay niyo kagabi!" Simula niya.

"May pinuntahan lang. Wag nga ka ngang OA diyan." Sabi ko naman sa kanya.

"Kahit na, nag alala pa rin sila tito at tita dahil di ka raw sumasagot sa tawag nila. Sabi mo mo rin kasi na di ka magtatagal, tawagan mo dali sila tita." Parang nanay ko lang siya ah.

"Oo na, tatawagan ko na. Ito na nga eh." Gising na ngayon sila dad at mom dahil maaga yon nagigising. Sanay na kasi sila. Ilang ring lang eh may sumagot na kaagad.

"Hello dad?" Simula ko.

"Hello, Mlaire? Saan ka natulog?" Seryoso ang boses ni dad. Patay!

"Ah-ah d-dad ka-kasi may tinapos lang po ako sa office kaya po sa opisina na ako natulog." Pagsisinungaling ko, patay talaga ako kay dad nito.

"Are you sure iha?" Tanong ulit ni dad, this time parang naging soft na yong boses niya.

"Yes, dad and andito lang po ako kina Shelley dahil ihahatid ko po siya sa airport. Uuwi rin po ako mamayang gabi dad." Palusot ko kay daddy.

"Okay, make sure of that Mlaire. Take Care. Paki sabi rin kay Shelley na mag iingat siya doon."

"Yes dad. Goodbye."

Hay salamat naman, at naniwala si dad sa mga palusot ko, buhay nga naman! Napapikit na lamang ako at bigla akong nagulat ng magsalita si Shelley. May lahi ba siyang kabute, kahit saan lang kasi sumusulpot.

"Oh anong sabi ni tito?" Parang nanay talaga to kung mag usisa.

"Okay lang daw, sabi ko sa office ako nakatulog at ngayon nandito ako sa bahay mo. Ano ngayon?" Mataray kong sabi sa kanya.

"Hindi ako nainiwala sayo Mlaire, pero kung kaya mo nang i-share sakin just call me and I will answer you. Malamang sa malamang. Ha ha ha ha!"

"Sige tumawa ka lang. I will never share it to you, bahala ka!" Sabay irap sa kanya.

"Wooah ito naman di mabiro, oo na. Maghihinatay ako Mlaire, sige na maghanda na tayo mamayang 7 yong flight ko."

"Paano yan wala akong pampalit na damit? Can I borrow?" Tanga ko kasi pahila pa kasi sa lalaking yon.

"Okay, just get some dress upstairs. May bago ako doon di ko pa naman nasusuot eh."

"Thanks Shell." Agad akong pumunta sa kwarto niya at nahanap ko agad yong damit. Buti nalang at pareho kami minsan ng taste sa dress. Isang long sleeve off shoulder itong damit, agad akong naligo at nagpalit ng damit.

Pagbaba ko sakto at may pagkain na, buti at naisipan niyang mag padeliver na lang. Kumain lang kami ni Shelley then nag drive papuntang airport. Mamimiss ko siya, promise.

After 30 minutes, nakarating rin sa airport, wala pa naman masyadong traffic dahil maaga pa kami bumiyahe. Pinark ko muna ang kotse sa parking lot at tinulungan ko si Shelley sa pagbubuhat nitong maleta niya. May gulong naman kaya di kagaano mahirap.

Habang nag aantay na tawagin yong mga iibang pasahero, naupo lang kami sa isang bench. Kwento kwento lang kami ni Shelley.

"Kailan ka uuwi dito Shell?"

"I don't know Mlaire, basta I will call you. Okay?"

"Take care Shell, alagaan mo doon si tita Ariel." Paalala ko sa kanya baka kasi yong boyriend niya lang yong atupagin niya. Lagot talaga siya sa'kin.

"Oo naman. Ikaw rin mag iingat ka at mag iingat ka diyan sa bago mong sekretarya." Ayan na naman siya sa pag aadvice.

"Oo na, ang kulit mo!" All passengers blah blah blah blah "Ingat ka doon Shell."

"Ito naman parang bata, basta mag memessage ako sayo palagi. Bye." Sabay yakap sa akin at tuluyan na siyang pumasok sa loob ng eroplano.

Pagkalabas ko sa airport, ang daming napapatingin sakin. Alam ko naman kong bakit, di ko na lang sila pinansin at nagtungo sa parking lot.

Mag eeight na, pupunta na lang ako sa office. Total marami na ngayon ang nakatambak na papeles sa ibabaw ng desk ko. Tahimik lang ako nagmamaneho papuntang Villachin Company.

Hindi rin naman nagtagal ang biyahe. Pinark ko muna ang kotse ko at pumasok na sa loob. Lahat ng employees ko ay panay ang good morning sakin. Ginantihan ko naman sila ng good morning.

Pumasok ako sa private elevator at pinindot ang 20th floor. Ting! Tanda na nandito na ako sa 20th floor.

Papasok na sana ako sa office ko nang may makita akong nagkukumpulan na mga tao sa lumang desk ni Shelley. Tanaw na tanaw ko dito yung iba kong employee na babae at parang kinikilig pa. What the hell is happening? Nagulat na lamang ako ng.

"LEAVE ME ALONE! NAKAKAIRITA KAYO!" Sigaw nong lalaki, teka nga parang kilala ko yong boses na yon ah.

Agad na mang nag si alisan yong mga employees ko. Nagkibit balikat na lamang ako at pumasok na lamang sa opisina ko. Napasandal na lamang ako sa aking swivel chair.

At maya maya lang at may kumatok, pinagbuksan ko naman ito at laking gulat ko ng makilala kong sino ang kumatok sa opisina ko.

My new secretary, Mr. Timothy Wills.

Bat parang kinakabahan ako?

"Good morning ma'am." Bati niya sakin.

"Do you need something? I didn't call you right?" Mataray kong tanong sa kanya.

"Yes, someone is waiting you in the lobby ma'am." Walang buhay niyang paliwanag sakin.

"Okay. Let him/her enter my office."

tumango lamang siya at lumabas na kaagad. So siya pala yong pinag kakaguluhan kanina. Well pwede na.

Ilang minuto lang ang lumipas at may kumatok na naman.

"Come in."

"Mlaire, long time no see." Ang boses na yon, matagal ko nang hindi naririnig at ang mukha niyang sobrang amo.