Chapter Forty Two

             Papasok na kami ng eroplano. Tuluyan na akong nawalan ng pag-asa. Tinanggap ko na lang. Thinking maybe pagdating ko doon, makukumbinsi ko pa si mommy na bumalik ako rito. Maybe if I prove myself to her, balang araw, hahayaan niya akong manirahan dito sa pilipinas?

             Binigay na ni mommy ang passport namin sa attendant na nasa harap. Tiningnan kami nito.

             "Is there anything wrong?" tanong ni mommy dito.

             "Your daughter's not allowed to get out of the country, ma'am. She's in the wanted list." anang attendant saka sumenyas doon sa mga security na nasa likod.

             Bigla akong kinabahan. What the hell did I do and why am I on the wanted lists? Sa pagkakaalala ko, wala akong ginawang masama. Kahit na bulakbol akong tao, hindi naman ako kriminal noh. I didn't steal or kill anyone. What the hell is going on?

             Nilapitan ako ng mga guards. Mom tried to stop them. Nakakaagaw na kami ng pansin. Pilit akong kumakawala sa pagkakahawak ng mga toh.

             "What did my daughter do? We're already late for our flight. You can't hold us without a warrant." ani mommy sa guard.

             Mula sa gilid ay may iba pang lumabas mula roon. I am so confuse. Hindi ko alam kung anong ginawa ko. They're treating me like I'm criminal... Like I killed someone. Tangina. Nababaliw na ata ako.

             "I didn't do anything. What the hell are you doing??? Take your filthy hands off me!!" sigaw ko sa dalawang guards.

             "I will report this. This is just inhumane. You don't have a warrant." ani mommy sa mga ito saka kinuha ang phone sa bag at may tinawagan. Everyone's already looking at us. This is a public humiliation. Did they mistake me as someone else??

             Mula sa mga guards na kakarating lang ay lumabas ang isang lalaking naka-suit. Natigilan ako habang nakatingin dito. Nanginig ang mga tuhod ko ng makita ito sa malapitan. Hinding hindi ko makakalimutan ang itsurang iyan. Malayo pa lang, alam ko na. Those thick eyebrows. Those sharp jawline. Sino pa bang lalaking kasing perpekto niya? He has it all. He took off his sunglasses at kinabit iyun sa suot na suit. Mula sa bulsa ng suit ay nilabas niya ang isang papel. Napaiyak ako.

             "You're under arrest for stealing my heart and for killing me last night. You can't get out of this country. Hinahatulan kita ng panghabang buhay na pagkakakulong sa buhay ko, Ms. Kenneth Casandra Angeles." aniya saka pinakita pa sa akin ang warrant.

             Napaiyak ako ng makita kung ano ang nakasulat doon. Ang korni. Hindi ko alam kung matatawa ako o ano.

             WILL YOU MARRY ME. It was written in a very big bold letters. Nagsimula ng maghiyawan ang mga tao sa paligid. Binitiwan na ako ng dalawang gwardiya na nakahawak sa akin kanina.

             "What is the meaning of this??" lalapitan sana ni mommy si Tyler pero agad siyang hinawakan ng isang guard ni Tyler.

             Hindi ako makagalaw. Hindi ako makapagsalita. Kung panaginip man toh, ayaw ko na magising. I really want to stay on his side... So bad. Mahal na mahal ko siya at napatunayan ko yun ngayon. Hindi ko kayang mawala siya.

             Dahan-dahan siyang lumapit sa akin. Napatakip ako sa bibig ko para pigilan ang paghikbi ng nilabas niya ang isang maliit na box mula sa bulsa at buong puso iyung nilahad sa akin.

             "Marry me Kenneth Casandra Angeles." aniya. "I know I said na maghihintay ako hanggang sa handa ka na but I can't just let you go. You're the only person who makes my heartbeat fast. Ikaw lang yung taong binabaliw ako kakaisip buong magdamag kung okey ka lang ba o kung may nangyari ng masama sayo. Ikaw lang yung kaisa-isang babae nagpadama sa akin ng ganito, Ken. You changed me. You proved to me that love exists. Since the day I fell for you, gusto ko na lang na lagi kang kasama. Lagi akong nangangamba na baka may makita kang iba. Baliw na baliw ako sayo, alam mo ba yun?

             That day in La Paraiso, I promised myself, I'll marry you someday. I will never let you go now that I have you. Your eyes... I want to stare at them forever. Please allow me to get lost in your eyes 'til the day that I die, Ken."

             Lumuhod siya sa harap ko. Mas lalong lumakas ang hiyawan ng mga tao. Nakaramdam ako bigla ng hiya lalo na nung makita kong vini-videohan na kami ng iba. This is really unexpected. I already gave up. Akala ko wala ng pag-asa... Akala ko ay tuluyan ko na siyang hindi makikita but here he is, nakaluhod sa harap ko... He proved to me that he's ready to do anything para lang mapatunayan ang pagmamahal niya sa akin.

             "Take my hand and be Mrs. Tyler Laurel, Kenneth Cansandra. I promise to love you even when I die."

             Pinahid ko ang mga luha mula sa mga mata ko saka hinawakan ang mga kamay niya.

             "You don't even have to ask me... I will marry you, Tyler... Mahal na mahal kita."

             A smile flashed in his face. Tumayo siya mula sa pagkakaluhod saka sinuot sa akin ang singsing. Niyakap niya ako ng pahkahigpit-higpit.

             "I told you, susunduin kita." natatawa niyang wika.

             Pinalo ko siya sa braso. "I hate you! Akala ko hahayaan mo na akong umalis!"

             "Never, Kenneth Casandra. You're my life now."

             I laughed. "Ang korni mo."

             "I love you so much that even the word love become an understatement." aniyang nakatingin sa mga mata ko.

             Napangiti na lang ako when he kissed me passionately. The whole airport was filled with awe. I didn't even bother kahit magvideo pa sila. Nakalimutan ko na nga na andito nga pala si mommy. I don't know... She was just quite the whole time.

             Parehas kaming hinihingal ng bumitaw sa halik. He put his finger at the buttom of my eyes. "Hinding hindi ko na hahayaan na umiyak ka pa... Unless kung dahil masaya ka, of course."

             "Dapat lang! Ang dami mong drama tapos paiiyakin mo lang pala ako sa huli?"

             He chuckled. "Let's run away."

             Napakunot ang noo ko. "Huh?"

             "Gusto mo ba talagang pagtinginan na lang dito forever? Well, ayos lang naman sa akin para malaman ng buong mundo kung gaano kita kamahal... But... I want a little privacy with you, my love."

             I smiled. Hinawakan ko ang kamay niya. "Sasamahan kita kahit saan Tyler."

             "I really love you, Ken."

             He counted from one to three saka kami tumakbo na dalawa. Natawa ako ng makitang may sumunod pa sa amin to take a picture o para videohan kami. I feel so hapoy at this moment, naging worth it yung magdamagan kong pag-iyak.

             Hindi ako sigurado sa kung ano ang kahaharapin namin ni Tyler matapos nito but I'm pretty sure, I will love him forever... Kung hindi man, sigurado naman akong magiging masaya kami sa isa't isa kaya kahit na malungkot man ang kahihinatnan, hinding hindi ko ito pagsisisihan.