1 Chapter 1

" My love, its been a while since you cry and left you out of the blue...."

Same Ground.

I love broken heart songs.

The piercing words and melody is the thing that really makes me in love with it.

Somehow nakaka-trelate sya pero di ko maiwasan mag imagine ng mga bagay na halimbawa kung mangyari sa akin yun, ganun.

And now, I'm on my part-time job.

Jaya (Waitress): Sali, order sa table 5, meal #3. 'wag masyadong lagyan ng spicies pihikan yung customer sa lasa. alam mo na.

Sali: Copy.

Then I start cooking. By the way, I'm chef #2 dito sa isang kilalang restaurant sa Quezon. Lima kami lahat at si chef #1 ang master dito. His the one who trained me kaya na promote kaagad ako number two dahil sa upgraded skills.

Hindi ako isang professional cook nung una pero passion ko talaga ang cooking dahil siguro bilang panganay na anak ng pamilya na train akong paglutuan ang buong pamilya. Back to business.

Chef #3: Sali, how to cut this one? I'm not really good at this.

Sali: julienne, Jeff. Your doing fine. Just relax.

Chef#4: Paano ka ba makakapag relax eh ang daming order sa labas. Rinig na nga hanggang dito yung bell dahil sa sobrang dami ng tumatwag. Okay ka lang ba? (sarcastic)

Haay, sa panahon ngayon di na pwedeng pairalin ang init ng ulo. Just make yourself rational lahat ng bagay, matatapos mo nang maayos ang yung trabaho. Demands are really endless. Complains are just another burden. We just ignore her.

Sali: Annabelle, your're not helping. (with a smile)

Manager: Guys, rush hours na. Mag focus na kayo nang walang charge na mangyari. Okay?!

Sumagot naman kami ng sabay ng, "Yes, sir!"

----------

Manager: Good job, evryone. See you, Tomorrow. Good night.

Unti-unti ng nagsi-alisan ang mga katrabaho sa kusina. And another day na naman amg natapos.

I always wear earphones pag naglalakad ako or any place na mag isa ako. Delikado nga sabi nila pero so far wala pa namang masamang nangyari sa akin dahil naka earphones ako. This is not advisable kaya wag gayahin.

I just love music. Music really heals my broke soul specially yung mga pang senti kahit di sakin relatable na fe-feel ko pa rin ang sakit nito.

I'm on my way to bus station and while walking I saw someone that is so familiar to me syempre I try to ignore it kasi hindi naman ako FC kind of person. I rather be unbothered than maki-pag plastikan. Pero after I see that person, may pumitik sa puso ko. Parang may nag bi-biuld up na emosyon na matagal ng nabaon, I don't know. It's just its so familiar na parang gusto kong umiyak. Siguro, dahil sa tuwa dahil a wakas nagkita uli kami after more than 10 years o siguro sa lungkot din,...dahil di man lang nya ako napansin.

He just walk pass through me without making a glance which is so masakit kasi i spend effort to notice because I want to be notice to pero dahil siguro karma ng mga pinag gagawa ko sa mga kakilala ko kaya di ako napansin ng taong 'to.

I count for seconds at pag lingon ko naka sakay na sya ng taxi. Sabihin natin ang sensitive ko, ang sakit eh.

My Ghaaad! Sali, ang tagal na. Move on na! Di nga naging naging kayo o kaya nalaman nya feelings mo. 'Wag kang masyadong feeling.

Sali: Baliw nga talaga ako.