2 Chapter 1

Huwebes nang gabe noon after ng work ko sa as Nurse sa Gen. San hospital or General Santos Hospital, kung saan apat na taon na akong nagtatrabaho sa hospital na iyon.

Pauwi na ako sa amin ng biglang tumawag sa akin ang kaibigan kong si Annabelle na nagtatrabaho din nurse sa London. Actually she's not just a friend but she is my best friend since Elementary.

Sinabi niya na pupunta raw siya ngayon sa hahay ko, kasama din ang mga kaibigan niya sa London. As far as I know nasa London siya malayong malayo sa Gen. San.

Sa tingin ko ay isa na naman itong prank o kasinungalingan lamang.

Sa pagkakaalam ko kasi advance kung magpaalam si Annabelle kapag uuwi ito ng pinas, kahit na sa susunod pa naman buwan ang alis niya ay pinapaalam niya agad sa akin. Well as I said advance palagi.

Anyway ako nga pala si Kristina Delos Santos Tubong Laguna 24 years old, single walang boyfriend at mas lalong walang asawa.

I already consider myself as an independent woman.

Hindi na ako naka sandal o wala na ako sa puder ng aking mga magulang.

Dito na rin ako nanirahan sa Gen. San sapagkat dito ako nakapagtrabaho.

Nakabili ako ng sarili kong bahay at lupa rito. Nahihirapan kasi ako noong una 'nung nag bo-boarding house lang ako. Bukod sa magastos hindi pa minsan mag kasya ang sweldo ko sa isang buwan.

Kaya nag-ipon ako, pumasok ako sa mga ibat+ibang raket para domoble ang kita ko. Then after a year malaki rin ang na ipon ko kaya nag pasya akong bumili ng lupa at bahay.

And then finaly maganda na ang buhay ko ngayon. Hindi na ako gumagastos ng malaki at nakapag-ipon pa ako.

Hindi naman kalakihan ang nabili kong bahay subalit kontento na ako at komportable. At kahit na ako lang mag-isa sa bahay ko.

Gabe nga iyon ng makauwi ako sa nahay galing trabaho. Pagod at inaantok na ako dahil sa maraming pasyente 'nung araw na iyon.

Pumasok na ako sa aking kwarto para matulog. Mayamaya lang ay parang may narinig akong maingay sa labas.

Noong una ay hindi ko iyon pinansin hanggang sa may narinig na akong ingay na parang may nagbubulungan na sa labas ng bahay ko.

Natakot ako at kinabahan ng gabing iyon, sa aking palagay ay baka magnanakaw na nagbabalak pasukin ang bahay ko.

Lumabas ako sa aking kwarto. Dahan-dahan ako sa paglakad papuntang kusina para kumuha ng panangga o kutsilyo kung sakaling magnanakaw nga ito.

Pagkatapos ay dahan-dahan na rin akong pumunta sa sala malapit sa pintuan kung saan may nakita akong anino ng tao.

Hindi ko mabilang kun ilan sila pero sa palagay ko ay marami sila.

Nakadikit ako sa pinto upang pakinggan ko kung anong pinag-uusapan nila at habang sa kalagitnaan ako ng pakikinig ay may narinig akong bumagsak na baso malapit sa kusina. Dahil sa lakas ng pagbagsak ay napasigaw ang ilan sa mga kasamahan nila.

Mas lalo pa akong kinabahan ng marinig ko ang ingay sa loob ng aking kusina.

I was scared that night at hindi ko alam kung anong gagawin ko.

Huli na nang ma-realize kung tumawag ng police.

Gusto kong umakyat sa taas para kunin ang cellphone ko. But I remember na madaanan ko pa pala ang kusina bago ako makapunta sa taas.

So, ang ginawa ko ay buong talang kong pinutahan ang kusina upang patayin ko ang plangka ng sa ganoon ay maging madilim ang buong paligid.

Nang papunta na ako ng kusina upang patayin an plangka ay laking gulat ko ng biglang namatay lahat ng ilaw.

Mas domoble pa ng takot na naramdaman ko dahil sa wala akong makita. Napaisip nalang ako tuloy na baka ito na ang katapusan ng buhay ko.

Nasa kalagitnaan na ako ng aking pag-iisip kung anong gagawin ko and then after a minutes ay biglang bumalik ang ilaw.

At laking gulat ko ng nakita kong maraming tao sa harapan ko.

Napasigaw ako at napapikit sa nakita ko, dahilan na rin sa subrang takot ko.

"'Wag kayong lalapit, may dala akong kotselyo mag kakamatayan muna tayong lahat dito bago niyo magawa ang masamang binabalak niyo sa akin." Pasigaw kong pagsabi sabay tutok ng kotsilyo sa kanila.

I wonder, kung bakit hindi man lang ako inano o sinaktan ng mga taong nasa harapan ko.

Dinahan dahan kong minulat ang aking mga mata. Nagulat at nagtaka nalang ako ng makita ko si Annabelle na nakatayo sa harapan ko.

Pumikit ulit ako baka nanaganip lang ako and then nakita ko nga si Annabelle na siyang nasa harapan ko, kasama ang iba pa niyang kaibigan na hindi ko pa kilala.

"SURPRISE KRISTINA!!!" PPasigaw na pagbati ng lahat sabay nagsitawanan.

Napatigil ako at nagulat na parang nakaramdam ng saya. "OMG kayo lng pala?? Jusko halos mamatay ako sa nerbyos at takot sa ginawa niyo Annabelle." Palakas na boses na pagsabi ko habang nanginig pa rin sa takot.

"Hello Best friend." Wika pa ni Annabelle sabay niyakap ako ng mahigpit habang walang tigil sa kaniyang pagtawa.

"Ang ganda naman ng pa-surprise niyo muntik niyo na akong mapatay at muntik na rin akong makapatay ng tao." Sabi ko naman habang sabay tingin sa kanilang lahat na may kunting galit na makikita sa mukha.

"Ano ba iyang hawak mo, kotselyo?" Tanong pa niya na tela nagtataka.

"Eh paano ba naman, akala ko kasi magnanakaw kayo kaya kailangan kong depensahan ang sarili ko nu." Sabi ko pa sabay tingin sa kotsilyonh hawak-hawak ko.

"Nako I'm sorry Kristina, sinabi ko Nmnaman sa iyong pupunta ako rito." Ani pa niya habang nagulat at tela nabahala sa akin.

"Paano naman, kasi parang hindi kapani-paniwala ang sinabi mo, imagine nasa London ka. At advance ka kaya kung magpaalam sa akin na uuwi ka." Wika ko sabay lapag sa mesa ang kotsilyo.

"Haha sa totoo nga hindi pa sana ako tatawag sa iyo gugulatin pa sana kita lalo." Pabirong sabi pa kita sabay tumawa ng malakas.

"Nako haaa subra na nga itong paggulat mo sa akin. At ilang araw ba ang stay mo dito?"

avataravatar
Next chapter