1 PROLOGUE

This is a work of fiction names, characters, places, events, and incidents that are either product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance of its actual events is purely coincidental by UR3SCR8TOR.

This is a story that you wish to extend, a story that had only one day of loving each other. Can you take risk of loving a person if you know that it will not last long?

Kim's corazon life is tragedy pati ba naman sa lovelife? Kaya bang mabago ng pag-ibig ang sira niyang buhay?

Kim's POV.

My insomnia hits me again, I check the wall clock. 12:01 ng madaling araw may isang araw nalang ako. Tumayo nako para maging productive ang araw nato at memorable.

Madaling araw paman din naligo ako at nag ayos ng pinaka magandang damit ko. binuksan ko ang drawer ko at kinuha ang maliit na box na bigay ng mama ko, na naglalaman ng kwentas niya. Sinukbit ko ito sa leeg ko at tumayo na. Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin, ok nato.

I get my phone and put it in a mini pouch bago lumabas ng bahay. Umalis ako sa apartment na tinitirahan ko, tumingin ako sa paligid sobrang dilim tanging ilaw lang ng poste ang nagsisilbing liwanag sa daan.

Lumabas ako ng lugar namin wala akong makitang sasakyan kahit may mga ilang taxi hindi ko pina para naglakad lang ako. Actually hindi ko alam kung san ako pupunta, everytime my insomnia hits me laging ganto ang labas ko. Naglalakad lang hindi alam kung san pupunta, naglalakad sa kawalan.

Naglalakad lang ako nang naglakad ang lamig ng simoy ng hangin, hindi ko nalang namalayan na nakaabot ako sa isang lugar kung saan. Medyo ma tao ewan ko kung anong meron sa lugar nato pero parang walang pake ang mga tao dito sa oras.

I see people partying in a open space, meron ding samo't-saring mga nagtitinda ng kung ano-ano. I didn't bother to check it out, hindi ako nagugutom. Nakikita ko ang ibang tao na ang saya sa ginagawa nila. Ang bigat ng pakiramdam ko parang gustong sumabog, sana lahat ng tao kayang maging masaya ng ganyan.

Sa hirap ng buhay ko never kung na experience ang ganyang mga bagay. Ang daming tao sa paligid ngayon, I check my phone 12:20 narin pala. Tumawid ako sa isang pedestrian lane, sumabay ako sa madaming taong tumatawid rin. I open my pouch para ibalik ang phone ko.

Nabangga ako ng isang lalaki at nalaglag ang mga gamit ko sa daan, lumuhod ako para isa-isang kunin lahat. Hindi kuna pinansin yung lalaking nakabangga sakin.

"beepp...bepp." I hear cars horn, naka green light na, pano to hindi kopa tapos kunin yung lipstick ko san naba napunta.

Napatingin ako sa harap ng kalsada, palapit na sakin ang mga sasakyan and possible hit me. Ang silaw ng ilaw sa mga kotse nila, hinarang ko ang kamay ko sa mata ko and I see a person na humarang sa harap ko. Matangkad siya kaya enough para maharangan niya ako ng anino niya.

"Magpapakamatay ba kayo?" sabi ng isang driver na dumaan. "hindi kapa ba tapos?" tumingin sakin yung lalaking humarang sa harap ko para hindi ako masagasaan. Hindi ko pa man nakuha ang lipstick ko tumayo na ako, tatawid na sana ako sa kabilang side. Pero- "beeppp....."

He hold my wrist and hug me, hinawakan niya ang likod ko. I'm looking to his eyes, niligtas niya ako muntik nakong masagasaan. Humiwalay ako sa kanya naglalakad ako papunta sa kabilang side, siya naman he was extending his arms at hinarang sa gilid ko habang tumatawid ako.

Nakatawid na kami sa kabilang side, dun niya palang binaba ang kamay niya. He look so cool naka leather jacket naka bonet na kulay neon. Kaya kitang kita mo siya sa malayo, he looks at me. "sorry." He said.

I don't know kung bakit siya nag sorry hinayaan ko nalang at nagsimula na namang maglakad, kumakaliwa at pumupunta sa kanan. Kung saan-saan lang ako napapa punta, hinahayaan ko lang ang mga paa ko kung san man ako dalhin nito.

Medyo umaambon. Ito na naman si tadhana pinipigilan ako sa mga gusto kung gawin. Sumilong muna ako sa isang bench, tumingin ako sa paligid malapit ako sa isang school. Nakakita ako ng isang soccer field, pumunta ako dun kahit alam kung medyo umaambon.

Bubuksan ko sana ang gate pero naka lock. Grabe si tadhana hindi niya ako hinahayaan sa gusto kung mangyari. Tumingala ako sa langit pumapatak ang ulan sa mukha ko. "pls. kahit ngayon lang." sabi ko.

Nakakita ako ng bakod na hindi ganun ka taas, lumapit ako at umakyat. Nakapasok ako sa soccer field, napangiti ako hinawakan ko ang damuhan na mamasa masa dahil sa ulan. Bumibigat ang dibdib ko pinipigilan kung umiyak, pero hindi ko na kinaya umiiyak nako.

Tumakbo ako ng pinakamabilis sa gitna ng field, tiyaka ako humiga. Kahit basa ang mga damo hindi ko pinansin at humiga lang ako at tumingin sa mga bituin. Sumasabay ang pag agos ng luha ko sa ulan na pumapatak sa mukha ko.

Ang tanging ilaw lang ng malaking poste ang nagbibigay ng liwanag sa paligid. Nakatitig lang ako sa langit, wala na akong ibang ginawa kundi iyak lang ako ng iyak. Gusto ko ng matapos tong araw nato, para makapag pahinga nako at mawala na ang sobrang bigat na nararamdaman ko.

"Thank you ha." sabi ko sa hangin. "kasi hinayaan mokong maka pasok dito." Palakas na ng palakas ang ulan kasabay ng mga luha kong hindi nagpapatalo. "bakit mo hinayaan sakin to?" I ask out of nowhere. "bakit sobrang sakit?" I close my eyes, "bakit sa dinami dami ng tao dito sa mundo, bakit ako pa?" tinuro ko ang puso ko. "hindi kasi kaya nito eh."

"Grabe ang sama mo. Pwede ba kitang saktan, pwede bang gumanti sa lahat ng sakit na binigay mo sakin. Para lang maramdaman mo yung sakit, sa gabi-gabing hindi ako makatulog. Sa gabi-gabing lumuluha ako." mas lalong bumuhos ang mga luha ko, I put my palms in my eyes at humagulgol ng humagulgol.

Pinapalo ko ng bahagya ang dibdib ko. Ang sakit sobrang sakit, naghahabol ako ng hininga ko. I look at the skies, I smiled ang ganda ng langit. Tinitigan kolang ang mga bituin, I see a shooting star. Nag wish ako baka sakaling dinggin ng bituin. "pwede bang tanggalin mo muna tong nararamdaman ko kahit ngayong araw lang?"

Humihina na ang ulan at basa narin ako. I take a really deep breath at tumingin sa langit sa huling pagkakataon. Pero nakita ko na naman siya at pinayungan ako. Neon.