6 Uniberso V

Warning: This part is not suitable for the young readers. 🙂

I just nod my head as my response. I saw Yuriko looked at me. So I smiled at him but he just ignored me at nagsimula na siya sa paglalakad. Habang nasa likuran lang niya akong sumusunod. Tumingin ako sa likuran ni Yuriko. Nang maalala ko ang ginawa niya kanina.

"Why so cold Mr. Yuriko?" I whispered. I narrowed my eyes while staring at his back. Hanggang sa may pumasok sa isip ko. Baka siya 'yong nawawalang kapatid ni Olaf. O baka gawa siyang yelo naging tao lang. O baka masyado na niyang dinibdib ang pagiging student council.

"Hays, sabi ko naman sa kaniya manood lang siya ng Sofia the First para maaliw siya, hays tigas talaga ng ulo." bulong ko at nang makita ko siyang masamang tumingin sa akin napaiwas na lang ako ng tingin.

Oh Ow he heard me. I chuckled. I looked away and stared at the hallway. Some student are still here outside and whispering and talking about their favorite Aristocrats. Who can't be right? If the Aristocrats is the most famous and lovely person that they will ever meet. Cringe.

Tumingin ako sa grupo ng mga estudyante na may dalang poster ng mga mukha ng Aristocrat.

"Queen Stella is so pretty."

"No Queen Aurora is so gorgeous." And they both screamed.

"And King Eliot, King Hemsworth, King Fyron, King Seavon King Jaxon! Is our husband." They squeled. Oh gross! King my ass.

"And I forgot King Damien is the most hot and sexy man!" lalo silang sumigaw. Napangiwi na lang ako sa sigaw nila dahil sumabay din ang mga ibang estudyante sa kanila. I heard the soft laugh so I took a glance at him. He is smiling at me. I pouted. He thinks this is funny. How nice.

I noticed that we are here in the Oak Floor. This place is the intersection or the mid-way ng lahat nang building mula sa higher to lower class. This is usually called the Meet-Up. Yeah. All the lovers and friend dito nagkikita. Saktong nadaanan na namin ang antique clock. Isa lang itong replika dahil ang totoong antique clock ay nasa pinakatutok ng university. Pinagmasdan ko naman ang orasan. Pasado alas-nueve na ng umaga. Na dapat ngayon ay tulog na ako. Napahikab naman ako.

"Minsan wala rin sa timing ang pagdating nila." pahikab kong saad. Nararamdaman ko na ang antok ko. Siguro kung nasa library na ako baka tulog na ako ngayon. Bahagya kong ginusot ang mata ko at sinampal ang pisnge ko para mawala ang kaunting pagkaantok pero wala ring nangyari. Napahinga na lang ako ng malalim.

"Tired?" I heard his baritone voice. Lumingon naman ako sa kaniya. Tumingin naman ako sa paligid ko. Nang mapansin kong walang tao sa buong paligid kaya pinaliitan ko siya ng mata.

"I thought you'll never talk to me. And ignore me for the whole time." using my soft voice while looking at him. But he chuckled.

"You know the rules, every Noble has no right to talked to an Earl or Elite Class." he uttered.

"Yeah, and you hurt my feelings." nagtatampong saad ko pero tinawanan niya lang ako. Huminto naman siya at hinintay niya akong makarating sa gilid niya. Napangiti naman ako at patakbong lumapit sa kaniya. Nang makarating ako sa tabi niya bigla ko siyang niyakap ng mahigpit.

"I miss you Kuya Yuriko." I softly said. I feel that he caressed my hair.

"I miss my naughty sister." he chuckled. Yes you are right. We don't have the lovey-dovey relationship but he always treated me as his younger sister. Even though I'm too old for his age. I chuckled.

"What's on your mind, huh?" he narrowed his eyes at me but I softly laughed. "Nothing." I grinned and we started to walked again. I'm still hugging on his waist and so as he.

Yuriko is the President of the Student Council. He became my brother and classmate for three years. He is a quite famous tho. He always acted as a cold and scary Council. He even scared all the student here. That's why they are afraid to him. But whenever, he was with his friend or me. He was like this, a jolly and naughty man. Geez.

"Hey! I'm talking to you." sabi niya. Hindi ko namalayan na nagsasalita pala siya kanina. Natawa na lang ako.

"I'm sorry." He sighed. Tumingala naman ako sa kaniya at nakita ko siyang nakatingin sa akin. Kaya natawa na lang ako at ganoon din siya.

"May I know what were you saying?" I asked.

"I'm asking, where are you this past few days? Balita ko hindi ka naman sumama sa kanila." sabi niya sa akin. Tinaas ko naman ang laptop ko.

"I'm writing." He nodded.

"About universe again?" tumango naman ako. Nakita ko naman ang pagningning ng mata niya. Natawa naman ako.

"Why? Do you want some copy?" I asked. Mabilis naman siyang tumango. Natawa naman ako.

"Okay." sabi ko naman. Tumingin naman ako sa harapan. Napansin ko ang mga portrait nila na nakasabit sa mga gilid ng hallway. Napangiti naman ako. Iba talaga kapag mayaman may iba't ibang priviledge kapag sila. Samantalang kapag mahirap pahirapan para umakyat at magkaroon ng puwesto sa itaas.

"Thinking about the gap?" he asked. I nodded.

"I can't help it. Kahit naman na hindi maganda ang ugali ng ibang Elite. Masasabing kong masisipag at mapamaraan sila at kung hindi dahil sa kanila hindi mataas ang stock ng school na 'to. Kaya bakit hindi na lang bigyan ng pantay-pantay na trato ang lahat ng estudyante?" bulong ko.

"Even we want too. The University Administration will never allow it and also the board of member. Hindi sila papayag na bumaba ang ranggo ng mga anak nila." he uttered. I sighed.

Being the son and daughter of the board of members is the great advantage for this school. They will have automatic position, fame and the rank. How nice. Napahinga naman ako ng malalim. Bago ako tuluyang lumayo sa kaniya dahil nasa harapan nang Chambers ng Aristocrat.

Akala ko maglalakad na siya para buksan ang pinto pero huminto siya sa harapan ko at hinawakan ang pisnge ko. Hanggang sa magkaharapan na kaming dalawa. Pinagmasdan ko naman ang mukha niya. He has the grayish-almond eyes and pinkish lips. Pati ang ayos ng buhok naka-brush up pa. He is handsome cold President. Napangiti naman ako.

"Stop thinking those things will you. Don't stress yourself too much." ngiting saad niya. Tumango naman ako pero imbis na tigilan na lang niya ang paglapirot sa mukha ko lalo niya pa itong linamukos kaya hindi ko na alam ang itsura ko.

"Hey! Stop it! Not my cheeks!" I mumbled but he just laughed at me.

"I can't help it. You have a fluffy cheeks." he uttered. Napasimangot naman ako. Kaya hinawakan ko naman ang mukha niya at ginawa rin ang pinaggagawa niya sa akin kanina. Natawa naman ako nang malakas dahil hindi na rin maipinta ang mukha niya magsasalita pa sana siya ng bumukas ang pintuan. Nakita ko sila Aurora at Eliot na masayang nakatingin sa amin. Nakita ko pa kung gaano hawakan ni Eliot sa beywang si Aurora. Sabay naman kaming bumitaw sa isa't isa at yumuko.

"I didn't know you have the childish attitude, President Yuriko." ngiting saad ni Aurora.

"I'm sorry for our behaviour Ms. Aurora." sabi ni Yuriko at bahagya niya pang inayos ang buhok niyang nagulo ko kanina.

"Don't be." rinig kong usal ni Eliot. Tumingin naman ako rito at ngumiti ng malawak. Nag-thumbs-up naman ito sa akin. Bago niya binuka ang mga braso niya. Kaya dali-dali akong tumakbo papunta roon at niyakap siya ng mahigpit. Narinig ko naman ang pagtawa nila.

"I thought you never miss us." pagtatampong saad niya. Kaya tumingala naman ako sa kaniya at ngumiti ng malawak.

"Nah! I miss you all a hundred times Kuya." paglalambing na bulong ko.

"But I can't feel it." malungkot na saad ni Ate Aurora. Kaya mabilis akong lumayo kay Kuya Eliot at lumapit kay Ate Aurora. Bahagya ko pang inangat ang mga paa ko para maabot ang pisnge niya at dinampian siya ng munting halik sa pisnge.

"There you go." malambing na saad ko. Nginitian naman ako ng dalawa.

"Let's go. I'll give you my gift." masayang saad ni Aurora. Napangiwi na lang ako. I don't like her gifts. Napalunok naman ako at tumingin kay kuya Eliot para humingi ng tulong pero iniwasan lang ako ng tingin. Kaya lumingon din ako kay Yuriko pero ang masungit na lalaki hindi man lang ako pinansin.

"You could leave now President Yuriko." sabi ni Aurora. Maglalakad sana ako papalapit kay Yuriko nang may humatak sa likuran ko at hinila ako papasok sa kwarto nila. Nang makapasok na ako tinulak naman ako ni Aurora sa mahabang upuan.

"Please wait for me. Kukunin ko lang lahat ng pinamili ko para sa'yo." ngiting saad niya. Napatango naman ako pero hindi na niya 'yon nakita dahil nakatakbo na siya. Tumingin naman ako sa apat na lalaking nasa harapan ko ngayon.

"I will pray for your soul." sabi ni Eliot. Napangiwi na lang ako.

"How's your life?" tanong ni Hemsworth. Ngumiti naman ako sa kaniya.

"Good enough." tipid na sagot ko. Tumango naman ito sa akin at bumalik na siya sa pagbabasa ng libro. Hindi naman kami close lahat dahil may kaniya-kaniya silang mundo. Ang tanging kilala ko lang naman dito ay si Aurora at Eliot.

Muli akong tumingin sa apat na nasa harapan ko. I looked at the man who's playing the pendulum. He has the playful smile and an innocent face. He is Jaxon Lennu Hermoso. He has the brown eyes. Napansin niya yatang nakatingin ako sa kaniya kaya lumingon siya sa akin at ngumiti. Ngumiti rin ako pabalik. Bago niya ulit pinagpatuloy ang ginagawa niya. Hindi ko siya masyadong nakikita rito sa university dahil siya ang laging nasa labas pero sa kung pabaitan at pinakamaayos kasama siguro siya 'yon.

I looked to the man who's sitting beside him. Wearing a plain t-shirts and black pants. Not ready to go to school ang peg. Nakasandal lang ito sa upuan habang nakapikit ang mga mata at nakalagay ang headphone sa tenga niya. Nice a solemn place for him.

Tumingin naman ako sa laptop ko. Kanina ko pa 'to hawak. Kaya nilagay ko muna ito sa lamesa. Dahan-dahan kong tinanggal ang sapatos ko. Bago ako dahan-dahang humiga sa upuan.

"Tired?" rinig kong tanong ni Kuya Eliot. Tumango naman ako sa kaniya. Nakita kong nakakunot-noong nakatingin sa'kin si Seavon.

"Tired for what? Hindi ka na nga sumama sa'min. Then you are tired?" malamig na tanong ni Seavon. He was the guy who's wearing plain t-shirts. The guy who always to sleep. Himala nga gising pa 'yan. Ngumiti naman ako ng alanganin.

"May ginawa lang akong importante." mahinang sagot ko. Nararamdaman ko namang bumibigat na ang talukap ng mga mata ko.

"Importante? Balita ko sa Headmaster. Hindi ka rin pumasok noong mga araw nawala kami." rinig kong saad ni Hemsworth pero hindi ko na siya pinansin. Hanggang sa narinig kong tinawag niya ako.

"Hmm." mahinang sagot ko. Habang nakapikit na ang mga mata ko. Inaantok na talaga ako. Naririnig ko pa ang boses ni Seavon at Hemsworth na pinag-uusapan ako.

Tatlo silang yelong magkakaibigan. Una si Seavon Kean Conner kumbaga siya ang low ibig sabihin may kaunting yelo at marami pa ang tubig. Masungit pero pwedeng pakisamahan. Madaling mapagtanungan pero si Hemsworth Beckham siya ang medium kalahating yelo na may kaunting tubig ibig sabihin masungit na palaban pa pero may tinatagong kalandian.

Samantalang ang pangatlo, iyong taong wala rito. Siya 'yong purong yelo. Masungit na masungit at ubod nang sama ng ugali. Kabaligtaran ng babaeng minamahal niya. So gross. Narinig ko ang takong ni Aurora pababa. Kaya nagtulog-tulugan na ako.

"Tulog na?" rinig kong saad ni Aurora. Um-oo naman sila. Hanggang sa narinig kong aalis sila para mamili ng pagkain at sinama niya ang apat na lalaki kaya ako na lang ang naiwan dito. Hanggang sa sumarado na ang pintuan.

"Hay salamat naman. I found my peace. I can sleep now." bulong ko. Napangiti pa ako. Tumagilid na ako at kinuha ko ang unan para yakapin.

Narinig kong muling bumukas ang pintuan at pabagsak na sinara ito. Napangiwi na lang ako.

"Kalma self, baka may kinuha lang at nagmamadali na sila." pakausap ko sa sarili ko at siniksik ko na lang ang mukha ko sa unan. Natigilan na lang ako ng marinig ko ang halinghing ni Stella. Para akong nabuhusan nang malamig na tubig.

"Damien! S-Stop it." she moaned. I can hear their kissing and the things na hinuhulog nila sa baba. This is so freaking mapanindig balahibo. They are making out behind my back. The fudge.

"We can d-do it to o-our room." she said out of her breathe. I only heard their groaned and moaned. This is so gross. Hindi ba nila akong nakikitang natutulog dito.

"D-Damien! Ugh!"

"Stella!" He groaned. Halos hindi na ako makagalaw sa pwesto ko. Utang na loob ang virgin kong tenga. Nababalutan na ng kadumihan. Ayoko na. Jusko self. Hinga ka lang. Hinga lang matatapos din 'to. Pero for sure 'pag natapos 'to wala na ang kainosentehan mo. Uwahh naiiyak na ako.

Narinig kong nabunggo nila ang lamesa sa likuran ko. "D-Damien there's someone here!" sabi nito. Naramdaman kong tumigil sila. Kaya pinagbutihan kong mabuti ang pagpikit at pagkukunwaring matulog.

"Okay! Let's do it to our room." seryosong saad ni Damien. Bago ulit sila naglakad papalayo. Narinig ko pa ang mahinhing tawa ni Stella at ang halikan nila. Napalunok na lang ako. Nang marinig kong nakaakyat na sila papuntang kwarto nila. Napabangon ako sa kinahihigaan ko. Bago ko pinagsasampal ang sarili ko.

"They ruined my virgin ears. They ruined everything." bulong ko. Muli akong napahawak sa tenga ko.

"Jusko parang na-stuck sa tenga ko ang halinghing nila." iritang bulong ko. Anak ng! Pinatawag lang yata ako rito sa kwartong ito para maging audience nila. Mga hinayupak.

Umiling ako. "Hinga lang ng malalim Eunice. Matulog ka na. Mawawala rin 'yan sa utak mo." bulong ko. Tama. Tama. Mawawala rin 'to. Muli akong nahiga sa upuan at siniksik ang sarili ko sa unan. Pinikit kong muli ang mata ko pero hindi pa man lang nakasarado ang mga mata ko. Parang sirang plaka ng naririnig ko ang mga halinghing nila.

"Bakit ba kasi napakababoy niyo!" nandidiring usal ko at pilit kong sinarado ang mga mata ko. At tinakpan ang sarili ko ng unan.

"Kalimutan mo na 'yon Eunice. Matulog ka na." paulit-ulit kong usal. Hanggang sa maramdaman ko namang bumibigat na ang talukap ko. Hanggang sa tangayin na ako ng antok.