Chapter 32 ละทิ้งอดีต...เเด่ผู้ที่ไม่มีวันหวนคืน
ฉันคิดอยู่แบบเดิมซ้ำๆ ถึงความเป็นไปได้ ถ้าเกิดเราสองนั้นไม่ได้รู้จักกัน เรื่องราวมันก็คงจะจบอีกแบบหนึ่ง....
ความฝันในตอนนั้นฉันยังจำมันได้ขึ้นใจ อยากที่จะเป็นเหมือนในหนังฮีโร่ที่ดูสมัยเด็กๆ ใช้พลังทำในสิ่งที่ถูกต้อง ปกป้องคนที่อ่อนแอกว่าตนเอง กำจัดสิ่งชั่วร้ายทั้งปวง เพื่อความสงบสุขของโลก เพื่อโลกที่จะไม่ต้องมีใครได้รับความเจ็บปวด เพื่อให้ทุกคนนั้นยิ้มออกมาได้ ต้องการเพียงแค่นั้น...
แต่ไม่ว่ายังไงตัวฉันนั้นช่างอ่อนแอเหลือเกิน ไม่มีพลังหรือกำลังที่จะช่วยคนอื่น แม้กระทั่งคนสำคัญของตัวเองก็ตาม ทำได้เพียงแค่นั่งดูปล่อยให้มันเกิดขึ้นโดยที่ตนเองไม่สามารถทำอะไรได้
"เจ็บใจใช่ไหมล่ะ?"
"ใครน่ะ?"
"เรื่องนั้นไม่สำคัญ แค่รู้ว่าฉันไม่ใช่ศัตรูของนายก็พอ
อยากจะได้พลังไหมล่ะ? พลังในการกำจัดความชั่วร้าย ปกป้องคนสำคัญ"
"....."
"ไม่เห็นจะต้องคิดอะไรให้มันมากความเลย แค่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของฉันก็พอ ปล่อยวางจิตให้ว่างเปล่า ปล่อยให้มันกลืนกินตัวเองไปทีละนิด...ทีละนิด...อย่างช้าๆ"
เสียงนั่นมันทำให้ฉันค่อยๆผ่อนคลายลง จนเผลอหลับไป...
.....
....
...
"นะ...นี่ ลูกทำอะไรลงไป?" เสียงสั่นกลัวของหญิงที่ดูคุ้นเคย
ฉันค่อยๆเปิดตามองดู ก็แทบไม่เชื่อสายตาของตัวเอง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นตัวเองที่กำลังนั่งค่อมบนร่างกายของชายคนหนึ่งที่เหมือนจะเป็นพ่อของตัวเองที่นอนจมกองเลือด ม่านตาขยายออกกกว้าง และบนร่างกายก็ปรากฏรอยถูกแทงด้วยมีดทำครัวนับหลายสิบครั้ง
...ใช่ ฉันเป็นคนฆ่าเขาเอง ฆ่าเขาเองด้วยฝีมือของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นฉันนั้นกลับรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก ทำไมกันทั้งๆที่ฉันทำความผิดที่ตัวเองไม่น่าจะให้อภัยได้เลยแท้ๆ แต่ถึงอย่างนั้นในใจเหมือนถูกอะไรบางอย่างนั้นเติมเต็มจนรู้สึกว่าสิ่งที่ทำไปนั้นถูกต้องแล้ว!
"ใช่! ความชั่วร้ายนั้นไม่อาจให้อภัยได้ จำเป็นต้องกำจัด"
"แต่ว่า...."
"ถึงแม้ว่าจะมีสายเลือดเดียวกันก็ตาม ความชั่วร้ายก็คือความชั่วร้าย"
นับตั้งแต่นั้นเสียงนั่นก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่เคยจางหาย...เป็นเวลานับหลายสิบปี
...จนกระทั่งได้พบกับนาย ได้พูดคุย ได้ทำความรู้จัก ถึงแม้ว่าจะพึ่งรู้จักกันได้ไม่นานักก็ตาม แต่มันกลับรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนพวกเราเคยประสบพบเจอเรื่องเดียวกันมา ถ้าเป็นเขาอาจจะไม่มีทางทรยศฉันเป็นแน่....
...
...
ไทจ่อปืนจากทางด้านหลังของเจชัวร์ และในขณะที่กำลังจะลั่นไกออกมา ทางเจชัวร์นั้นก็ได้พูดดูถูกเยาะเย้ยมาว่า
"คุณก็รู้นี่ว่ามันไม่ได้ผล ขนาดดาบของหมอนี่ยังฟันไม่ทะลุเกาะที่หุ้มอยู่ตอนนี้เลย กะอีแค่กระสุนโง่ๆมันจะไปทำอะไรได้!"
ไทแสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะพูดขึ้นว่า "ถูกของนาย แต่ว่าฉันก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดนั้น!"
****ปัง!!!****
ไททำการยิงปืนไปที่ทิศทางตรงข้ามกับเจชัวร์ยืนอยู่ ทำเอาทางเจชัวร์ถึงกับสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่นั้นเองก็เท่ากับว่าตัวเขานั้นเปิดช่องว่าง เจชัวร์สบโอกาสจึงใช้รยางค์แทงเข้าที่ท้องของไทจนทะลุ
"หึ! นึกว่าจะทำอะไรที่ผมคาดไม่ถึงเสียอีก ก็แค่เล่นปาหี่"
ไทยิ้มออกมาเบาๆอย่างดีใจ "ปาหี่?...ถ้างั้นฉันจะแสดงมายากลให้นายเห็นเอง ว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดนั้นมันปาหี่หรือไม่" และรีบตบมือเพื่อสลับตำแหน่งของสองสิ่ง แต่ตัวของเขายังคงอยู่ที่เดิม
***แปะ!!!***
ทันใดนั้นกระสุนก็พุ่งเข้าไปที่แขนของเจชัวร์ข้างที่ถูกจินได้ตัดก่อนหน้านี้กระสุนทะลวงเข้าสร้างบาดแผลซ้ำให้กับเขา หลังจากนั้นไม่นานสิ่งผิดปกติก็เริ่มเกิดขึ้นกับเจชัวร์
"นะ...นี่มันอะไรกัน!?"เรี่ยวแรงของเขาหายไปจนหมด แขนขาอ่อนแรงจนแทบยืนไม่ไหว พลังที่ใช้ทั้งหมดก็คลายออกอย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุดเขาก็ทรุดตัวลงกับพื้น
"จัดการซะ!!!" ไทตะโกนออกอย่างสุดเสียง
พอสิ้นสุดเสียงนั้นจินก็พุ่งมาด้วยความเร็วที่สูงมากจากด้านฝั่งที่ไทได้ยิงกระสุนไป ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนที่ไทได้วางไว้ ในตอนนั้นที่จับไปที่หลังของจินนั้นเขาได้กระซิบว่า ...ลูกโป่งสีแดงอยู่บนหัวของหมอนั่น เราจะใช้อันนั้นในการเอาชนะมัน ในเมื่อไม่สามารถโจมตีส่วนอื่นเข้าไปฉะนั้นแล้วจำเป็นจะต้องเล็งในที่ที่เปิดออกเท่านั้น... โดยที่ไทจะใช้ตัวเองเป็นตัวล่อให้จินเข้าโจมตีเผด็จศึกในครั้งสุดท้าย
"จบกันแค่นี้แหละ!!!" จินพุ่งเข้าใส่เจชัวร์ที่กำลังนอนทรุดอยู่กับพื้นด้วยท่าทีที่เจ็บปวดอย่างรุนแรง เขาง้างดาบออกอย่างสุดแรงเท่าที่จะทำได้ เล็งไปเพื่อจะตัดคอของอีกฝ่าย
ในเสี้ยววินาทีนั้นสีหน้าของเจชัวร์ก็ได้หันกลับมามองที่จินก่อนที่ดาบจะสะบั้นเข้าที่คอของเขา ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่รู้จัก เคยพูดกับจินอย่างดูคุ้นเคย...เป็นสีหน้าของเพื่อนสนิทของเขา "เฮนรี่?"
"ฉันไว้ใจนายนะ!"
ขณะเวลานั้นจินได้เกิดการลังเลขึ้นมาอย่างเฉียบพลัน ไม่ได้ออกแรงเต็มอย่างร้อยเปอร์เซ็นต์ และความเร็วเขาลดลงเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้นเอง...แค่เพียงชั่วครู่เจชัวร์ก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายพร้อมกับพูดคำๆหนึ่งออกมาก่อนที่ดาบจะสะบั้นลงที่คอ
"แพนโดร่า....."
ทันใดนั้นดาบที่จะกำลังสะบั้นเข้าที่คอก็ได้ถูกหยุดลงด้วยเส้นด้ายเพียงแค่เส้นเดียว ไม่ว่าจะพยายามใส่แรงไปเท่าไหร่ความคมของดาบนั้นก็ไม่สามารถที่จะตัดมันออกไปได้ มันทั้งเหนียวและแข็งในเวลาเดียวกัน จนดาบของจินได้หักลงครึ่งหนึ่ง
หลังจากนั้นได้ไม่นาน ก็มีการโจมตีจากเส้นด้ายที่หลอมรวมนับหลายร้อยกลายเป็นเสาหนามที่ทั้งแหลมและยาวพุ่งขึ้นมาจากใต้ดินแทงใส่ที่กลางตัวจินและไทจนลอยขึ้นไปกลางอากาศ
"นายก็มักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอ ชอบใจอ่อนเวลาที่จะลงมือปลิดชีพใครคนหนึ่งไม่เพียงแต่ฉันเท่านั้นแต่มันรวมไปถึงทุกคนที่นายได้พบเจอ ไม่อยากจะฆ่าใคร เสียใจกับการตายของคนอื่น นั่นแหละคือจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของนาย..." เจชัวร์พูดขึ้นมาพร้อมกับขว้างกระสุนที่อยู่ในมืออีกข้างหนึ่งทิ้ง ดูเหมือนว่าในช่วงวินาทีที่เขาโดนยิงเข้าที่บาดแผลและได้ทรุดตัวลงไป ช่วงเวลานั้นเองที่เจชัวร์ใช้แรงเฮือกสุดท้าย ใช้มุมอับสายตาเอามืออีกข้างนั้นล้วงเข้าไปเอากระสุนที่ฝังอยู่ในบาดแผลนั้นออก
***แปะ!!!***
ไทสลับตำแหน่งของตัวเองลงมาข้างล่างกับพวกเศษหินที่ทางจินได้โยนไปก่อนหน้านี้แล้วพยายามที่จะต่อยตัวของเจชัวร์แต่ทางนั้นเองก็รีบกระโดดหลบถอยหลังออกไปก่อน
"แรงฮีด? แต่ก็มาได้แค่นี้แหละ คุณเองแหละที่โง่ดันไว้ใจให้หมอนั่นเป็นคนจัดการในตอนสุดท้าย แต่ถ้าเป็นตัวคุณเองเป็นคนลงมือละก็หัวผมคงจะหลุดไปแล้ว"
ไทเอื้อมมือหยิบหินหนึ่งก้อนแถวนั้นและตบมืออีกครั้งเพื่อเอาตัวของจินลงมา "ฉันไม่ได้ใจดีขนาดที่จะมาตามเช็ดก้นคนอื่นนะเว้ย! ถึงแม้ว่าหมอนี่จะพลาดโอกาสสำคัญแล้วมันจะทำไม? ในเมื่อตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ ยังหายใจ ยังขยับร่างกายได้ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว!" เขาเอามือแตะไปที่ไหล่ของจินแล้วพูดขึ้นอีกว่า "เพราะฉะนั้นแล้วเรื่องที่แกทำจะต้องเป็นแกเท่านั้นเป็นคนจัดการ...ไม่ใช่ฉัน"
"ขอโทษ...ที่ทำโอกาสหลุดลอยไป" จินพูดกล่าวขอโทษกับไท
ไทเองก็พยักหน้าตอบรับ "ยังไหวไหม?"
"...พอได้อยู่"
"งั้นนายไปพกวะ เดี๋ยวคราวนี้ฉันจะรับมือมันเอง"
จินที่ได้ยินแบบนั้นถึงกับตกใจและชายตามองไทด้วยความเป็นห่วง "แต่ว่า..."
"ไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่า แค่ยื้อเวลาสักเดี๋ยวเอง ระหว่างนี้นายก็พักฟื้นไปซะนะ!"
ในระหว่างที่พูดไทก็หยิบหินบริเวณแถวนั้นแล้วทำการสลับกลายเป็นผ้าผืนหนึ่งโยนให้กับจิน เพื่อให้เขาพันมันเข้าที่ดาบจนมิด
"เสียไพ่ตายสำคัญของตัวเองไปแล้วยังจะใจเย็นกันได้อยู่อีกนะครับ" เจชัวร์พูดขึ้นมาหลังจากที่เห็นการกระทำของทั้งสอง
ไทเลยพูดสวนกลับไปว่า "หนวกหูน่า! แค่ต่อให้เฉยๆ สำหรับแกแค่ฉันก็เหลือเฝือ"
เจชัวร์ที่ได้ยินถึงกับหัวเราะร่าออกมา "ฮ่าฮ่าฮ่า! ...ในสภาพที่ร่อแร่แบนั้นนี่นะ อย่ามาทำให้ขำหน่อยเลย! ...จะเอาชนะตัวผมตอนนี้นี่นะ? พูดอะไรหัดดูตัวเองเสียบ้าง!" ทันทีที่พูดจบ เจชัวร์ทำการโจมตีใส่ไทที่ด้วยเส้นด้ายที่ยื่นออกเป็นรยางค์จากใต้ดินอันนับไม่ถ้วน มันทั้งแหลมและคม พุ่งเข้าด้วยความรวดเร็ว แต่ทันใดนั้นมันก็ถูกตัดออกด้วยสิ่งที่อยู่ในมือของไท
ดาบสั้นสองอันที่คล้ายกับมีดบังตอปลายดาบแหลมยาวตัดโค้งมนสวยงาม มีด้านที่คมยาวจนถึงปลายด้ามดาบตรงกลางมีโซ่ผูกติดเอาไว้ระหว่างดาบสองเล่ม ตัดเส้นด้ายที่ทั้งคมและเหนียวนั้นออกได้อย่างง่ายดาย
"นี่สิ...ที่เรียกว่าไพ่ตาย"
ไทเริ่มวิ่งเข้าใส่ทางเจชัวร์พร้อมกับควงดาบสองเล่มนั้นราวกับกระบองคู่ ด้วยความคมที่เหนือกว่านั้นทำให้ไม่ว่าทางเจชัวร์นั้นโจมตีมายังไงก็จะถูกดาบสองเล่มนั้นตัดออกได้อย่างง่ายดาย ในเมื่อการโจมตีเข้าไปไร้ผลทางเจชัวร์จึงรีบสร้างโล่จากเส้นด้ายที่ทั้งมีความแข็งและหนาเป็นพิเศษกันไทไม่ให้เข้าถึงตัวเขา
แต่ไม่ว่าทางเจชัวร์จะทำอย่างไรก็ตามมันก็ไร้ผลความคมของดาบเล่มนั้นสามารถตัดผ่านโล่ของเขาได้อย่างง่ายดาย และไม่นานนักไทก็มาอยู่ตรงหน้าของเขาโดยที่วิ่งมาพร้อมกับควงดาบในมือ
ไทฟาดดาบเล็งเข้าที่คอของเจชัวร์เพื่อหวังที่ฆ่าอย่างไม่ลังเล แต่ทางนั้นเองก็รีบก้มตัวหลบการโจมตีนั้นไปได้อย่างฉิวเฉียด ในจังหวะนั้นเองทางเจชัวร์ได้ทำการสร้างใยที่เท้าเพื่อที่จะทำการตรึงตัวของไทให้อยู่เฉยๆ เส้นด้ายชนิดที่เหนียวพิเศษนั้นตรึงทางไทไม่ให้เคลื่อนไหวต่อไปได้ แล้วทางเจชัวร์ก็ใช้โอกาสนั้นผลักตัวเองออกห่างและระดมยิงกระสุนลมออกไปนับหลายนัด ทางไทเองในเมื่อรู้ว่าตนเองนั้นขยับไปไหนไม่ได้จึงจำเป็นต้องตั้งรับการโจมตีทั้งหมดของเจชัวร์ เขาตั้งสมาธิสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วทำการควงดาบสองเล่มนั้นปัดเบี่ยงกระสุนที่ถูกยิงออกจนหมด แล้วไทก็ทำการควงดาบตัดเส้นด้ายที่ตรึงอยู่ใต้เท้าของเขาออกจนหมด
"ความคมขนาดนั้นคงสามารตัดแผ่นคอนกรีตที่หนาได้ง่ายๆเลยสินะครับ? สมแล้วที่เป็นไพ่ตายของคุณ" เจชัวร์พูดชมความคมของดาบคู่ที่อยู่ในมือไท
"..." ไทไม่ได้โต้ตอบกลับไปแต่อย่างใด มีเพียงแค่เสียงควงอาวุธดังพร้อมกับเสียงหายใจที่เป็นจังหวะเท่านั้นที่ยังคงดังอยู่
เจชัวร์เห็นดังนั้นจึงตัดสินใจเอามือแตะไปที่พื้นถนน ทันใดนั้นโดยรอบก็มีเส้นด้ายมากมายระโยงระยางรอบๆตัวของเขาจนมันคล้ายกับรังของแมงมุม "ในเมื่อรู้ถึงความอันตรายแล้ว แค่ไม่เข้าไปในระยะของมันก็พียงพอ" หลังจากนั้นเจชัวร์ก็สร้างหอกจากเส้นด้าย และยิงมันด้วยการใช้แรงลมผลักใส่ไทที่ยืนอยู่อย่างทันที
แต่ทางไทนั้นก็สามารถที่จะตัดมันได้อย่างง่ายดายเหมือนอย่างเคย เขาวิ่งเข้าหาเจชัวร์พร้อมกับควงดาบคู่นั้นไปด้วย ดาบสะบั้นเส้นด้ายโดยรอบที่โยงระเกะระกะทิ้งได้อย่างง่ายดาย ซึ่งในระหว่างนั้นเจชัวร์ก็ทำการยิงหอกโจมตีมาเรื่อยๆ แต่มันก็ถูกตัดทิ้งทำลายเหมือนเดิม
จนไทนั้นมาจนเกือบถึงที่เจชัวร์ยืนอยู่ แต่เขาก็ต้องหยุดนิ่งอีกรอบ เพราะทางเจชัวร์นั้นได้วางกับดักเอาไว้ วางใยเหนียวไว้ใต้เท้าเพื่อให้ทางไทเคลื่อนที่ได้ช้าลง แล้วพอรู้ตัวอีกทีโดยรอบของไทนั้นก็เต็มไปด้วยหอกที่ค่อยพุดออกมาจากเส้นด้ายที่ล้อมรอบตัวเขาอยู่ แล้วหลังจากนั้นไม่นานมันก็พุ่งเข้าโจมตีที่ไทด้วยความรวดเร็ว
ไทนั้นไม่มีทางเลือกที่จะหนีได้ในตอนนี้ มีแต่ต้องตั้งรับเท่านั้น เขาทำการสะบัดควงดาบไป-มาอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันหอกทั้งหมด
...เร็วกว่านี้...เร็วอีก...เร็วกว่านี้อีก
จนหอกที่พุ่งมาจากทุกทิศทางนั้นได้หมดลง ไม่มีแม้แต่อันไหนเลยที่สามารถสร้างบาดแผลให้กับเขาได้ แต่เขาเองนั้นก็แทบไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแล้วเช่นกัน การควงดาบคู่นั้นช้าลงอย่างเห็นได้ชัด
"แฮ่กก....! แฮ่กก...! แฮ่กก....!" เสียงหอบหายใจถี่ กับเหงื่อที่แตกเต็มทั่วทั้งตัว
เจชัวร์ก็ได้แสดงความยินดีกับไท "แปะ...! แปะ...! แปะ...! ยินดีด้วยครับขนาดผมเองยังไม่คิดเลยว่าตัวคุณจะรอดมาได้ แต่ก็นะมาได้แค่นี้แหละ..." หลังจากนั้นเขาก็สร้างหอกเล่มหนึ่งขึ้นมาและกำลังจะยิงเข้าไปที่ไทที่กำลังยืนเหนื่อยหอบอยู่
"จบกันแค่นี้แหละครับ ทั้งหมดนี่ก็เป็นเพราะว่าตัวคุณนั้นมั่นใจในตัวเองมากเกินไป" พอพูดจบเจชัวร์ก็สร้างเส้นด้ายให้กลายเป็นลูกบอลกลมๆมีหนามล้อมรอบคล้ายกับลูกตุ้ม
ทางไทที่เห็นแบบนั้นก็พยายามที่จะยกดาบขึ้นแต่ด้วยเรี่ยวแรง แค่ตอนนี้ยืนได้ก็เต็มที่แล้ว ดาบที่เคยยกได้ง่ายๆก็กลับหนักกว่าเดิมมาก จนไทได้เผลอปล่อยดาบหลุดมือไป แขนทั้งสองห้อยลงไร้พลังที่จะยกมันขึ้น
"แบบนี้แย่แน่!"
"สนุกมากเลยครับ ลาก่อน..."
ทันทีที่เจชัวร์พูดจบเขาก็ปล่อยลูกตุ้มขนาดยักษ์เข้าโจมตีไทในสภาพที่หมดเรี่ยวแรงต่อต้าน
"ขอเปลี่ยนตัวผู้เล่น!" ไทตะโกนออกอย่างสุดเสียงพร้อมกับเหวี่ยงแขนทั้งสองข้างให้มือประกบกับ
***แปะ!!!***
หลังจากที่สิ้นสุดเสียงตบมือของไท ลูกตุ้มที่กำลังพุ่งมาหาเขาด้วยความเร็วนั้นก็ถูกตัดออกเป็นสองส่วน ปรากฏเป็นจินที่เข้ามาช่วยไว้ได้ทันพร้อมกับดาบหักๆที่มีเปลวไฟลุกไหม้อยู่
"ขอโทษที่ให้รอนาน" จินหันหน้ามาพูดกับไท
"เอ่อ...! แฮ่กก...แฮ่กก...แฮ่กก... นานไปนะบางที"
หลังจากนั้นจินก็ได้หันกลับไปพร้อมกับยกดาบขึ้นชี้ไปที่หน้าของเจชัวร์ ด้วยสายตาที่มุ่งมั่น พลางนึกถึงอดีตของเขากับเฮนรี่
"มาทำ...เรื่องนี้ให้มันจบกันดีกว่า เจชัวร์! ไม่สิ! เฮนรี่!!" พอพูดทันทีนั้นจินก็วิ่งเข้าไปหาเจชัวร์ด้วยความรวดเร็วสูง
"ย่อมได้!!! จิน!!!"