Chapter 27 ความหมายของการเสียสละ

หญิงสาวที่ใช้ชีวิตเป็นแค่เด็กมัธยมปลายธรรมดาคนหนึ่ง วันหนึ่งได้พลิกผันชีวิตตนเองกลายมาเป็นคนที่ได้รับเลือกให้มีสิทธิ์เข้าชิงราชาของประเทศ มันเป็นเรื่องราวที่เหลือเชื่อมาก มีคนหลายคนคอยสนับสนุน ให้กำลังใจ หวังว่าสักวัน ฉันจะเป็นคนที่นำพาพวกเขาได้

มีเวลาเพียง 1เดือนในการเตรียมตัว แต่ตัวฉันเองนั้นยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน เวลาก็ลดน้อยลงเรื่อยๆ แต่กระนั้นก็ยังทำอะไรไม่สำเร็จเลย ตอนนั้นเองที่วินาทีแห่งความหวังกลายเป็นความสิ้นหวัง ฉันถูกมองราวกับเป็นเศษขยะที่ไม่สามารถทำประโยชน์อะไรให้พวกเขาได้ สายตาที่เหยียดหยามราวกับเป็นสัตว์ชั้นต่ำ ทั้งๆที่ตัวฉันคิดว่าตัวเองนั้นเปลี่ยนไปแล้ว โตพอที่จะแบกรับความหวังของคนอื่นได้ แต่ความจริงมันช่างต่างจากที่คิด

...

ร่างกายหนักไปหมด แขนและขาก็ขยับไมได้ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน? มันช่างมืดเหลือเกิน เสียง?ใช่! ตอนนี้ยังได้ยินเสียงอยู่...อะไรนะ ไม่จริง! ไม่จริง! อย่าทิ้งฉันเลย! ขอร้องแหละ...! ตัวฉันยังมีประโยชน์ยังสามารถสู้ต่อได้ ขยับสิ! ลืมตาสิ! ทำไม? ทำไมกัน!? เจ็บ! เจ็บเหลือเกิน! เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของฉันกัน? .....เดี๋ยวสิ! อย่าพึ่งไป! ฉันยอมทำทุกอย่างเลย.....

...

"อย่างนี้นี่เอง...ถ้าอย่างนั้นผมขอเดิมพันในตัวคุณล่ะกัน"

ใครน่ะ? เสียงไม่เห็นคุ้นเลย....แต่อย่างน้อยก็ค่อยโล่งใจหน่อย ที่ตัวฉันยังไม่โดนทิ้ง...

...

...

...พอแล้วขอร้องแหละ! อย่าให้พวกเขาเจ็บไปมากกว่านี้เลย...ใครก็ได้ฆ่าฉันที!!! ใครก็ได้!!!จะเป็นใครก็ได้.....!

"ไม่เอาสิครับ...จนกว่าจะถึงเวลานั้นคุณจะยังตายไม่ได้"

ขอร้องแหละ...! ฉันไม่อยากจะทำมันอีกแล้ว........ฆ่าฉันที!

.....

.....

.....

"ฉัน...ทำไม่ได้" จินพูดทั้งที่มือกำดาบไว้แน่นกำลังสั่นเทา

เด็กสาวชุดสีขาวพูดขึ้นว่า "มันไม่ใช่คำขอร้อง แต่มันเป็นสิ่งที่ตัวพี่ชายต้องทำ" เธอมองไปที่เด็กสาวชุดสีดำ "หลังจากนี้ถ้าไม่ทำอะไร ร่างด้านลบจะคลุ้มคลั่งอีกครั้ง ในตอนนั้นก็สายไปแล้ว เธอคนนี้จะดูดกลืนพลังงานด้านลบทั้งหมดของทุกคนภายในประเทศนี้ เกิดให้เห็นภาพหลอนในจิตใจ ซึ่งนั่นเองตัวคุณที่เจอมากลับตัวและเห็นกับตาน่าจะรู้ดีที่สุด... ตอนนี่ยังพอกดพลังของเด็กคนนี้ได้อยู่รีบลงมือจะดีกว่านะ"

"เรื่องแบบนั้น...มัน"

"ไร้สาระสิ้นดี? ถ้าอย่างนั้นพี่ชายจะปล่อยให้ทุกคนบนเกาะนี้ทุกข์ทรมานอย่างนั้นหรอ? ทุกคนที่รู้จัก คนที่รัก คนที่ยังรอคอยการกลับไปของพี่ชาย จะปล่อยให้พวกเขาเหล่านั้นพบเจอสิ่งที่ทรมานถึงตายหรอ?"

จินกำดาบคาตานะที่อยู่ในมือจนแน่น เดินตรงเข้าที่เตียงคนไข้ พร้อมกับยกมันขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อมองดูสภาพของเด็กสาวที่ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ พร้อมกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่เรียงรายอยู่ล้อมรอบ มือมันก็เริ่มสั่นอีกครั้ง

ในตอนนั้นเองที่เด็กสาวทั้งสองต่างเข้ามาดึงที่เสื้อของจิน "ไม่เป็นไรพี่ชาย พวกเราตัดสินใจแล้ว ถ้าหากการมีอยู่ของพวกเรานั้นทำให้คนนับล้านคนเดือดร้อนล่ะก็ การเสียสละตัวเองมันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องไม่ใช่หรอ?"

"แต่ว่า...แต่ว่า... ฉันน่ะ...ฉันน่ะ...อยากจะช่วย" จินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ลมหายใจเริ่มขาดห้วง

เด็กสาวสองคนนั้นส่ายหน้าอย่างพร้อมกัน "แต่ไม่ใช่พวกเรา คนที่พี่ชายต้องช่วยน่ะ แค่คนสำคัญก็เพียงพอแล้ว" เด็กสาวทั้งสองเข้ามากุมมือของฉันคนละข้าง "แต่กระนั้นพี่ชายต้องเข้มแข็งไว้นะ ถึงแม้อนาคตข้างหน้าจะโหดร้ายเพียงใด แต่เชื่อเถอะพี่ชายผ่านมันไปได้อยู่แล้ว"

ลมหายใจที่ขาดห้วงก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ มือทั้งสองข้างจับดาบยกขึ้นชี้ไปที่หัวใจ บนร่างที่ไม่สามารถแม้แต่ขยับหนีไปไหนได้ ร่างกายที่ไร้การป้องกันใดๆ วางปลายดาบลงที่หัวใจ ทั้งที่รู้ดีว่าต้องทำ แต่กระนั้นมือก็ยังไม่หยุดสั่น ถึงแม้ว่าจะทำเพื่อปกป้องคนที่สำคัญ แต่กระนั้นภายในใจก็ยังคงตั้งคำถามกับตัวเองในใจอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

... ฉันทิ่มปลายดาบลงที่ตรงหัวใจของเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงจนปลายดาบทะลุลงด้านล่าง เลือดสีแดงฉานไหลปกคลุมผ้าสีขาว

ติ๊ด....ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด--------------------------------------- เสียงชีพจรกำลังจะหยุดเต้นโดยสมบูรณ์ พร้อมกับเด็กสาวสองคนที่ร่างกายค่อยๆเลือนรางออกไป

ขาของฉันพลันอ่อนแรงแทบล้มทั้งยืน ถึงแม้อยากจะร้องไห้ออกมา แต่ไม่ว่ายังไงน้ำตาก็ไม่ไหลออกมา ทำได้แค่เพียงตะโกนร้องอย่างเจ็บใจออกไป มือทุบไปที่พื้นอย่างแรงนับหลายๆครั้ง จนผิวหนังถลอก แสดงถึงที่ตนเองไม่สามารถทำอะไรได้ ตัวเองที่ไร้ซึ่งพลัง ในจังหวะที่ตนเองกำลังสิ้นหวังนั้นเอง เด็กสาวทั้งสองก็เข้ามากอดก่อนที่ตัวเองกระซิบที่ข้างหูขอบคุณอย่างเบาๆก่อนจะจางหายไปโดยสมบูรณ์

หมายเลข 02 นิชิโระ ฮินะ ถูกกำจัดแล้ว....

เหลือนัมเบอร์อีก 5 คน?...

ร่างกายหนักอึ้ง ทั้งที่บาดแผลหายไปจนเกือบหมดแล้วแท้ๆ แต่ไอ้ความรู้สึกหน่วงๆที่อยู่ในใจมันคืออะไรกัน? ฉันกำลังเดินไปยังที่ไหน? จะทำอะไรต่อจากนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน นี่ตัวฉันทำอะไรผิดพลาดไปอย่างนั้นหรอ?....

ทำได้แต่เพียงเดินก้มหน้ายอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าโดยที่ตนเองไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ตกลงแล้วทั้งหมดนี้ฉันสู้ไปเพื่ออะไรกัน?

ในวินาทีนั้นอลิซก็เข้ามาโจมตีด้วยขวานดับเพลิง ทางจินรู้ได้อย่างทันทีรีบยกแขนข้างหนึ่งกันการโจมตีนั้นอย่างทันที ผลที่ได้ก็คือแขนของเขานั้นได้ขาดกระจุยออกอย่างง่ายดาย สีหน้าของเขาเหมือนไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆออกมา สีหน้าที่นิ่งเฉยราวกับสิ่งนั้นเป็นเรื่องที่ไม่มีอยู่จริง ในเสี้ยววินาทีที่แขนของเขาหล่นลงพื้นนั้นเองก็ทำให้จินนึกถึงเรื่องราวในวัยเด็ก

อ่า....ความรู้สึกนี้เหมือนตอนนั้นเลย วันที่สูญเสียคนสำคัญของตัวเองไป พ่อและแม่ต่างก็ประสบอุบัติเหตุจากรถยนต์ ถูกไฟคลอกจนเสียชีวิต ในพิธีงานศพเด็กน้อยคนหนึ่งคนนั้นที่อยู่ถือรูปคนที่เขารัก มันเป็นเรื่องปกติที่ควรเป็นอย่างนั้น แต่สิ่งเดียวที่คนในงานต่างพูดกันเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า "เด็กคนนั้นไม่มีน้ำตาเลยแม้แต่หยดเดียว เด็กนั่นสวีหน้านิ่งเฉยราวกับตนเองนั้นไร้ความรู้สึก"

จินรีบถีบตัวของอลิซอย่างแรง จนร่างของเธอกระเด็นไปกระทบกับเสาไฟ แต่ทางเธอนั้นก็ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ด้วยสภาพที่เหมือนราวกับสิ่งมีชีวิตที่ข้อต่อทั้งหมดถูกทำลายจนหมดสิ้น การขยับที่เหมือนตุ๊กตาถูกเชิดไว้อย่างไงอย่างนั้น

"ท้ายที่สุดก็ไม่พ้นอยู่ดีสินะ...ออกมาได้แล้ว!" จินตะโกนออกเสียงดัง "อย่ามัวเอาแต่ซ่อนตัวเลย นัมเบอร์คนสุดท้ายเป็นนายจริงๆสินะ...เฮนรี่"

พอสิ้นสุดเสียงตะโกนของจิน เฮนรี่ก็เดินออกมาจากมุมหนึ่งของตึกพร้อมกับด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ

"น่าแปลกใจจริงๆ นายรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? แต่ก็ช่างเถอะ... ใช่แล้ว! ฉันนี่แหละนัมเบอร์คนสุดท้าย..."