หลบหนี

ทิวเขางดงามยามราตรีดูดำมืดมีเสน่ห์ตัดกับท้องฟ้าที่มีดวงดาราพร่างพรายไร้แสงจันทร์เหมาะแก่การนอนชมดาวยิ่งนัก ทว่าภูมิทัศน์อันสวยงามเช่นนี้กลับถูกรบกวนด้วยเสียงฝีเท้านับสิบที่วิ่งกระจายกันทั่วผืนป่า แต่ไม่มีแม้แสงคบเพลิง

หมาป่าตัวหนึ่งที่ยังไม่โตเต็มวัยวิ่งอย่างรวดเร็วหลบหลีกพุ่มไม้ที่ขวางหน้าจนใบไม้ปลิวตามหลังเป็นทาง เจ้าหมาป่าทั้งตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลนเศษใบไม้ ตามตัวมีบาดแผลเล็กน้อยเต็มไปหมดจากการวิ่งฝ่าดงหญ้าและกิ่งไม้ทว่ามันก็ยังวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่แสดงท่าทีเจ็บปวดแม้แต่น้อย

ดวงตาสีเทากวาดสายตาระมัดระวังไปโดยรอบขณะที่สี่เท้ายังไม่หยุดเคลื่อนไหว ทันใดนั้นหูก็ได้ยินเสียงแหวกฝ่าอากาศพุ่งมายังตน เจ้าหมาป่ารีบกลิ้งตัวหลบไปด้านข้างเฉียดลูกธนูไปไม่กี่ชุ่น มันหายใจอย่างเหนื่อยหอบแล้วรีบรุดขึ้นมายืนตั้งท่าด้วยเท้าทั้งสองข้างที่กลายเป็นมนุษย์สตรีวัยแรกรุ่นคนหนึ่ง เนื้อตัวหน้าตามอมแมมทว่าไม่อาจกลบเกลื่อนความงดงามของใบหน้านั้นได้

เงี่ยหูฟังเสียงสวบสาบที่แหวกหญ้าตีวงล้อมเข้ามาท่ามกลางความมืดมิดยามค่ำคืน แววตาของนางไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย มีแต่ความอ่อนแรงและความเรียบเฉยเท่านั้น ท่ามกลางความมืดทว่าตาของปีศาจหมาป่ายังคงมองเห็นได้ชัดเจนไม่ต้องอาศัยคบเพลิงใด ๆ ทำให้เห็นร่างของเหล่าสมุนปีศาจหมาป่าหลายตนค่อย ๆ กลายร่างมาเป็นมนุษย์

"คุณหนูหลางเสวี่ย ท่านจงมอบกระบี่หิมะจันทรามาแต่โดยดีเถิด เช่นนั้นแล้วพวกข้าจึงจะปล่อยท่านไป" เสียงทุ้มต่ำของบุรุษร่างกำยำเอ่ยอย่างไม่มีความเคารพนบนอบต่อผู้ที่ถูกเรียกขานว่าเป็นคุณหนูเลย

" หึ….." อย่างไรเสียถ้ามอบกระบี่หิมะจันทราให้ไปก็ต้องตายอยู่ดี ไม่เช่นนั้นจะฆ่าท่านพ่อท่านแม่ข้าไปทำไมกัน

หลางเสวี่ยไม่เอ่ยตอบกระไร ทำเพียงเยาะยิ้มมุมปากแล้วยืนนิ่งเฉย ดวงตาสีน้ำเงินเปล่งประกายท่ามกลางความมืด

เห็นดังนั้นเหล่าลูกสมุนพากันสบตาแล้วพูดจาหว่านล้อมต่อ "ท่านประมุขเป็นห่วงท่านยิ่งนัก ขอเชิญท่านกลับไปพร้อมกับพวกเราเถิด ท่านออกมาวิ่งเล่นหลายวันคงต้องการพักผ่อนเป็นแน่" ไม่พูดเปล่าต่างย่างก้าวล้อมวงเข้ามาเรื่อย ๆ ด้วยกลัวว่านางจะหลุดหนีรอดไปได้

หมาป่าสาวน้อยมองออกถึงการกระทำของพวกที่วิ่งไล่ตามตน นางค่อย ๆ ยอบกายลงต่ำจนพวกสมุนไม่ทันสังเกต กระทั่งมือของปีศาจหมาป่าตนหนึ่งแตะเข้าที่แขนของนาง พลันนั้นดวงตานางเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทจ้องขวับไปยังสมุนหมาป่าตนนั้นจนผงะตกใจด้วยความหวาดกลัว นางพลิกจับแขนอีกฝ่ายแล้วกระแทกเข่าใส่จนแขนหักดังลั่น

"อ๊ากกกกกก!!!!" เสียงก้องดังทั่วป่า สมุนที่เหลือเพิ่มระยะห่างกับนางมากขึ้นแล้วชักอาวุธออกมาฟาดฟันใส่สาวน้อยอย่างรวดเร็ว ดวงตำสีดำสนิทดูแล้วน่าหวาดหวั่นยืนนิ่งรอการมาของอาวุธอย่างไม่มีความเกรงกลัว กระทั่งปลายดาบเจียนจะถูกตัว นางก็พลิกหลบคมดาบไปได้ เพียงแต่ศัตรูไม่ได้มีเพียงหนึ่งแต่มีถึงหกคนทำให้นางต้องหลบเป็นพัลวัน

นี่เป็นการประมือกันครั้งแรกที่นางหลบหนีออกมา นางนั้นยังด้อยวรยุทธ์นัก แต่ฝีมือก็ยังพอต้านเหล่าสมุนได้ระยะหนึ่ง นางรับการโจมตีได้ไม่นานก็ต้องพลาดท่าด้วยที่อีกฝ่ายมีถึงหกคน

ฉัวะ!...รอยแผลลึกถากเป็นทางยาวตั้งแต่ข้อศอกขวาจนถึงข้อมือ โลหิตย้อมแขนขาวผ่องจนแดงไปทั้งแขน

ดวงตานางแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดดูโหดเหี้ยมอำมหิต มือขวาวาดไปข้างลำตัวปรากฎกระบี่สีขาวผ่องคมกริบเล่มหนึ่งออกมาสะท้อนกับแสงดาวบนท้องฟ้า เหล่าสมุนหมาป่าต่างลิงโลดในใจ ทว่ายังไม่ทันตื่นเต้นได้นานก็ต้องหลบหลีกคมกระบี่ที่ฟาดฟันมาอย่างรวดเร็วสมุนทั้งหมดหลบหนีการโจมตีได้แต่ไม่สามารถหลบหนีไอสังหารเย็นยะเยือกที่ซัดผ่านเข้ากระดูกได้ เหล่าปีศาจหมาป่าต้องเดินลมปราณทั่วร่างโดยพลันเพื่อไม่ให้ความเย็นแผ่กระจายไปมากกว่านี้ ทว่าเพียงเสี้ยวนาทีที่หลับตา

นางหายไปเสียแล้ว!

อีกด้านหนึ่งเมื่อซัดพลังของกระบี่หิมะจันทราเข้าใส่พวกนั้นแล้วหลางเสวี่ยก็เก็บอาวุธแล้วแปลงกายโผทะยานวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว หมาป่าน้อยลอบยิ้มเยาะในใจไม่เหลียวกลับไปมองด้านหลังแม้แต่น้อย มันวิ่งตะบึงไปเรื่อย ๆ จนแสงอาทิตย์เริ่มคล้อยลอยขึ้นมาตามแนวเขาไล่ความมืดไปจนหมดสิ้น เจ้าหมาป่าวิ่งมาจนถึงลำธารเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง แล้วเดินเข้าไปดื่มกินน้ำอย่างกระหาย เมื่อขาหน้าแช่น้ำนาน ๆ เลือดที่แห้งกรังติดขนก็เริ่มละลายไปกับสายน้ำถึงรู้สึกตัวว่าตนเองบาดเจ็บ

นางแปลงกลับเป็นมนุษย์แล้วกวักน้ำล้างเลือดที่แห้งเป็นคราบอยู่บนท่อนแขนออกไปจนหมดเผยให้เห็นแขนขาวผ่องที่มีรอยกรีดลึกเป็นทางยาว สีหน้านางนั้นนิ่งเฉยราวกับไม่รู้สึกเจ็บปวดอันใด หลางเสวี่ยผุดยืนขึ้นแล้วมองไปรอบ ๆ

เมื่อเห็นต้นหญ้าสมุนไพรห้ามเลือดนางก็เด็ดมาขยี้บีบน้ำจากใบสมุนไพรใส่แผล ความแสบเพิ่มขึ้นเป็นริ้ว ๆ จนแขนชาไปหมด นางกัดฟันทนความแสบที่ลามสะท้านไปทั้งแขน พลางฉีกชายกระโปรงสีขาวหม่นมาแถบหนึ่งแล้วพันท่อนแขนเรียว

มัดจนแน่นหนา เห็นเลือดซึมออกมาเล็กน้อย เมื่อลองยืดขยับแขนดูก็เกิดความเจ็บปวดขึ้นจนแทบจับอะไรไม่ไหว

สวบ!......…เสียงมาจากอีกฝั่งของลำธาร หลางเสวี่ยหยุดความเคลื่อนไหวทั้งหมด ดวงตาสีน้ำเงินสดใส

จับจ้องไปยังจุดที่ได้ยินเสียง ประสาทสัมผัสทั้งหมดระแวดระวังรอบกาย

เสียงสัตว์สี่เท้าอยู่หลังดงหญ้าสูง......…..ไม่ใช่กลิ่นอายปีศาจหมาป่า....แต่เป็นกลิ่นของ....

สมองยังไม่ทันประมวลผลเสร็จก็ปรากฎกวางเขาสวยงามกระโดดออกมา เจ้ากวางจะมาดื่มน้ำที่ลำธารทว่าเห็นมนุษย์ผู้หนึ่งยืนนิ่งอยู่ ทั้งคนทั้งกวางยืนจ้องตาคุมเชิงกันคนละฝั่งของลำธารสายเล็ก

เจ้ากวางตัวผู้พลันรับรู้ถึงรังสีอันตรายบางอย่างจึงรีบพุ่งทะยานหันกลับไปอย่างตื่นกลัว ไม่รอช้าหมาป่าขาวร่างเพรียวกระโจนตามไปติด ๆ แขนที่เจ็บอยู่ของเจ้าหมาป่าเป็นโอกาสดีที่ทำให้กวางตัวใหญ่ทิ้งระยะห่างระหว่างความเป็นกับความตายไปได้ แต่ใครจะไปยอมในเมื่อนางไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว!!

หมาป่าน้อยตะบึงฝีเท้าเร็วขึ้นจนขาหน้าที่พันผ้าไว้ชุ่มไปด้วยเลือด ยามนี้นางไม่สนเท่าความหิวโหยในท้องของ

ตัวเองหรอก ทว่าวิ่งแบบนี้ไปเรื่อย ๆ นางคงจะทนไม่ไหวเป็นแน่ สายตาพลันเหลือบไปเห็นต้นไม้ใหญ่ที่ลาดเอียงด้านข้าง

ดวงตานางเปล่งประกายสีส้มด้วยความตื่นเต้น หันเหทิศทางวิ่งไปยังต้นไม้ใหญ่นั้น หลางเสวี่ยในร่างมนุษย์ปีนขึ้นไปตาม

กิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่จนสามารถวิ่งด้วยสองขากลางลำต้นอันอวบหนาของต้นไม้ที่ลาดเอียงได้ มองไปเบื้องล่างเห็นเจ้ากวางตัวโตวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตคู่ขนานไป นางวิ่งบนต้นไม้ที่เริ่มขึ้นสู่ที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ เจ้ากวางก็เริ่มห่างออกไปเบื้องล่างมากขึ้น เมื่อสบโอกาสหลางเสวี่ยก็กระโจนตัวลงไปในร่างหมาป่า กวางที่วิ่งไม่ลืมหูลืมตาย่อมไม่รู้ว่าภัยกำลังมาถึงตัวแล้ว

ปีศาจหมาป่ากางเล็บแยกเขี้ยวแววตาเปล่งประกายวาวโรจน์ กระโดดลงมาสูงมากกว่าสี่จั้งทำให้สัตว์ทั้งสองกระเด็นกลิ้งไปกันจนไกล หมาป่าสาวน้อยรีบผุดลุกขึ้นวิ่งเข้าใส่เจ้ากวางที่กำลังลุกขึ้นยืนอย่างงุนงง กวางตัวผู้ไม่ทันวิ่งหนี

เขี้ยวแหลมคมก็ฝังเข้าที่คอของกวางผู้เคราะห์ร้ายเรียบร้อยแล้ว เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของกวางดังไปผืนป่าอันเงียบสงบ

ไม่นานก็ค่อย ๆ หมดเสียงลงไปพร้อมกับลมหายใจที่ดับสูญ เหลือแต่เสียงฉีกหนังกัดกินเนื้อกวางอย่างหิวโหยของปีศาจหมาป่า เลือดสด ๆ กระเซ็นใส่ขนทั่วหน้าเมื่อใช้เขี้ยวฟันฉีกเนื้อเคี้ยวกินจนย้อมขนสีขาวบริสุทธิ์กลายเป็นสีแดง

กินเนื้อกวางยังไม่อิ่มท้องหูพลันได้ยินเสียงฝีเท้าฝ่าดงหญ้ามาแต่ไกล ฟังเสียงแล้วเป็นสัตว์สี่เท้าหกตัวแถมยังมีกลิ่นอายของปีศาจหมาป่าอีก

แสดงว่าเจ้าพวกนั้นตามนางมาทันแล้วสินะ

เหล่าสมุนหมาป่าทั้งหกต่างได้ยินเสียงร้องของกวางที่ดังได้อย่างชัดเจนแม้จะอยู่ห่างกันไกล ทำให้พอคาดเดาได้ว่าอาจเป็นคุณหนูปีศาจหมาป่าที่กำลังล่าเหยื่อก็เป็นได้ ทั้งหกจึงรีบวิ่งด้วยสี่เท้าตามเสียงที่กำลังจะหมดลม ยิ่งเข้าใกล้

กลิ่นอายปีศาจหมาป่าก็ยิ่งรุนแรงขึ้น เช่นนั้นนับว่าพวกมันมาถูกทางแล้ว

ทั้งหกวิ่งมาถึงลานเล็ก ๆ แห่งหนึ่งซึ่งมีกวางตัวโตนอนตายอยู่ เนื้อตัวถูกฉีกกินจนน่าอนาถ แต่ทว่ากลับไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณหนูหลางเสวี่ยเลย

หัวหน้าสมุนหมาป่าคอยสังเกตรอบกายตน หูได้ยินเสียงผิดปกติบนกิ่งไม้จึงเงยหน้ามองด้านบน เห็นแสงจ้าจากกระบี่ที่สะท้อนแสงอาทิตย์จนแสบตา มันรีบหมุนตัวหลบไปอย่างไม่รอช้าแต่ก็ยังโดนฟันที่หลังเข้าจนได้

เมื่อเห็นหัวหน้าได้รับบาดเจ็บ ปีศาจหมาป่าในร่างมนุษย์ทั้งหมดจึงกรูเข้าใส่คุณหนูปีศาจหมาป่าที่ยืนตั้งท่าอยู่

อย่างไม่กลัวเกรง ทั้งหมดใช้อาวุธของตนรุมกระหน่ำใส่ทันที

ฝ่ายหลางเสวี่ยเมื่อครู่ตนใช้แรงในการวิ่งล่ากวางแล้วจับกระบี่แทงใส่หัวหน้าสมุนแถมยังต้องต่อสู้กับเหล่าสมุนที่เหลืออีก ทำให้แขนข้างที่ได้รับบาดแผลนั้นปริแตกออกพร้อมกับเลือดที่ไหลไม่หยุด ความเจ็บปวดนั้นทำให้กุมกระบี่แทบไม่อยู่ แต่นางก็ไม่ได้แสดงความเจ็บปวดออกมาทางสีหน้าแม้แต่น้อย ยังต้านรับอาวุธที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่กลัวเกรง

อานุภาพของกระบี่หิมะจันทรานั้นช่างร้ายกาจ ฟันแทงมาแต่ละทีราวกับโดนกระแสไอเย็นซัดเข้าร่าง นับว่าช่างต่อกรด้วยยากยิ่งนัก แต่สาวน้อยที่ยังอ่อนด้อยวรยุทธ์ย่อมรับมือไม่ไหวกับสมุนทั้งเจ็ดที่เก่งกาจกว่านางมากนัก ทำให้นางพลาดโดนฟันเป็นแผลหลายครั้ง

หลางเสวี่ยพละกำลังถดถอยลงเรื่อย ๆ รวมถึงเสียเลือดไปมากทำให้นางเริ่มรับมือกับสมุนไม่ไหว หางตาเหลือบไปเห็นเนินทรายอยู่ไม่ไกล จึงต่อสู้พลางถอยร่นมาจนถึงเนินทราย เมื่อได้จังหวะก็ยอบกายลงกอบกำทรายเต็มกำมือสาดไปยังเหล่าสมุนที่กำลังจะเงื้อดาบฟาดฟันนาง

ทรายละเอียดสาดเข้าเต็มเบ้าทำให้ทั้งหมดชะงักไปชั่วขณะแล้วร้องโอดโอยกันด้วยความเจ็บลูกตา ลืมตามาอย่างยากลำบากก็เห็นแผ่นหลังของหมาป่าสีขาวกระโจนหนีไปอีกแล้ว

หัวหน้าสมุนครางต่ำด้วยความเจ็บใจ วิ่งตามไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเหวี่ยงเชือกในมือเข้าใส่ร่างที่กำลังหลบหนี

เชือกถูกเหวี่ยงมาจนรัดเข้าใส่ขาหน้าของหลางเสวี่ยที่บาดเจ็บพอดี หัวหน้าสมุนกระตุกปลายเชือกอย่างแรงจนเชือกบีบรัดแขนของนางจนเจ็บปวดเกินทน ร่างกายถูกกระชากไปตามแรงจนกระเด็นหงายหลังกลิ้งลงพื้น ปีศาจสาวน้อยในร่างมนุษย์ร้องครางด้วยความเจ็บปวด แผลเหวอะหวะเสียจนเลือดแทบจะไหลหมดตัว

นางถูกจับได้เสียแล้ว!!!