ห้าสิบห้าสิบ 50-50

"หากวันแต่ละวันของพัฒน์คือเพลย์ลิสต์

ยังมีเพลงเดิม ๆ ยังคงเล่นซ้ำอยู่ทุกวัน

ขณะเดียวกันเพลงบัลลาคของเอดิต เพียฟก็ถูกใส่เข้ามาเรื่อย ๆ"

ตอนเย็น ที่โรงเรียน

พัฒน์กำลังเดินฟังเพลงเสียงดัง ผ่านหูฟัง อยู่ทางเดินอาคาร

พัฒน์เจออาจารย์วินัยกำลังเดินผ่านมาด้านหน้ายกมือไหว้ทักทาย ก่อนวินัยจะเดินผ่านวินัยค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองและออกคำสั่งไปที่พัฒน์ "หยุดก่อน"

พัฒน์หันตัวไป ทำหน้างุนงง "ครับ อาจารย์" พัฒน์ตอบ

"เอาหูฟังออก" อาจารย์วินัยสั่งชัดเจนมากขึ้น

"ได้ครับ" พัฒน์ดึงหูฟังลงข้างหนึ่ง

"เอาออกหมายถึง เอาออก" อาจารย์วินัยเอ่ยเสียงแข็ง

พัฒน์ดึงหูฟังออกอีกข้าง และม้วนเก็บลงกระเป๋า

"รู้มั้ยอะไรทำให้ ครูต้องเรียกคุณคุย"

"ไม่มีครับ ผมมั่นใจว่าผมส่งรายงานวิชาอาจารย์เรียบร้อยแล้ว กับปลายภาควิชาอาจารย์คะแนนผมก็…" เขายักไหล่ "เพราะงั้น…"

"เสื้อคุณออกนอกกางเกง แล้วก็มีคราบเลอะ"

พัฒน์ ก้มลงมองปลายเสื้อ แล้วยังเป็นคราบเลือดของตอนที่เด็กเข้ามาชนวันเกิดเหตุการณ์ยิงขึ้นในโรงเรียน

"เอาบัตรนักเรียนมา"

"ได้ครับ" น้ำเสียงพัฒน์ไม่พอใจนิดหน่อย วินัยกำลังหยิบใบตัดแต้มจากปกเสื้อ และจดชื่อกับเลขประจำตัวของพัฒน์ "มันเป็นรอยอ่ะครับผมซักไม่ออก"

วินัยพยักหน้า แล้วก็เอาแต่ก้มจด ในใบตัดแต้ม ไม่ได้มองหน้าพัฒน์ พัฒน์สังเกตเห็นริบบิ้นสีขาวที่ติดปกเสื้ออาจารย์ เป็นสัญลักษณ์ไว้อาลัยกับเหตุการณ์ยิงในโรงเรียน

"อาจารย์ติดริบบิ้นไว้อาลัย อาจารย์เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเหรอครับ"

วินัยนิ่งสักพัก "อาจารย์เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น" ยังคงก้มหน้าคร่ำเคร่งกับการเขียน เหมือนเขาพูดเพื่อให้จบ ๆ ไป "ใช่ อาจารย์เป็นอาจารย์กลุ่มแรกที่ไปที่เกิดเหตุ"

"แล้วอาจารย์ทำอะไรอยู่ครับ ตอนนั้น"

"เขียนใบตัดแต้ม"

"อะไรนะ!!"

"อื้อ ครูทำหน้าที่ของครู ตอนนี้คุณก็ทำหน้าที่ของคุณ" วินัยยื่นใบตัดแต้มให้ และกำลังเดินไปอีกทางหนึ่ง พัฒน์กำลังหันหลังกลับ บางส่วนในตัวเขาก็อยากทำให้ทุกอย่างเป็นปกติ พัฒน์รู้สึกว่าการปล่อยให้เรื่องแบบนี้ปกติต่อไป มันกัดกินตัวตนเขามากกว่า พัฒน์หันหัวกลับมา

"แป๊บนะครับอาจารย์ อาจารย์กำลังจะบอกว่า ตอนที่มีนักเรียนตาย อาจารย์กำลังเขียนใบตัดแต้มอยู่เหรอครับ"

"คุณฟังนะ..."

"ไม่ ไม่ ไม่ อาจารย์นั่นแหละที่ควรฟังผม ตอนนี้คือตอนที่อาจารย์ควรฟังนักเรียนบ้าง"

"ครูรู้ว่าพัฒน์กำลังเสียใจกับเรื่องนี้…"

"อาจารย์ฟัง อาจารย์ฟังนะ อย่างน้อยอาจารย์น่าจะฟังผมหน่อย ตอนที่อาจารย์กำลังเขียนใบตัดแต้มให้ผม" พัฒน์หยิบใบตัดแต้มของตัวเองขึ้นมา "อาจมีนักเรียนตายเพราะการยุ่งอยู่แต่กระดาษของอาจารย์"

วินัยขู่และสั่งว่า "พัฒน์ถอยไป อาจารย์ยังไม่อยากโทรเรียกผู้ปกครองนะ"

"นี่อาจารย์ได้ยินที่ผมพูดบ้างมั้ย อาจารย์จะให้ใบตัดแต้มที่ผมพูดเสียงดังอีกเหรอ!! ก็บอกแล้วไงว่า มีคนตายในโรงเรียน ทุกคนก็อยู่ อาจารย์รู้มั้ยว่าเสียงปืนยังดังอยู่ในหูผม ผมรู้สึกยังไง!" พัฒน์ตะคอกใส่อาจารย์ "ผมมีน้อง เด็กที่ตายอาจเป็นน้องผม แต่อาจารย์ยังมัวมาตัดแต้ม แทนที่จะเอาเวลาไปตรวจกระเป๋า เพิ่มความปลอดภัย อาจารย์ล้อผมเล่นอยู่เหรอ คิดว่าเรื่องนี้ตลกเหรอ!!"

วินัยหยิบใบตัดแต้มและกำลังเขียนเพิ่ม

"โอเค ใช่เลย ๆ" แปะ แปะ แปะ พัฒน์ปรบมือประชด "เยี่ยม เก่งที่สุดเลยอาจารย์ จะตัดแต้มเพิ่มอีกเหรอ โคตรเก่งเลย! ตัดแต้มเพิ่มกับคนที่แสดงความคิดเห็นเรื่องความปลอดภัยในโรงเรียน อาจารย์ได้ยินเสียงนักเรียนบ้างมั้ย"

"เงียบเดี๋ยวนี้นะ!!" วินัยตะคอกเอานิ้วชี้หน้า

"อาจารย์พูดมาดิ เพราะชีวิตของคนตรงหน้ายังไม่กระทบกับเงินเดือน มันเลยยังไม่สำคัญไง!!"

เพียะ!!

พัฒน์โดนวินัยตบหน้าแล้วพาไปสงบสติอารมณ์ในห้องปกครอง ระหว่างรอทุกคนในห้องปกครองพูดถึงเขาเถียงกันและหาทางออกให้พัฒน์ เขาหันหน้าไปทางเครื่องจักรอันเดียวที่ส่งเสียงดังกระจ่างชัดในห้องปกครอง

รถยนต์สีแดงตรงกลับมา หน้าบ้านเก่าของพ่อ เมษาและภาคอยู่ที่นี่

เบนพึ่งกลับมาจากโรงพยาบาลหลังจากการบำบัด เขาเลือกมาที่บ้าน เจอภาคยืนอยู่หน้าบ้าน เด่นเป็นอย่างที่สองอย่างแรกคือป้ายขายบ้าน เบนลงจากรถไปทักทาย

"แค่บังเอิญผ่านมาแล้วเห็นป้ายนั้น แม่จะขายบ้านเหรอ" เบนตั้งใจมาหาเมษา

"ทั้งที่ตลาดซบเซาอย่างนี้ ใช่มั้ยล่ะ เมษาเป็นคนตัดสินใจ" ภาคพูดเสียงเศร้า เมษากำลังหาทางละทิ้งจากความเศร้าที่วิ่งตามเธออยู่ทั้งพ่อเบนและคริส

"เจ๋งสุด ๆ ไปเลยภาค ขอเข้าไปดูหน่อยได้มั้ย" เบนจะเดินเข้าไปบริเวณหน้าบ้าน

"ทุกคนกำลังเศร้า" ภาคพูดขึ้นพร้อมเข///ยิบตัวขวาง "เธอไม่พร้อมรับเรื่องเพิ่ม" สำหรับภาคเขามองเบนเป็นปัญหาของความสุขในสายสัมพันธ์

เบนหยุดคิดครู่หนึ่ง เขารู้ดีบางทีเมษาอาจไม่ได้อยากเจอเขา เขาตระหนักถึงเรื่องที่เคยทำการบำบัดทางความคิดและพฤติกรรม ช่วยให้เขาไม่โทษตัวเองมากขึ้นแต่ลูกตุ้มของความรู้สึกผิดที่เคยเบาลงก็กลับมาหนักขึ้นอีกครั้ง เขาทราบดีว่าเขากัดกร่อนสายสัมพันธ์ของครอบครัวใหม่เมษา เขายิ้มกึ่งเศร้า ถอนหายใจเฮือกใหญ่

"โอเคผม ฝากทักทายแม่ด้วยนะ"

"ได้สิ ไว้จะบอกเมษาให้นะ" ภาคพยักหน้า มองเบนขึ้นรถแล้วขับกลับที่ของเขา