[สกิลระดับ S]

ม้วนคัมภีร์ลอยเด้งออกมาจากวินโดวส์ของเขา เชือกที่มัดไว้ถูกกระชากออกโดยอัตโนมัติ คัมภีร์กางพรึ่บอย่างรวดเร็ว แสงสีทองส่องประกายระยิบระยับกลางอากาศ และมีเสียงลูกบอลกลิ้งดังขึ้นในหัว

ปิ๊ง! กลุ๊กๆๆๆๆ

ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาเพียงแค่ชั่วอึดใจ แต่ชีวิตนี้เขาไม่เคยจ้องอะไรขนาดนี้มาก่อน เขาเพ่งมองคัมภีร์อย่างใจจดใจจ่อ เพื่อรอคอยหน้าต่างจากระบบเด้งขึ้นมาด้วยใจที่ลุ้นระทึก…

ติ๊ง!

คุณได้รับสกิล: [ลมปราณจักรพรรดิ] "ระดับ S"

คำอธิบาย: นี่คือวิชาลมปราณขั้นที่ 4 จาก 5 ขั้น ครั้งหนึ่งในสมัยก่อน วิชาลับนี้ถูกปิดผนึกเอาไว้เพื่อถ่ายทอดให้แก่ผู้ที่จะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่ง 'จักรพรรดิ' เพียงเท่านั้น

เอฟเฟ็กต์: เพิ่มพลังโจมตี (STR) 1000%

เพิ่มพลังประสาทสัมผัส (Sense) 1000%

เพิ่มพลังจิตต่อสู้ (KI) 1000%

ประเภท: ACTIVE per second (เปิดใช้งานต่อวินาที)

MP cost: 200 มานา / 1 วินาที

Cooldown: 24 ชม. หลังจากเปิดใช้งาน

"นะ หนึ่งพันเปอร์เซ็นต์?! สุดยอด! แต่ใช้มานา 200 ต่อวินาที! คูลดาวน์ 24 ชม.!" วินคิดเลขในใจอย่างรวดเร็ว

"มานาของฉันตอนนี้คือมีอยู่ 400/420 งั้นแสดงว่าฉันใช้มันได้แค่ สองวินาที เท่านั้น ถ้าพลาดคือจบเกมเลย"

ตอนนี้ออคโต้บินขึ้นสู่จุดสูงสุดแล้ว และมันกำลังเดินเครื่องหินบนจมูกของมัน

ครืนๆ เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

"บ้าเอ๊ย! ไม่มีเวลาคิดแล้ว!" วินลุกขึ้นและออกวิ่งไปบนหลังของออคโต้ และสไลด์ตัวนั่งเอาเข่าทั้งสองข้างหนีบหินบนจมูกของออคโต้เอาไว้ให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้

"อ๊าก! ร้อน!" หินมีความร้อนสูงซึ่งเกิดจากการแผดเผาเพลิงข้างใน กางเกงตรงช่วงขาหนีบทั้งสองข้างของวินลุกไหม้ติดไฟ และเนื้อขาตรงนั้นมีเสียงชี่ดังขึ้น "โอ๊ย! ฮึ่ยยย! อดทนไว้!"

ครืนๆ เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! ฟืด~~~~! ออคโต้สะสมเปลวไฟได้ที่แล้ว มันเริ่มสูดเปลวไฟทั้งหมดเข้าลำคอ และขณะที่มันผงกหัวกำลังจะพ่นไฟออกมา

วินใช้มือสองข้างกุมประสานเอาไว้แน่น ชูขึ้นฟ้าและฟาดทุบลงมาที่หินเต็มแรง

ตึง!

"แค่ก! ค่อก!" ออคโต้โดนขัดขวางในการปล่อยไฟ มันจึงสำลักเปลวเพลิงเล็กน้อย

"ฉันไม่ยอมให้แกฆ่าเพื่อนฉันหรอกเว้ย!" วินทุบอีกครั้ง

ตึง!

"กึ๊ซซ!" หินบนจมูกของมันเกิดรอยร้าวเพิ่มขึ้น มันเหวี่ยงสะบัดคออย่างรุนแรง หวังจะไล่มนุษย์ที่เกาะอยู่ตกลงไป

"แน่จริงก็ฆ่าฉันให้ได้เซ่!"

ตึง! "กร๊าซ!"

พึ่บพั่บ! พึ่บพั่บ! คราวนี้มันกระพือปีกเป็นแรงส่ง และสะบัดคอขึ้นด้านบนเต็มที่ ฝุ่บ! มันเห็นมนุษย์คนนั้นลอยหลุดจากหัวของมันขึ้นไปสูงลิ่ว และกำลังจะตกลงมาอีกครั้ง มันจ้องเป้าหมายเขม็งด้วยดวงตาดุร้าย แล้วเร่งประกายไฟในลำคอ

ครืนๆ เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

เพล้ง! ขวดน้ำยาอมตะร่วงตกลงมาแตกใส่หน้าของมัน

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! มันไม่สนใจและยังคงเร่งไฟต่อไป จนตอนนี้เห็นเปลวไฟในปากของมันลุกไหม้ล้นทะลักออกมาอย่างเห็นได้ชัด

"มาคิน่าออคโต้! เตรียมรับมือ!" วินตะโกนท้าทายและเตะอากาศยันตัวเองให้พุ่งลงมาเร็วกว่าเดิม

"ฮ่าห์-!!"

ฟื้ด!! มาคิน่าออคโต้สูดหายใจเร่งเป็นครั้งสุดท้ายและพ่นเปลวไฟบรรลัยกัลป์ขนาดมหึมาออกจากปาก

ฟูมมมมมมมมมมม!!

แต่ก่อนที่เปลวไฟอันร้อนแรงจะเข้าแผดเผาร่างกาย วินตะโกนคำรามเพื่อเปิดใช้งานสกิลทันที

"[ลม! ปราณ! จักรพรรดิ!!]"

เสี้ยววินาทีที่สกิลถูกเปิดใช้งาน ออร่าสีทองแล่นพุ่งไปทั่วร่างของวินในพริบตา เขารู้สึกได้ว่ากระแสเลือดถูกสูบฉีดอย่างรวดเร็ว กล้ามเนื้อขมวดเกร็งราวกับเหล็กไหล พลังอันมหาศาลที่พวยพุ่งออกมาราวกับภูเขาไฟขนาดใหญ่ระเบิดดังตูม และจู่ๆ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายเขากลายเป็นภาพสโลว์โมชั่น เขาสัมผัสได้ถึงเปลวไฟโหมกระหน่ำที่ค่อยๆ พุ่งผ่านตัวเขาไปราวกับมันเป็นเพียงแค่สายลมสีแดงเพลิงอบอุ่นเท่านั้น เขาสัมผัสได้ถึงตัวตนของมาคิน่าออคโต้อย่างชัดเจน เขารับรู้ถึงอารมณ์ว่ามันรู้สึกสะใจแค่ไหนที่ได้เผาเขาให้ไหม้เป็นจุลเป็นเถ้าถ่าน และบัดนี้มันกลับตกใจที่เขายังไม่ตาย และเริ่มสัมผัสได้ถึงลางมรณะของตนเองในขณะที่มนุษย์ผู้นี้พุ่งใกล้เข้ามา….

ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่วินรับรู้ได้ในชั่วพริบตา เป็นสองวินาทีที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของเขา

"โอ้วววววววว!"

วินเงื้อหมัดขวาไปด้านหลังและชกตรงไปที่มาคิน่าออคโต้เต็มแรง

ตูม!!

เสียงจากการโจมตีดังสนั่นราวกับระเบิดนิวเคลียร์ขนาดย่อม เกิดเป็นคลื่นโซนิคบูมแผ่ขยายเป็นวงกลมตามมาภายหลังแรงปะทะ ซูม--! คลื่นนั้นพัดพาเมฆบนท้องฟ้าในพื้นที่ระยะครึ่งกิโลเมตรให้หายไป ส่วนร่างของมาคิน่าออคโต้ที่ไร้หัวร่วงลงมากระแทกพื้นเสียงดัง มันตายโดยที่ไม่มีโอกาสแม้แต่จะร้องซักแอะ…

"ไชโย! ไชโย! ไชโย~! ฮ้าฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้วินเพื่อนผมทำได้แล้ว! เพื่อนผมครับ เพื่อนผมเอง~!" แจ็กดีใจกระโดดโลดเต้นเย้วๆ แล้วจู่ๆ ก็หยุดกึกเหมือนนึกอะไรได้

"แล้ววินมันรอดรึเปล่า?" แจ็กรีบออกตัววิ่งไปทางซากออคโต้ทันที ส่วนสี่สาวดูเหมือนยังอึ้งๆ อยู่ แต่ก็รีบวิ่งตามมา

เมื่อมาถึง ทุกคนถามเป็นเสียงเดียวกันว่า "วินอยู่ไหน?"

"...."

"เฮ้~ ฉันอยู่ทางนี้~!"

พวกเขาได้ยินเสียงแว่วมาจากบนต้นไม้ใกล้ๆ เลยรีบหันไปดู

"วิน!" ทุกคนโห่ร้องดีใจและรีบวิ่งไปหาเขาทันที

วินกระโดดลงมาจากต้นไม้ เดินกระโผลกกระเผลกมาหาเช่นกัน

แจ็กตรงเข้ามากระโดดล็อกคอขยี้หัววินเล่นเช่นเคย และโห่ร้องอย่างดีใจว่า "นี่แหละครับเพื่อนผม ฮ่าฮ่าฮ่า! ตะกี้โคตรเจ๋งเลยว่ะ! ฉันนี่ตื่นเต้นสุดๆ เลย! ฮะฮ่าฮ่า!"

"นายเก่งมากเลยล่ะ เลเวลไม่ได้ต่างจากฉันแท้ๆ แต่นายเป็นคนที่… เก่งกล้ามากๆ" แนนซี่เอ่ยปากชม

"[ฮีล!] ใช่ๆ ฉันนึกว่าพวกเราจะไม่รอดซะแล้ว" มะนาวพูดและฮีลให้วินด้วย

"เฮ้อ~ พวกนายทั้งคู่นั่นแหละ บ้าบิ่น บ้าบอ มุทะลุกันจริงๆเลย ฉันไม่เคยเจอใครในเกมที่เลเวลน้อย แต่สู้ได้แบบนี้มาก่อน" น้ำทั้งชมทั้งด่าไปในคราวเดียวกัน

"...." เรย์ไม่ได้พูดอะไร แต่ส่งยิ้มละไมให้และมองจ้องหน้าวินตลอด

"ไม่หรอก… ฉัน--" วินเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เขาก็หันหลังฝุ่บไปทันที แล้วพูดโดยไม่หันหน้ามามองว่า

"ขอบใจทุกคนมากนะ ที่เชื่อในคำพูดฉัน ทุกคนทำได้ดีจริงๆ..."

"...."

แล้ววินก็ออกวิ่งไป โดยพูดต่อว่า "ไปๆ ไปดูของดรอปจากบอสกันเถอะ!"

ทุกคนอมยิ้มและเดินตามวินไปยังซากศพของมาคิน่าออคโต้

ขณะที่เดินอยู่นั่น แจ็กเงยหน้ามองดูท้องฟ้าที่โปร่งเป็นรูปวงกลมอย่างน่าทึ่งและพูดว่า

"ว้าว~ พลังโจมตีคนเราทำได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย สมเป็นสกิลระดับ S"

"สกิลระดับ S เหรอ?!" น้ำที่มองท้องฟ้าอยู่เช่นกัน ได้ยินที่แจ็กพูด

"ห๊ะ!… เอ่อก็… ตามนั้นแหละ" แจ็กตอบ เพราะเขาก็ได้ยินวินตะโกนชัดแจ๋ว เลยไม่รู้จะปิดบังอีกทำไม

"ใช่จริงด้วยสินะ เมื่อกี้ฉันก็ได้ยิน แต่ก็ยังคิดอยู่ว่าฟังผิดรึเปล่า" เรย์กล่าว

"มีของดี แล้วทำไมไม่ใช้แต่แรกล่ะยะ?" แนนซี่แหวใส่

"คือ!... ตอนแรกวินเค้า… ไม่ได้ตั้งใจจะใช้เองนะ… เออ ไปหาวินกันก่อนดีกว่า!" แจ็กไม่อยากตอบ เลยรีบวิ่งไปหาวินตรงร่างของบอส

เมื่อไปถึง ร่างของมาคิน่าออคโต้ก็แตกสลายเป็นประกายรุ้งปลิวหายลอยละล่องไป และสิ่งที่เหลือไว้ตรงพื้นก็คือ ถุงเงินผ้าสีน้ำตาลเข้มมีตัวอักษร 'G' สีทองอร่ามหลายต่อหลายถุง แล้วยังมีไอเท็มสวมใส่กับอาวุธอีกมากมายหลากหลายชนิดกองพะเนินเทินทึกสุมกันอยู่

"โอ้ว~~~~!" "โอ้โฮ!" "ว้าว~!"

"อ๊าย! ทำไมมันดรอปของเยอะแบบนี้เนี่ย?" แนนซี่ถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ

"เพราะเจ้าออคโต้ไล่ฆ่าเพลเยอร์ระหว่างทางมาเยอะน่ะสิ ในกรณีที่มอนสเตอร์เป็นฝ่ายสังหารเพลเยอร์ ไอเท็มและเงินที่ดรอปจะอยู่ในร่างมัน 3 ชม. ก่อนที่จะสลายไป" วินอธิบาย

"รวย รวย รวยแล้วว้อย! ซื้อเครื่อง VR ได้แน่นอน เย้! วู้ววว" แจ็กดีใจออกนอกหน้า

"อ้าว พวกนายยังไม่มีเครื่องหรอกเหรอ?" มะนาวถาม

"อื้มๆ เช่าเล่นเอาน่ะ" แจ็กยิ้มตอบแบบเขินนิดหน่อย

"ใจเย็นก่อน ไอ้เพื่อนเลิฟ เราไม่รู้นาว่าข้างในถุงน่ะมีเงินอยู่เท่าไร บางถุงอาจจะแค่ 1 G ก็ได้" วินบอก

"ห๊ะ! ยังไงนะ?"

"ก็เกมนี้ดันทำถุงเงินดรอปมาเท่ากันหมดสินะ ตาบื้อ" น้ำกล่าว

"งั้นพวกเรามาแบ่งเงินก่อนดีกว่า ทุกคนช่วยกันหยิบถุงเงินส่งให้น้ำเลย" วินพูดเสร็จก็หยิบถุงเงินยื่นให้น้ำ

น้ำลงนั่งพับเพียบกับพื้นหญ้าแล้วตวัดนิ้วเปิดวินโดวส์ขึ้นมา ใส่ถุงเงินที่ทุกคนยื่นมาให้เรื่อยๆ

กริ๊ง! เสียงคล้ายเหรียญหยอดกระปุกออมสินดังขึ้น

"13,000 G" น้ำขานบอก

"ยึ้ย! เริ่มต้นได้สวย!" แจ็กไม่ยอมไปช่วยเก็บแต่มายืนลุ้นเชียร์อยู่ด้านหลัง

กริ๊ง! "2,000 G" "ฮื้อ! น้อยว่ะ!"

กริ๊ง! "5,240 G" "ใช้ได้!"

กริ๊ง! "700 G" "แม่ไม่ไห้เงินค่าขนมมาไง๊?"

กริ๊ง! "11,050 G" "มาแล้วเว้ย~เฮ้ย~!"

กริ๊ง! "4,900 G" "ช่ะ! ก็ยังโอเค!"

กริ๊ง! "10 G" "เลิกเล่นเกมไปเลยเหอะ"

"โอ๊ย~~! รำคาญ~!" น้ำบ่นเสียงดัง

"รำคาญที่เงินมันน้อยใช่มะ?" แจ็กถาม

""รำคาญนายนั่นแหละ!!"" สาวๆ ร้องบอกพร้อมกัน แจ็กได้ยินจึงหัวเราะแก้เขิน "แหะๆๆ"

"ไปช่วยเก็บเงินเลยป่ะ จะได้เร็วๆ!" น้ำชี้นิ้วไล่แจ็กออกไป

"เอ้า! ก็ฉันอยากอยู่ลุ้นอ่า นะนะ" แจ็กกระทืบเท้า สะบัดหน้าไปมาแล้วก็เอาสองมือทุบไหล่น้ำเบาๆ ทำท่าเหมือนเด็กน้อยอ้อนวอนได้อย่างน่ารักน่าถีบเหลือเกิน

"รีบๆ ไปเลย ไม่งั้นเดี๋ยวจะโดนโบก!" น้ำทำท่าเงื้อมือขึ้นมา แจ็กสะดุ้งไปตามสัญชาตญาณ

"... ค้าบๆ ไปก็ได้ค้าบแม่"

"ใครแม่นายยะ!" น้ำเอื้อมมือตบหัวแจ็ก แต่วืด แจ็กเอี้ยวตัวหลบพ้นและรีบเดินออกมาทันที

กริ๊ง!

กริ๊ง!....การนับเงินยังดำเนินต่อไปอีก 5 นาที

.....

...

"โห! เสร็จสักที นี่มันไปไล่ฆ่ามากี่คนเนี่ย?!"

"...รวมเป็นเงินทั้งหมด 128,610 G! ...และถ้าหารหกก็จะได้เป็นคนละ 21,435 G"

"ช้าก่อน!"

แจ็กยกมือกางนิ้วออกมาข้างหน้าเป็นเชิงห้ามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"อะ อะไรอีกล่ะ?" น้ำถาม

"หึหึหึ… ฉันมีข้อเสนอ" แจ็กยิ้มอ่อนแบบมีเลศนัย

"พวกเรามาเล่นเกม จับสลากเสี่ยงดวงกันดีกว่าไหมล่ะ? รางวัลที่หนึ่งคือ 60,000 G รางวัลที่สองคือ 40,000 G ถัดมาก็เป็น 15,000 G, 10,000 G, 3,000 G และสุดท้าย 610 G"

"...."

วินคิดว่าที่แจ็กเสนอแบบนี้ เพราะทั้งคู่รู้ดีว่าได้เงินมานิดหน่อยก็ไม่พอค่าเครื่อง VR อยู่ดี สู้เสี่ยงดวงจึงจะมีสิทธิ์กว่า

"อื้อ ฉันเอาด้วย น่าสนุกดี อิอิ" มะนาวกล่าว

"ฉันยังไงก็ได้ เร็วๆ เหอะ!" แนนซี่กล่าว ขณะที่คุ้ยหาไอเท็มสวมใส่สวยๆ ในกองอยู่

"ฉันไม่ติดนะ" เรย์ยกมือและพูดบอก

"ถ้าทุกคนโอเค ฉันก็โอเค" น้ำทำมือเป็นสัญลักษณ์ OK จากนั้นก็ดึงเงินออกมาตามจำนวนรางวัล รางวัลที่หนึ่งก็คือเลข 1 ไปจนถึงเลข 6

"งั้นมาโอน้อยออกกันว่าใครจะได้กดสุ่มรางวัลก่อน" แจ็กบอก

ทุกคนจึงเดินมายืนล้อมวงกันเพื่อโอน้อยออก

"เอาล่ะ! พร้อมนะทุกคน"

"โอน้อย~ออก!"

"เหลือมะนาว แจ็กกับวิน"

"โอน้อย~ออก!" "เย้! ฉันได้คนแรก!" มะนาวดีใจ แล้วเดินไปกดปุ่มสุ่มตัวเลขจากวินโดวส์ที่น้ำ

ตรู๊ดๆๆๆ ติ๊ง!

[5] "ว้าาาา อะไรเนี่ย ได้รางวัลเกือบโหล่แน่ะ" มะนาวทำหน้าเซ็ง

"โอน้อย~ออก!"

"เหลือแนนซี่ แจ็กกับวิน โอน้อย~ออก!" แนนซี่ได้กดคนที่สอง

[4] "ฉันไม่มีดวงเรื่องแบบนี้เลยแฮะ"

"โอน้อย~ออก!"

"เหลือน้ำ เรย์กับแจ็ก โอน้อย~ออก!" เรย์ได้กดคนที่สาม

[3] "จิ๊!" เรย์จุ๊ปากนิดหนึ่ง

"โอน้อย~ออก!" วินได้กดคนที่สี่ ตอนนี้รางวัลเหลือ [1] [2] และ [6] เขาเอื้อมมือไปกดพลันคิดในใจว่า

'ถ้าได้รางวัลที่หนึ่ง 60,000 G ก็เท่ากับ 7,200 บาท นั่นเท่ากับค่าข้าว ค่ารถไปโรงเรียน ค่าใช้จ่ายประจำวันของเขารวมกันสี่เดือนเลยทีเดียว'

มือที่สั่นเล็กน้อยของเขากดลงไปที่ปุ่ม แจ็กก็ลุ้นไปกับเพื่อนด้วย

บิ๊บ!

ตรู๊ดๆๆๆ ติ๊ง!

[1]

"...." วินน้ำตาซึมด้วยความดีใจ เขาเงยหน้าเล็กน้อยกางมืออ้าแขนชูขึ้นฟ้าในมุม 45 องศา ราวกับอยากโอบกอดขอบคุณพระเจ้าที่เขาได้เงินก้อนนี้มา

"เย้!" แจ็กชูกำปั้นดีใจ "ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันกะแล้วว่าวันนี้ต้องเป็นวันของนาย มาๆ ยัยน้ำ เป่ายิ้งฉุบกัน ถ้าฉันได้รางวัลที่สอง ทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนล่ะนะ วะฮะฮ่าฮ่าฮ่า"

น้ำหมั่นไส้แจ็กเลยเดินมาแกล้งกระทืบเท้าของแจ็กไปหนึ่งป้าบ "ฮึ่ย!"

"โอ๊ย! นิ้วก้อยฉัน!"

"อุ๊บส์! โทษทีไม่ได้ตั้งใจอ่ะ"

"ไม่ได้ตั้งใจบ้านเธอ มีออกเสียงขยี้ดัง 'ฮึ่ย' ด้วยเรอะ?!"

"มาๆ เป่ายิ้ง~ฉุบ!" น้ำออกกระดาษ แจ็กออกกรรไกร

"เยส! เป็นไงล่ะ แบร่~!" แจ็กแลบลิ้นใส่ แล้วเอื้อมมือกดปุ่ม บิ๊บ!

"วันนี้เป็นวันของพวกเราเว้ยวิน ฮ่ะฮ่ะ--!"

ตรู๊ดๆๆๆ ติ๊ง!

[6]

"...."