บทที่ ๑๒ มีคำสั่งมาว่าให้ไปราชการ

อรุณเบิกฟ้านกกาโบยบินออกหากินร่าเริงแจ่มใส คงเป็นเพลงที่เด็กที่เกิดช่วงยุคต้นปีสองพันต่างเคยคุ้นหูไม่ก็ต้องเคยผ่านหูมาบ้าง แต่ถามว่าเกี่ยวอะไรกับการเกริ่นเรื่องราวในวันนี้ไหมก็คงต้องบอกว่าไม่

อัสดงสางผมที่ฟูฟ่องของตนเองให้เข้าที่พลางมองตนเองในกระจกส่องที่บอกเลยว่าดูดีพอควรแล้วล่ะสำหรับช่วงเวลาที่ฟ้ายังไม่ทันจะสางแบบนี้ ถ้าหากถามว่าทำไมเขาถึงต้องตื่นมาแต่งตัวตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันนั่นก็เป็นเพราะว่าเมื่อวานนี้ได้รับปากกับผู้เนนายหญิงชองบ้านนี้ไว้แล้วน่ะสิว่าจะไปทำบุญที่วัดด้วยกัน เลยจำใจต้องตื่นแต่เช้าแบบนี้นี่ไง

นั่นแน่ะ สงสัยล่ะสิว่าในภพที่ไม่มีนาฬิกาแบบนี้ทำไมอัสดงถึงตื่นได้ นั่นเป็นเพราะว่าในภพนี้มีสิ่งที่เรียกว่าวิญญาเวทย์อยู่ยังไงล่ะ! เขาน่ะนะเตรียมตัวมาอย่างดีโดยให้รุทรสอนวิธีการดูเวลาและการปลุกตนเองให้ตื่นตั้งแต่เมื่อวานช่วงว่างจากการซื้อของแล้ว เลยทำให้กลับบ้านช้ายังไงเล่า แต่ก็ต้องยอมรับเลยว่าคุ้มค่าสุดๆ