บทที่ 8 แอปพลิเคชันใหม่ล่ะ!

ดารินทร์งุนงงเมื่อเห็นสายฝนนิ่งไป "คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ? อะ หนูยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย หนูขอถามชื่อคุณได้มั้ยคะ?"

ผ่านไปนานหลายนาทีสายฝนจึงกลับมามีสติอีกครั้ง เขาตอบคำถามสาวน้อย "ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วง ฉันไม่เป็นไร ฉันชื่อสายฝนนะ เธอจะเรียกฉันว่าสายฝนหรือฝนไม่ก็พี่ฝนก็ได้แล้วแต่เลย"

"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ หนูจะเรียกคุณว่าพี่ฝนแล้วกัน" ดารินทร์พูด เธอมองมาทางสายฝนด้วยสายตาเปล่งประกาย เธอนับถือเขามากๆ สายฝนเห็นสายตานั้นเขาก็เกิดความคิดโง่ๆขึ้นมาในหัว 'บ้าเอ้ย! ทำไมเธอถึงมองฉันแบบนั้นล่ะ หรือว่าเธอจะตกหลุมรักฉันเพราะฉันช่วยเธอไว้? เธอยังอายุแค่สิบกว่าปีเองนะ อายุมันห่างกันเกินไป! ฉันทำให้สาวน้อยตกอยู่ในห้วงรักเหรอเนี่ย? ถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้เข้าพวกเขาจะคิดยังไงกับฉัน!'

'ช่างเถอะ ฉันคิดเยอะเกินไป' สายฝนส่ายหัวในใจสลัดความคิดโง่ๆนี่ทิ้ง เขาไม่สนใจอยู่แล้วว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเขา เห็นสายฝนเป็นคนเก็บตัวอยู่บ้านไม่ค่อยเข้าสังคมแต่ใช่ว่าเขาเป็นคนหน้าบาง กลับกันเลยเขาหน้าหนามาก ไม่ต่างจากถนนคอนกรีตเลยแม้แต่น้อย

สายฝนรู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่พูดถึงความหนาของใบหน้า ในเกมออนไลน์เขาเคยแย่งบอสจากผู้เล่นระดับสูงมาแล้ว ไม่ใช่แค่ผู้เล่นระดับสูงธรรมดา ผู้เล่นคนนี้แท้จริงแล้วเป็นสตรีมเมอร์ด้วย เขามีชื่อเสียงพอสมควร มีคนติดตามเขาหลายแสนคน

บังเอิญเวลาที่บอสถูกสายฝนแย่งไปผู้เล่นคนนี้กำลังไลฟ์สตรีมอยู่ ตอนนั้นมีผู้ชมเห็นเหตุการณ์เป็นหมื่นทำให้ไอดีตัวละครในเกมของสายฝนถูกรุมด่านับไม่ถ้วน ถ้าเป็นคนหน้าไม่หนาพอไม่มีทางทนได้แน่นอน

แต่สายฝนเป็นคนหน้าหนามาตั้งแต่เด็กแล้ว เรื่องการถูกรุมด่าแค่นี้ไม่อาจทำอะไรเขาได้ กลับกันมันยิ่งทำให้สายฝนภูมิใจ เขาเหมือนคนโรคจิตที่เห็นการด่าเป็นเหมือนการชม ตอนท้ายของเหตุการณ์นั้นสายฝนส่งข้อความไปเยาะเย้ยสตรีมเมอร์คนนั้น บอกว่าขอบคุณที่สังหารบอสให้

ตั้งแต่เด็กสายฝนก็โดนด่าเรื่อยมา เวลาเขาซื้อของสายฝนมักขอลดราคาสินค้าตลอด คนขายต่างสาปแช่งเขาทั้งนั้น ยกตัวอย่างตอนที่เขาซื้อไอศกรีมแท่ง

พ่อค้าไอศกรีม:แกมีเงินไม่ใช่รึไง? แกมาจากครอบครัวคนรวยนะ แกไม่ใช่คนจนซักหน่อย ขอลดราคาทุกครั้งที่ซื้อแบบนี้มันเกินไป แกมันขี้เหนียวเกินไปแล้ว! แม้แต่คนจนยังไม่ขอลดราคาเลย! ไอศกรีมมันแท่งละกี่บาทเองยังต้องลดราคาอีกเหรอ?!

สายฝน:เงินทุกบาททุกสตางค์ก็ถือว่าเป็นเงินครับ ผมไม่สามารถทิ้งมันไปได้แม้แต่สตางค์เดียว ถึงผมจะมาจากครอบครัวคนรวยทว่าเงินมันก็มีจำกัด เพราะงั้นช่วยเห็นใจผมลดราคาให้ทีเถอะนะครับ!

เขากล่าวไปแบบนั้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง พ่อค้าไอศกรีมในที่สุดก็ยอมลดราคาให้ เมื่อสายฝนออกจากร้านเขาพลันได้ยินเสียงตะโกนคำหยาบคายมาจากข้างหลัง

กลับมากันที่จุดเดิม

"อืม เอางั้นก็ได้" สายฝนพยักหน้าตอบรับก่อนมองไปที่มือถือเทพเจ้าของเขา ดารินทร์เห็นสายฝนหันไปสนใจโทรศัพท์แทนที่จะสนใจเธอ ดารินทร์ไม่รู้จะทำอย่างไรเธอจึงได้แต่นั่งนิ่งๆ

'ฉันต้องทำอย่างไรถึงจะดูข้อมูลชีวิตของดารินทร์ได้?' สายฝนถามผู้ดูแล001 ไม่นานข้อความก็ปรากฏขึ้นบนจอ เขาเห็นข้อความแล้วนิ่งค้าง [อย่าโง่! คุณเคยเล่นเกมมาก็มากมายทำไมแค่นี้ถึงไม่รู้ คุณแค่ต้องกดที่ตัวสาวน้อยในรูปภาพสองครั้งก็ได้แล้ว]

'นั่นสิทำไมฉันถึงคิดไม่ได้กันนะ' นี่เป็นครั้งแรกที่สายฝนเริ่มไม่แน่ใจในระดับสติปัญญาของตนเอง เขาทำตามที่ผู้ดูแล001บอก วินาทีถัดมาข้อมูลชีวิตของดารินทร์ก็แสดงขึ้น

+++

ชื่อ:ดารินทร์

เพศ:หญิง

เผ่าพันธุ์:มนุษย์

ร่างกาย:กายาศักดิ์สิทธิ์(ธาตุน้ำ)(ไม่สามารถใช้ได้เวลานี้)

อายุ:13ปี

ระดับ:0 มนุษย์ธรรมดา (รวบรวมพลังเวทสร้างลูกแก้วของตนเอง 33/100)

ทักษะ:ไม่มี

สายเลือด:ราชันย์จอมเวท (ความบริสุทธิ์0.10%)

พรสวรรค์:พลังเวทธาตุน้ำ (ระดับอัจฉริยะ)

+++

'อะไรวะเนี่ย?!' ข้อมูลชีวิตของดารินทร์เป็นสิ่งที่สายฝนไม่คาดคิดมาก่อน คำอธิบายของลูกแก้ววารีนั้นน่าตกใจแต่ก็ไม่น่าตกใจเท่าข้อมูลชีวิตของดารินทร์

'บางทีถ้าฉันช่วยทำให้เธอยกระดับกลายเป็นระดับ1ได้ ฉันก็อาจจะปลอดภัยขึ้น คนธรรมดาไม่สามารถทำร้ายฉันได้อีกต่อไปถ้าไม่มีอาวุธปืน' สายฝนคิด

'แต่มันก็มีความเสี่ยงอยู่เหมือนกัน ฉันสามารถเชื่อใจดารินทร์ได้รึเปล่า? ฉันเพิ่งรู้จักเธอแค่วันเดียวเท่านั้น ฉันไม่สามารถเชื่อใจเธอได้ ฉันควรทำอย่างไรดี? ถ้าฉันยกระดับดารินทร์ เธอจะแข็งแกร่งกว่าฉัน และนั่นอาจทำให้เกิดปัญหายุ่งยากตามมา' เขาวิเคราะห์ถึงความเสี่ยงในการยกระดับดารินทร์

สายฝนวิเคราะห์ต่อไป 'ดารินทร์เคยเป็นคนเอาแต่ใจมาก่อน บางทีถ้าเธอยกระดับขึ้นจนแข็งแกร่งกว่าฉันนิสัยเดิมของเธออาจกลับมาอีกครั้ง' สายฝนเริ่มปวดหัว ไม่ว่าเขาจะคิดแผนอะไรก็ล้วนใช้ไม่ได้ทั้งสิ้น ความแตกต่างของระดับ0กับระดับ1มันมากเกินไป

สายฝนไม่สามารถยกระดับได้ด้วยวิธีการปกติ เขาจำเป็นต้องไปที่ทะเลเพื่อหาวิธีการยกระดับ และเขาไม่สามารถใช้เวลาเกินสามปีได้เพราะเขากำลังจะตายภายในสามปี ถ้าสายฝนมีดารินทร์ที่เป็นระดับ1คอยช่วย เขาอาจหาวิธีการได้เร็วขึ้นก็ได้ แต่ก็นั่นแหละเขายังไม่รู้จักเธอดีพอ

จังหวะที่สายฝนกำลังตกอยู่ในห้วงความคิด มือถือเทพเจ้าพลันสั่นขึ้น ครืดๆ เขาตัดสินใจเลิกคิดเรื่องดารินทร์ไปก่อน สายฝนรีบกดออกแอป[ข้อมูลชีวิต]ทันที เขาเช็คว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้าง

สายฝนเห็นแอปที่ถูกเพิ่มเข้ามาใหม่ มันเป็นโปรแกรมที่สี่ของโทรศัพท์เทพเจ้า มันมีชื่อว่า[ห้องปรุงยาแบบพกพา] เมื่อเขากดเข้าแอปข้อความแสดงความยินดีก็เด้งขึ้น

[ยินดีด้วยกับผู้ใช้ที่ได้รับแอปพลิเคชันใหม่ โปรดลองด้วยตัวคุณเอง สาเหตุที่คุณสามารถปลดล็อคแอปใหม่ได้เป็นเพราะคุณได้เจอเข้ากับแจ็คพอต!]

ข้อความค่อยๆจางหายไป ตัวแอป[ห้องปรุงยาแบบพกพา]เปิดขึ้น

'แจ็คพอตคือดารินทร์กับลูกแก้ววารีสินะ' สายฝนคิดก่อนหันมาสนใจที่ตัวแอปพลิเคชันใหม่

ภาพพื้นหลังของแอปนี้คือห้องปรุงยา ห้องปรุงยาถูกตกแต่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มีอุปกรณ์พร้อมสำหรับปรุงยา สายฝนตื่นเต้นมาก เขาอยากลองปรุงยาดูซักครั้งหนึ่งในชีวิต แม้ว่ามันจะปรุงในโทรศัพท์ก็ตาม

'แล้วฉันควรทำยังไงดีเนี่ย? ฉันปรุงยาไม่เป็น' สายฝนคิดอย่างเศร้าใจ เขาเหลือบไปเห็นคู่มือการปรุงยาอยู่มุมซ้ายล่าง สายฝนกดเข้าไป ปรากฏภาพประกอบคำอธิบายและข้อความวิธีการต่างๆในการปรุงยาซึ่งมันไม่ยากเลย เขาเริ่มอ่านวิธีการปรุงยาอย่างตื่นเต้น เวลานี้เขาได้ลืมตัวตนของดารินทร์ที่กำลังนั่งนิ่งๆไปโดยสมบูรณ์

จบบทที่ 8 แอปพลิเคชันใหม่ล่ะ!