0092 ไม่ให้นั่งเรือ

บทที่ 92 ไม่ให้นั่งเรือ

“ข้าว่านะเจ้าของร้าน ร้านของท่านไม่มีเกราะป้องกันที่เหมาะกับตัวเลยสักนิด? ท่านดูเองเถอะ เกราะอกชิ้นนี้ของท่าน ขนาดครึ่งอกยังปิดได้ไม่มิด” จินเฟยเหยาพูดกับเจ้าของร้านตัวเป่าเก๋ออย่างไม่พอใจ

เจ้าของร้านตัวเป่าเก๋อเป็นหญิงวัยกลางคนขั้นสร้างฐาน มองจินเฟยเหยาอย่างช่วยไม่ได้ “สหายเซียนท่านนี้ มิใช่เกราะอกของพวกเราไม่เหมาะกับร่าง ทว่าไม่เคยมีคนซื้อเกราะป้องกันให้สัตว์ภูติต่างหาก อีกอย่างหนึ่ง สัตว์ภูติของเจ้าร่างกายใหญ่โตถึงปานนี้ โดยพื้นฐานแล้วเป็นไปไม่ได้ที่จะสวมเกราะป้องกันของผู้บำเพ็ญเซียนไว้บนร่าง ถ้าอย่างไรเจ้าไปดูที่ร้านสัตว์ภูติเถอะ เกราะป้องกันสัตว์ภูติมีมากมายหลากหลายชนิด ใหญ่หรือเล็กล้วนมีหมด”

“พั่งจื่อ เจ้าคิดดูหน่อย ถ้าอย่างไรไปซื้อปลอกคอที่ร้านสัตว์ภูติมาลองสวมดู?” จินเฟยเหยาเงยหน้าขึ้นมองมันอย่างลำบากใจ แนะนำให้มันลองคิดดู

ร่างกายขนาดมหึมาของพั่งจื่อ ชุดเกราะอกแบบบุรุษชุดหนึ่ง เดิมทีเป็นเกราะอกแบบสวมทั้งหมด ตอนนี้แค่ฝืนคลุมบนแขนของมันได้ข้างหนึ่ง แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าเกราะอกแล้ว ต้องเรียกว่าเกราะไหล่ต่างหาก