0720 สารภาพรัก

บทที่ 720 สารภาพรัก

สายตาของจินเฟยเหยากวาดไปมาบนใบหน้าของพวกเขา พบว่าแต่ละคนถึงกับมีสีหน้าไม่สะทกสะท้าน เหมือนไม่เคยทำเรื่องอะไรมาก่อน กำลังรักษาบาดแผลหรือฟื้นฟูการรับรู้ ไม่คิดจะพูดอะไรกับนางเลย แถมไม่เข้าใจสีหน้าแค้นเคืองของนางแทน

นางอดตบต้นขาร่ำร้องไม่ได้ “ข้าว่าพวกเจ้าชั่วร้ายเกินไปแล้ว ถึงใช้วิชาขโมยฟ้าอะไรนั่นก็ต้องบอกข้าล่วงหน้าสักคำ นึกว่าเรียกให้พั่งจื่อมารับข้าก็พอแล้วหรือ บอกสักคำก็ไม่ตายหรอก!”

“บอกนะ หลงบอกว่าเขาจะบอกเจ้า หรือว่าเขาไม่ได้บอก?” ปู้เหยากำลังโคจรลมปราณ ถูกนางโวยวายจนทนไม่ไหว จึงลืมตาขึ้นชี้หลงพลางเอ่ยวาจา

“...” จินเฟยเหยามองใต้เท้าหลงอย่างหมดวาจา เขากำลังปล่อยมารดำออกมาช่วยตนเองพันแผล มองบาดแผลแบบทื่อๆ ไม่เงยหน้าขึ้นมองนางสักแวบ

จินเฟยเหยาถามอย่างไม่เข้าใจอยู่บ้าง “เพราะเหตุใด?”

“ภาพวาด” ใต้เท้าหลงเงยหน้าขึ้นมองนางอย่างเฉยชาแวบหนึ่ง

“ท่านอย่าวิปริตได้ไหม ก็แค่เต่าตัวหนึ่ง จบเรื่องนี้แล้วข้าจะหลอมใหม่ จินเฟยเหยากุมหน้าผาก ทำอะไรเนี่ย ทำไมถึงมีคนวิปริตขนาดนี้นะ

ใต้เท้าหลงก้มหน้า ตั้งใจพันแผลต่อ