0707 แทะเถอะ

บทที่ 707 แทะเถอะ

“แกร่ก แกร่ก แกร่ก...” จินเฟยเหยานั่งอยู่บนหลังคาของหอร้อยรส ปากส่งเสียงดังไม่หยุด เห็นนางหยิบกระเบื้องชิ้นหนึ่งใส่ปากเคี้ยวแล้วคายกระเบื้องที่เคี้ยวพังออกมา นางเหลียวซ้ายแลขวา เห็นตรงกลางมียอดหลังคา บนยอดมีเครื่องประดับหลังคารูปเจดีย์อันหนึ่ง ดังนั้นนางจึงเดินไปโอบยอดแหลมแล้วอ้าปากงับลงไป

“เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่ พังหลังคาหรือ!” ในที่สุดหวาหวั่นซีก็ทนไม่ไหว เหาะขึ้นมาจากด้านล่าง ดึงคอเสื้อนางลากมาด่าทออย่างดุร้าย “ทางด้านแท่นซ่อมฟ้ามีหินซ่อมฟ้าก้อนใหญ่ส่งมา เจ้าไปกัดพวกมันให้กลายเป็นก้อนเล็กๆ เก็บหลังคาไว้ให้ข้าเถอะ”

จินเฟยเหยาเอ่ยอย่างไม่อินังขังขอบ “ไม่เห็นเป็นไรเลย ถึงอย่างไรที่นี่ก็มีการป้องกัน ฝนไม่ไหลเข้ามาในห้องเสียหน่อย”

“ถึงไม่ไหลเข้ามาก็น่าเกลียด ยังมีอีก เจ้าอย่าไปแทะศาลาริมถนน มันไม่ได้ลงการป้องกันไว้พอฝนตกจะรั่วเข้าไป!” หวาหวั่นซีด่าทอนางยกหนึ่งอย่างอารมณ์เสียแล้วทิ้งนางไว้ให้ลงไปเอง

“ก็แค่แทะกระเบื้องไม่กี่แผ่น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเสียหน่อย จำเป็นต้องดุร้ายขนาดนี้ด้วยหรือ?” จินเฟยเหยาเสกกระจกวารีบานหนึ่งออกมา อ้าปากส่องกระจกดูฟันใหม่ในปากตนเอง