0695 ยื่นมือ

บทที่ 695 ยื่นมือ

พั่งจื่อทะยานเข้าไปในถ้ำก็เห็นต้นไม้แถบหนึ่งถูกผลักล้ม ยากนักที่จินเฟยเหยาจะกลายร่างเป็นเทาเที่ย เรือนร่างขนาดยักษ์ตั้งอยู่กลางป่ากำลังอ้าปากคำรามอย่างดุร้าย

ส่วนตรงกันข้ามกับนางมีไป๋หู่[footnoteRef:1]ตัวหนึ่ง ดวงตาสีทองส่องประกายวิบวับในป่าที่มืดครึ้ม ขนทั่วร่างตั้งชัน สะบัดหางฟาดต้นไม้สิบกว่าต้นล้ม [1: ไป๋หู่ หรือ พยัคฆ์ขาว เป็นสัตว์เทพประจำจตุรทิศในตำนานจีนโบราณ ไป๋หู่ประจำทิศประจิม เสวียนอู่ หรือเต่าดำที่เคยโผล่มาก่อนหน้านี้ประจำทิศอุดร]

พั่งจื่อรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง จู่ๆ ลูกพี่เปลี่ยนร่างทำไม พอมันมองร่างของจินเฟยเหยา พบว่ามีสัตว์มารตัวใหญ่ขนาดเดียวกัน ขนยาวสีดำปลอดทั้งตัว บนหัวมีเขาคู่หนึ่งกำลังนอนอยู่ในเงามืด ตรงท้องมีบาดแผลขนาดใหญ่สามแห่งโลหิตไหลออกมาข้างนอก สัตว์ตัวนั้นกำลังอ้าปากหอบหายใจ

“เทาเที่ย?” พั่งจื่อกวาดตามองมันอย่างสงสัย ลักษณะคล้ายกับจินเฟยเหยามาก สิ่งเดียวที่แตกต่างคือบนหัวของมันมีตำหนิเป็นขนสีขาวรูปวงกลม ต่างจากจินเฟยเหยาที่ทั่วร่างเป็นขนสีดำล้วน ไม่มีสีขาวสักแห่ง