0677 กลืนกินฟ้าดิน

บทที่ 677 กลืนกินฟ้าดิน

มองเห็นเงาร่างคนและแสงรัศมีวาบผ่านรางๆ ในหมู่เมฆ ทว่ายังมองเห็นไม่ชัด คลื่นโลหิตอันหนึ่งก็โจมตีเข้าใส่แสกหน้า เบื้องหน้ากลับคืนสู่ตำหนักผานกู่ดังเดิม

ยักษ์แสงทองที่โจมตีหวังเยี่ยหายไปแล้ว รัศมีสีทองเหล่านั้นหวนกลับไปยังนภากาศและล่องลอยอย่างไร้จุดหมายอีกครั้ง ส่วนหวังเยี่ยก็ถอยไปอยู่นอกถนนศิลาวิญญาณ เช็ดคราบเลือดที่มุมปากพลางมุ่นคิ้วนิดๆ

จินเฟยเหยาประหลาดใจกับอานุภาพของแสงทองเหล่านี้ แม้แต่หวังเยี่ยก็ถูกทำร้ายบาดเจ็บ ถึงพลังบำเพ็ญเพียรจะลดลง ทว่าตอนแรกก็เป็นคนขั้นมหายาน ทั้งยังเป็นศิษย์ของหนี่ว์วา คนที่แข็งแกร่งแบบนี้แค่เหยียบบนถนนศิลาวิญญาณสองก้าวก็ถูกทำร้ายบาดเจ็บ ถ้าเดินไปข้างบ่อน้ำไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร

หวังเยี่ยใช้มือกุมทรวงอกเอ่ยเสียงราบเรียบ “รีบกลับมา”

เห็นสีหน้าของเขาไม่สู้ดีนัก จินเฟยเหยาไม่รู้ว่าที่นี่ยังมีสิ่งของอันตรายอะไรอีกจึงรีบนำแก่นสวรรค์วิ่งมา ชั่วพริบตาที่นางก้าวออกจากถนนศิลาวิญญาณ สวนก็มืดมิดทันใด แสงทองเหนือศีรษะพวกนั้นหายไป รัศมีสีทองยังลอยไปมาในความมืดมิดทว่ากลับจางลงทุกขณะ สุดท้ายค่อยๆ หายไปทั้งหมดประหนึ่งดาวตกวาบผ่าน