0642 จินตนาการไปไกล

บทที่ 642 จินตนาการไปไกล

ถึงเจียงสุ่ยหรันจะพูดจาไม่จริงจัง ทว่ากลับแลกเปลี่ยนแบบตรงไปตรงมา จินเฟยเหยายังไม่เห็นเจียงอีที่ฟื้นขึ้นมาก็ถือขวดบรรจุน้ำค้างบุปผาปลุกเทพยืนอยู่เบื้องหน้าหมอกพิษแล้ว

“อย่ารวดเร็วขนาดนี้จะได้หรือไม่? หรือว่าจะไม่เลี้ยงข้าวข้า ข้าไม่ได้รีบร้อนขนาดนั้นเสียหน่อย” จินเฟยเหยามองหวาหวั่นซีและพั่งจื่อที่มาอำลานางพร้อมกันพลางถือน้ำค้างบุปผาปลุกเทพอย่างหมดวาจา มีความรู้สึกว่าถูกคนรังเกียจ

“ลูกพี่ เจ้าต้องรีบกลับมาเร็วๆ นะ อย่าลุ่มหลงความอ่อนโยนของบุรุษแล้วลืมพวกเราเสียล่ะ” พั่งจื่อยังยิ้มให้นางอย่างน่าชัง

จินเฟยเหยาถลึงตาใส่พวกมันอย่างแรงแล้วยื่นมือไปหาเจียงสุ่ยหรัน “ผู้อาวุโสให้ยาพันกลีบแก่ข้าสักหลายเม็ดเถอะ”

เจียงสุ่ยหรันเอ่ย “เจ้าน่าจะมีมิใช่หรือ?”

“ข้ายังต้องกลับมาอีก ท่านแบ่งให้ข้าสองเม็ดน่าจะง่ายดายยิ่ง” เจ้าพวกขี้งก จินเฟยเหยาเอ่ยอย่างเดือดดาล

“ให้เจ้า” เจียงสุ่ยหรันโยนขวดเล็กสุดให้ พอเห็นก็รู้ว่าด้านในมีมากสุดสองเม็ด ไม่ยอมให้เพิ่มอีกสักเม็ด จากนั้นเขายังเอ่ยอีกว่า “ข้านึกว่าเจ้าจะถูกฟ้าผ่าตายระหว่างทาง ไม่ต้องกลับมาแล้ว”