0621 ร่องรอย
บทที่ 621 ร่องรอย
“ข้าว่านะ...” จินเฟยเหยาแทะผลไม้ที่นำมาจากโลกวิญญาณเจียว เอ่ยถามปู้จื้อโหยวที่งีบหลับด้านข้าง “ที่แท้ซื่อเต้าจิงทำงานหรือไม่? ตั้งหนึ่งเดือนกว่าแล้ว ยังไม่มีข่าวคราวเลยสักนิด พั่งจื่อคงไม่ถูกคนต้มกินหมดแล้วนะ หวาหวั่นซี...น่าจะไม่เป็นไร ถึงอย่างไรนางก็มีประสบการณ์มากพอ”
ปู้จื้อโหยวที่กำลังพิงก้อนหินอาบแดดลืมตาขึ้นเอ่ยอย่างเกียจคร้าน “เจ้าจะรีบร้อนทำไม หาพบย่อมต้องแจ้งข้าแล้ว แต่พวกเขาจะกลับมาเอาก้อนศิลาพวกนี้จริงๆ หรือ รอมาหนึ่งเดือนยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ข้าว่าคงไม่มาแล้วมากกว่า”
“ต้องมาแน่ พวกเขานึกว่าไม่มีใครรอดชีวิตจากการโจมตีด้วยสายฟ้าเด็ดขาด ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้เรื่องที่นี่ ถ้าจะซ่อมฟ้าจริงๆ ก็ต้องมาเอาก้อนศิลาพวกนั้น” จินเฟยเหยาเอ่ยอย่างมั่นใจ การโจมตีด้วยสายฟ้าคราวนั้นดุร้ายอย่างยิ่ง หากมิใช่ตนเองมีร่มวิชชุ อาจจะตายไปนานแล้ว
“ขอให้เจ้าโชคดี ไม่เช่นนั้นหลายร้อยปีผ่านไป คนของเจ้าอาจจะไม่รู้จักเจ้าแล้ว” ปู้จื้อโหยวล้อเลียน
“ปากเสียให้น้อยๆ หน่อย ข้ายังรอพวกเขาสองคนหาศิลาวิญญาณให้อยู่นะ” จินเฟยเหยาด่าทออย่างอารมณ์เสีย
Locked Chapter
Support your favorite authors and translators in webnovel.com