0057 หมอน้อยน่ารัก

บทที่ 57 หมอน้อยน่ารัก

“อ๊บ” ไม่รู้ว่าพั่งจื่อแทรกออกมาจากไหน บนร่างเต็มไปด้วยคราบโลหิต ทว่าท่าทางกลับกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างยิ่ง

จินเฟยเหยายืนอยู่ไกลๆ มองทุกคนกำลังแบ่งซากงูภูติเงินทอง เห็นพั่งจื่อปรากฎตัวขึ้นอย่างกะทันหัน ก็เอ่ยอย่างไม่พอใจ “เมื่อครู่เจ้าหนีไปที่ไหนมา? คิดไม่ถึงว่าจะล่องูเข้าไปในฝูงชนอย่างไร้ยางอายขนาดนี้ ให้เจ้าแสดงฝีมือ เจ้าก็แอบเกียจคร้าน”

เห็นพั่งจื่อกลอกตาใส่นาง จินเฟยเหยาจึงเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “ถึงความแตกต่างระหว่างเจ้ากับมันจะมากเกินไปหน่อย ทว่าก่อนหน้านี้เจ้าไม่เคยต่อสู้จริงมาก่อน ข้าทำเช่นนี้เพราะหวังดีกับเจ้า เจ้าอย่าไม่รู้จักพอสิ งูตัวใหญ่ขนาดนี้นอนอยู่ตรงนั้น เจ้าแย่งชิงเนื้อมาบำรุงพลังวิญญาณหน่อยก็ได้?”

พั่งจื่อได้ยินคำพูดนี้ ดวงตามีแววเจ้าเล่ห์วาบผ่าน เห็นว่าไม่มีคนสนใจพวกนางสองคน มันก็อ้าปากให้จินเฟยเหยาดู พอจินเฟยเหยามองไปข้างใน พบว่าในปากของมันมีตานสัตว์ปิศาจขนาดเท่าเมล็ดถั่วเม็ดหนึ่ง ส่องแสงสีทองวิบวับงดงามอย่างยิ่ง