0553 ฝึกฝีมือ

บทที่ 553 ฝึกฝีมือ

“เทพอาหาร ทำไมท่านไม่กิน? ท่านวาดหวังมาหลายร้อยปีก็เพื่อจะกินสักคำมิใช่หรือ ถ้าท่านไม่กินพวกเราจะกินหมดนะ” จินเฟยเหยากินอาหารบนโต๊ะราวกับลมกวาดม้วนเศษเมฆ เงยหน้าขึ้นเอ่ยถามส่งๆ

เทพอาหารนั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่กินอะไรเลย มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเงียบเหงา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สีหน้าบวกกับร่างเจ้าเนื้อของเขา ทำให้คนรู้สึกแปลกประหลาดอย่างยิ่ง

จินเฟยเหยาเห็นท่าทางราวกับสาวน้อยของเขา ก็หันหน้าไปตะโกนสั่งผู้รับใช้ที่ยืนรออยู่นอกประตู “รบกวนเอาเกี๊ยวมุกอวี้หรงมาชามหนึ่ง!”

นางเคยเห็นสิ่งนี้แล้ว คิดบัญชีด้วยศิลาวิญญาณชั้นกลางชามละหกพันก้อนเท่านั้น อาหารเล็กน้อยแค่นี้นางยังซื้อไหว

“มีอาหารอร่อยวางอยู่ก็ไม่กิน ข้ากับพั่งจื่อกินก่อนล่ะ กินลงไปเกรงว่าต้องเพิ่มพลังบำเพ็ญเพียรหนึ่งถึงสองร้อยปีกระมัง?” จินเฟยเหยาพึมพำ มือกลับไม่หยุดนิ่ง ยัดอาหารใส่ปากอย่างรวดเร็ว