0495 น้ำตาแห่งความโศกเศร้า

บทที่ 495 น้ำตาแห่งความโศกเศร้า

ยักษ์สาวมองจินเฟยเหยาอย่างโง่งม หลังจากตะลึงงันก็เหลียวซ้ายแลขวา ยื่นมือขยับไปมา กระโดดขึ้นอย่างกะทันหัน ร่ายรำสองมือตะโกนพลางหัวเราะแล้ววิ่งหนีไป

หวาหวั่นซีและจินเฟยเหยาเห็นนางวิ่งหนีไปแบบนี้ก็มองสบตากัน เรื่องราวคลี่คลายแบบนี้หรือ? เอาเถอะ พวกเราฉวยโอกาสที่นางยังไม่รู้ตัวรีบหนีไปดีกว่า

พวกนางเพิ่งคิดจะหนีก็เห็นยักษ์สาววิ่งกลับมาอีก ดินบนร่างร่วงลงมาไม่หยุด ร่างกายเปื้อนจนไม่เป็นสารรูป ยักษ์สาววิ่งมาเบื้องหน้าแล้วถามพวกนาง “พวกเจ้ามีน้ำหรือไม่?”

“น้ำหรือ? มีสิ” จินเฟยเหยาพยักหน้าไม่เข้าใจว่ายักษ์สาวไม่ตามหาคนจิ้มตาตนเองกลับมาถามว่ามีน้ำหรือไม่ทำไม

เห็นยักษ์สาวลูบดินที่เปื้อนเต็มร่าง อ้าปากเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม “ช่วยอาบน้ำให้ข้าหน่อย ร่างสกปรกเกินไปรู้สึกไม่สบาย”

“...”

จินเฟยเหยายืนอยู่บนพรมบิน ใช้เวทชักนำน้ำสูบน้ำในทุ่งหญ้าขึ้นด้วยสีหน้าขมขื่นจากนั้นราดรดลงบนร่างยักษ์สาว ส่วนหวาหวั่นซีอยู่ด้านล่าง ชักนำน้ำสกปรกที่อาบแล้วไปไว้ด้านข้างไม่ให้ปะปนกับน้ำสะอาด