0490 ซึมเศร้า

บทที่ 490 ซึมเศร้า

ท้องนภาซึ่งเต็มไปด้วยเมฆหมอกพลันแตกออกเป็นช่องตามการไหลเวียนอากาศอันแข็งแกร่ง จินเฟยเหยาเหาะเข้าช่องแล้วร่วงกระแทกพื้นกลิ้งออกไป จากนั้นช่องกลางอากาศก็ประสานกันทันที ไม่ว่าการโจมตีหรือผู้บำเพ็ญเซียนขั้นแปลงจิตนับร้อย รวมทั้งสยงเทียนคุนที่ร้อนใจล้วนหายไปที่ช่องอีกฝั่ง

จินเฟยเหยาลุกจากพื้น พอเห็นรอบด้านก็โล่งอก “ถึงกับเปิดรอยแยกอากาศ ข้านี่ช่างเป็นคนที่มีบุญเสียจริง ไม่รู้ว่าพี่สยงจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่เขาเคลื่อนที่ในพริบตาได้สามครั้ง เป็นไปไม่ได้ที่เฒ่าอวิ๋นจะมองเขาถูกทุบตีตาย”

ดังนั้นนางจึงวางใจ พินิจห้วงอากาศที่ถูกเปิด สิ่งที่เหยียบอยู่ใต้เท้าคือพื้นหญ้าที่แช่อยู่ในน้ำใสสะอาดครึ่งหนึ่ง พื้นหญ้าที่มองไม่เห็นขอบเขตถูกหมอกขาวปกคลุม มองเห็นทิวทัศน์ไกลๆ ไม่ชัดเจน นอกจากหญ้าสีเขียวบนพื้นหญ้าก็เห็นเพียงต้นไม้ใหญ่ไม่กี่ต้นตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว

เงยหน้าขึ้นมองท้องนภา ไม่เห็นดวงอาทิตย์ ความรู้สึกที่มอบให้แก่ผู้คนคือเย็นเยียบ มืดครึ้ม หดหู่ ทั้งยังเงียบสงัด