0350 ไก่ออกไข่

บทที่ 350 ไก่ออกไข่

จินเฟยเหยาคิดว่าแบบนี้อันตรายเกินไป จึงใช้ฝ่ามือตบจูเชวี่ยคว่ำลงกับพื้น หลังจากกระทืบขาของเขาอย่างแรงทีหนึ่งก็วิ่งหนีออกมาจนถึงริมสวรรค์เจ็ดชั้นฟ้าหดร่างลงเป็นตัวเล็กๆ มองดูพวกเขาอยู่ไกลๆ

ทั่วร่างของอินเยวี่ยส่งกลิ่นเน่าเปื่อยออกมา โรคระบาดร้ายแรงจำนวนนับไม่ถ้วนหมุนวนอยู่รอบกายเขา ปราณวิญญาณพิษด้านหลังลอยอยู่กลางอากาศ บางครั้งกลายเป็นโครงกระดูกบางครั้งกลายเป็นราชันศพที่ผุพัง ส่วนพลังบำเพ็ญเพียรก็เหนือกว่าที่จินเฟยเหยาคาดคิดไว้ เนื่องจากมองพลังการบำเพ็ญเพียรของอินเยวี่ยไม่ออก จินเฟยเหยาคิดว่าน่าจะสูงกว่าตนเองนิดหน่อย อาจจะมีพลังบำเพ็ญเพียรขั้นแปลงจิต แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากแสดงความแข็งแกร่งที่แท้จริงออกมา นางจึงรู้ว่าไม่ใช่แค่ขั้นแปลงจิต ทว่ามีพลังการบำเพ็ญเพียรขั้นว่างเปล่าช่วงกลาง

มิน่าเล่าเขาจึงปล้นทรัพย์สมบัติของคนอื่นไปทั่ว กลายเป็นว่าใช้วิธีนี้ได้ตานศักดิ์สิทธิ์มากิน ไม่เช่นนั้นอาจจะติดอยู่ที่ขั้นกำเนิดใหม่เหมือนตนเอง

ราชันพิษขั้นว่างเปล่ามีอันตรายมากเพียงใด สะบัดรังแคลงมาตามสบายก็ทำให้เกิดโรคระบาดได้