0273 ผูกพยาบาท

บทที่ 273 ผูกพยาบาท

หลงเก็บกะโหลกศีรษะชิ้นสุดท้าย มองจินเฟยเหยากระพริบตา “พวกเราไปได้แล้ว ตอนนี้พาข้าไปน้ำพุความฝัน”

“เอ๋” จินเฟยเหยาตะลึงงัน ไปหาผู้บำเพ็ญเซียนขั้นผสานร่างคนนั้นที่น้ำพุความฝัน? นี่คือรำคาญในการมีชีวิตอยู่แล้วสินะ

“ข้ากับเขามีบุญคุณความแค้นกัน เขานำของสิ่งหนึ่งไปจากข้า ทั้งยังกักข้าไว้เป็นเวลานาน ต้องคิดบัญชีเสียที” หลงโค้งมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม

น่ากลัวเกินไปแล้ว จินเฟยเหยาถอยหลังไปสองก้าว เจ้าหมอนี่ยิ้มได้น่ากลัวจริงๆ ถึงจะน่ามอง แต่กลับทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

“ใต้เท้าหลง คนผู้นั้นเป็นขั้นผสานร่างแล้ว ท่านสู้ชนะหรือ?” จินเฟยเหยาเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

คิดไม่ถึงว่าจอมมารหลงจะถูกผู้บำเพ็ญเซียนขั้นผสานร่างคนนั้นกักขังไว้ นั่นคือร้ายกาจยิ่งกว่าเขา

“ทดลองดู หากไม่สังหารเขาข้าจะรู้สึกไม่สบายใจ” หลงไม่ได้ให้ความมั่นใจแก่จินเฟยเหยามากนัก เพียงบอกกล่าวเล็กน้อย

จินเฟยเหยาศีรษะพองโต ทดลองดู ทว่าพลันคิดได้ว่าไม่ถูกต้อง เขารู้ได้อย่างไรว่าข้ารู้เส้นทางไปน้ำพุ?