0270 ลุย

บทที่ 270 ลุย

ใต้เท้าอาปู้ปรากฏตัวขึ้นครู่เดียวราวกับแมลงปอแตะผิวน้ำแล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน เขาทิ้งกบสองตัวไว้ ทักทายตามสบายแล้วหนีไปราวกับสายลม ไม่รู้ว่ายุ่งอะไรทั้งวัน

คิดจะเก็บแผ่นหยกซ่อน จินเฟยเหยาจึงพบว่าตนเองไม่มีที่ใส่ คิดนิดหนึ่ง นางก็โยนแผ่นหยกใส่ถุงเฉียนคุนบนคอต้านิว ส่วนพวกกำไลเฉียนคุนแค่ใช้ใส่สิ่งของเท่านั้น ไม่มีความสามารถในการเปลี่ยนขนาด ดังนั้นตอนนี้นางจึงไม่มีทางสวมบนมือได้

จินเฟยเหยาใช้กรงเล็บค้นถุงเฉียนคุน อดทอดถอนใจชมว่าตนเองโชคดีไม่ได้ เพลิงใหญ่ขนาดนั้นยังไม่ได้เผาถุงเฉียนคุนทิ้ง โชคดีจริงๆ มองพั่งจื่อและต้านิวทางด้านข้าง จินเฟยเหยาก็เอ่ยอย่างไม่พอใจ “เกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้าสองคน คิดไม่ถึงว่าจะถูกคนส่งกลับมา ถือว่าพวกเจ้าสองตัวโชคดี ที่นี่มีอาหารกินมีที่อยู่รับประกันว่าเลี้ยงพวกเจ้าสองตัวให้อ้วนท้วนได้”

“อ๊บ!” พั่งจื่อและต้านิวพร้อมใจกันร้องอย่างยินดี พวกมันทนปู้จื้อโหยวมามากพอแล้ว ติดตามเจ้าหมอนั่นลำบากกว่าติดตามจินเฟยเหยาอีก พอนึกถึงชีวิตเกือบหนึ่งปีมานี้พวกมันก็ระทมทุกข์