0267 ข้าให้เจ้าเอนอิง

บทที่ 267 ข้าให้เจ้าเอนอิง

แสงอาทิตย์สดใส ชีวิตการเป็นสัตว์ภูติช่างสุขสบายจริงๆ กินอย่างเดียวไม่ต้องทำงาน ถึงอย่างไรก็บำเพ็ญเซียนเพื่อให้มีชีวิตอย่างสุขสบายขึ้นเท่านั้น

จินเฟยเหยานอนอย่างเกียจคร้าน มองคนเผ่ามารขั้นกำเนิดใหม่กำลังใช้เพลิงแท้ย่างนกหัวกลมสูงหกจั้งอยู่ไม่ไกลนัก

นกชนิดนี้รสชาติไม่เลว เพียงแต่ตัวใหญ่หน่อย ย่างแล้วต้องระวังเป็นพิเศษ เห็นเขาดูเหมือนจะใช้ไฟแรงเกินไปหน่อย จินเฟยเหยาจึงสะบัดหางตะโกนว่า “ผู้อาวุโส ไฟแรงเกินไป ตอนนี้เติมเครื่องเทศได้แล้ว ไม่เช่นนั้นเดี๋ยวจะไม่เข้าเนื้อ”

คนเผ่ามารผู้นี้มองนางแวบหนึ่ง จากนั้นก็เรียกผู้ฝึกบำเพ็ญขั้นหลอมรวมสองคนข้างกาย สองคนนี้จึงยกเกลือและเครื่องเทศที่กองเป็นภูเขาลูกเล็กๆ ข้างกายขึ้น ส่วนจินเฟยเหยากลับนอนมองอยู่ด้านข้างด้วยรอยยิ้มแฉ่ง ครุ่นคิดว่าอีกเดี๋ยวจะกัดตรงส่วนใดก่อนดี