0166 ดาวศรพิฆาต ปู้จื้อโหยว

บทที่ 166 ดาวศรพิฆาต ปู้จื้อโหยว

“คิดไม่ถึงว่าจะได้พบเจ้าที่นี่ หรือว่าสวรรค์เห็นข้าถูกเจ้าทารุณ ดังนั้นจึงส่งเจ้ามาให้ข้าแก้แค้น?” จินเฟยหยางยินดีแทบคลุ้มคลั่ง นี่คือง่วงนอนก็เจอหมอน ต้องการสิ่งใดก็ได้สิ่งนั้น เขาไม่หลบหนี ยืนอยู่บนกองดิน จับจ้องจินเฟยเหยาด้วยสายตาดุร้าย

จินเฟยเหยาขบคิดไม่เข้าใจมาโดยตลอด เพราะเหตุใดน้องชายจึงแค้นตนเองขนาดนี้ มักจะคิดหานับร้อยนับพันวิธีมาทำร้ายนาง ตนเองดีต่อเขาตั้งแต่ยังเล็กชัดๆ จนกระทั่งเขาแนะนำเรื่องทำเตาหลอมมนุษย์ ตนเองจึงเริ่มทำตัวแย่ๆ กับเขา

“อาเป่า เพราะเหตุใดเจ้าจึงแค้นข้าขนาดนี้? ท่านพ่อพาเจ้ากลับมาก็สะบัดก้นจากไป ข้าเป็นคนเช็ดฉี่และอุจจาระของเจ้ามาจนโต เจ้าไม่ซาบซึ้งบุญคุณยังไม่พอ คิดไม่ถึงว่าจะปฏิบัติต่อข้าตรงกันข้ามมาโดยตลอด”

ตอนนี้จินเฟยหยางแข็งแกร่งแล้ว มีพลังการบำเพ็ญเพียรขั้นสร้างฐานช่วงปลายเหนือกว่าจินเฟยเหยาหนึ่งขั้น ในที่สุดเขาก็ไม่ต้องกลัวนางอีก จึงพูดความไม่พอใจที่ซ่อนอยู่ในใจมานานปีออกมา “เจ้าเลี้ยงข้ามาจนโต? เจ้าโตกว่าข้าเพียงสองปี เจ้าจะทำอะไรได้ แปะทองบนหน้าตนเองให้น้อยๆ หน่อย”