0107 ฝ่ามือยักษ์ซวีคง

บทที่ 107 หัตถ์ยักษ์ซวีคง

“หน้าตาแบบนี้ ยังโปะแป้งเสียเหมือนก้นลิง ไม่รู้สึกขายหน้า” เห็นเยาเหริน[footnoteRef:1]คนนั้น จินเฟยเหยาใช้ฝ่าเท้าตรองดูยังเดาออก คนผู้นี้คงเป็นชายบำเรอเสียแปดส่วน เทียบกับสยงเทียนคุนแล้วหน้าตายังกับอาจม [1: เยาเหรินปกติจะใช้กับผู้หญิงที่แต่งกายเป็นชาย ส่วนเหรินเยาจะใช้กับผู้ชายที่แต่งกายเป็นผู้หญิง แต่โดยรวมๆ คือคนลักเพศ]

เยาเหรินเดินอย่างเชื่องช้า ไม่ค่อยยินยอมมารับเด็กหนุ่มหล่อเหลาที่นี่ ครุ่นคิดดูก็เข้าใจได้ นี่คือมารับชายบำเรอกที่จะแย่งชิงบุรุษและชามข้าวของตนเองกิน ไม่ว่าเพื่อตำแหน่งหรือเพื่อความรู้สึก ล้วนทำให้คนทนรับไม่ได้

ทว่าผู้อื่นไม่คิดเช่นนี้ ผู้บำเพ็ญเซียนคนนั้นติดตามอยู่ด้านหลังมาตลอด คิดจะกระตุ้นให้เขาเดินเร็วหน่อย หากช้าจะถูกท่านเซียนหยวนหยางกินหมดก่อน ทว่าถึงแม้ผู้อื่นจะเป็นเยาเหรินที่น่าสะอิดสะเอียน ทว่าก็มีพลังการบำเพ็ญเพียรขั้นหลอมรวม เขามีโทสะแต่ไม่กล้าเอ่ย เดินตามก้นไปในใจก่นด่าบรรพบุรุษของเยาเหรินหลายร้อยรอบ