0112 ทางน้ำใต้ดิน

บทที่ 112 ทางน้ำใต้ดิน

“นี่มันเรื่องอะไรกัน เหตุใดจึงไม่ขยับ?” จินเฟยเหยามองรอบด้านอย่างแปลกใจ ภายใต้การสาดส่องของหินแสงราตรี เห็นเพียงในน้ำมีฝูโหยวอู้[footnoteRef:1] ที่เหมือนฝุ่นธุลีลอยอยู่ในน้ำอย่างช้าๆ ในน้ำเงียบสงบราวกับน้ำนิ่ง นอกจากสิ่งที่เหมือนฝุ่นธุลีเหล่านั้น แม้แต่ปลาเล็กปลาน้อยสักตัวก็ไม่มี [1: ฝูโหยวอู้ คือ แพลงก์ตอน (สิ่งมีชีวิต ทั้งพืชและสัตว์ที่ล่องลอยไปตามกระแสน้ำ)]

น่าแปลกเกินไปแล้ว ต่อให้ตักน้ำมาอ่างหนึ่งวางนิ่งๆ ก็เป็นไปไม่ได้ที่ในน้ำจะมีบรรยากาศอึมครึมแบบนี้ จินเฟยเหยาไม่ระวังยื่นนิ้วออกไปนอกฟองแสงนรก น้ำข้างนอกที่นิ่งสนิท ทำให้นางรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นเสียดกระดูก นางเก็บนิ้วกลับมาอย่างเต็มไปด้วยความสงสัย ถูบนนิ้ว ดมอย่างระมัดระวัง ไม่พบความผิดปกติ

ไม่มีกระแสน้ำ ก็ต้องอาศัยตนเอง นั่งขัดสมาธิอยู่ในฟองแสงนรก จินเฟยเหยาตบพั่งจื่อที่ปรากฏร่างขึ้นด้านหลังนานแล้ว “พั่งจื่อ ตอนนี้ต้องพึ่งพาเจ้าแล้ว เจ้าออกไปว่ายน้ำผลักฟองแสงนรก”

“อ๊บ!” พั่งจื่อมองนางอย่างตกตะลึง มีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ