ตอนที่ 318 พ่อผู้ไร้ยางอายกลับเมืองหลวง

ตอนที่ 318 พ่อผู้ไร้ยางอายกลับเมืองหลวง

เดือนเจ็ด ช่วงบ่ายของฤดูร้อน ท่ามกลางท้องนภาสีฟ้าครามไร้ปุยเมฆ มีเพียงพระอาทิตย์ดวงโตลอยเด่นสาดส่องสู่พื้นพสุธาจนแทบแผดเผาให้มอดไหม้ บรรยากาศคล้ายกับหยุดนิ่ง ใบไม้บนต้นไม้ดูห่อเหี่ยวไร้เรี่ยวแรง ปราศจากการเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อย

บนเส้นทางหลักมุ่งหน้าสู่เมืองหลวง รถม้าคันหนึ่งเคลื่อนไปเบื้องหน้าอย่างเนิบช้า

“ผู้คุมรถ ช่วยเร็วหน่อยได้หรือไม่ อากาศนี่ก็ช่างร้อนเกินไปแล้ว” คนผู้หนึ่งเลิกผ้าม่านรถเปิดออก เร่งเร้าคนคุมรถม้าอย่างรำคาญใจ ชุดสีน้ำตาลบนเรือนร่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไรผมสองข้างที่ขาวโพลนปรากฏหยาดเหงื่อรินไหลไม่ขาดสาย

ผู้ควบคุมรถกล่าวอย่างไม่แยแส “เจ้ารู้จักร้อน แล้วข้าไม่รู้จักร้อนหรือไร ข้าอยู่ใต้แสงพระอาทิตย์ด้วยซ้ำไป! ลูกม้าตัวนี้จะเฆี่ยนอย่างไรมันก็ไม่เดินเร็วขึ้นมาได้ แล้วข้าจะทำอันใดได้หรือ”