ตอนที่ 311 โกรธเคืองอย่างยิ่ง

ตอนที่ 311 โกรธเคืองอย่างยิ่ง

หลี่หมิงอวินตามมาถึงป่าท้อด้วยความร้อนรนใจอย่างยิ่ง แต่กลับเห็นหรูอี้กำลังเป็นเสมือนแมลงวันไร้หัวที่กำลังหันไปหันมาอย่างไร้จุดหมาย

“จิ่นซิ่ว เอ้อร์เส้าหน่ายนายล่ะ” ความกังวลใจที่หนักอึ้งในดวงใจหลี่หมิงอวินผ่อนคลายลง เพราะจิ่นซิ่วอยู่ที่นี่ หลันเอ๋อร์ก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วยเป็นแน่

คาดไม่ถึงว่าจิ่นซิ่วจะกล่าวโดยชักสีหน้าเศร้าโศก “เอ้อร์เส้าเหยียเจ้าคะ ข้าน้อย...ข้าน้อยพลัดหลงกับนายหญิงเจ้าค่ะ...”

หลี่หมิงอวินรู้สึกหนังศีรษะชาขึ้นมาทันที ความรู้สึกที่เพิ่งผ่อนคลายลงกลับหนักอึ้งขึ้นมาอีกครั้ง เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “ว่าอย่างไรนะ อะไรที่ว่าพลัดลงกันแล้ว?”

จิ่นซิ่วปาดน้ำตา พลางกล่าวอย่างขลาดกลัว “ข้าน้อยติดตามเอ้อร์เส้าหน่ายนายมา ทว่าพอเอ้อร์เส้าหน่ายนายเดินเข้าป่าท้อไป ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเจ้าค่ะ ข้าน้อยตามหาอยู่แถวนี้ตั้งนานแล้ว ตะโกนจนคอแหบแห้งแล้ว ก็ตามหาเอ้อร์เส้าหน่ายนายไม่พบเจ้าค่ะ”