บทที่ 145-1 พานพบดังมิพบ

บทที่ 145-1 พานพบดังมิพบ

“องค์หญิง พระองค์อย่าได้ทรงทำเช่นนี้เลย บรรดาอาคันตุกะล้วนเดินทางมาไกล แล้วยังเป็นถึงเจ้าแคว้น...” ขันทีชราพูดอย่างยากลำบาก ใบหน้าแก่เฒ่าเต็มไปด้วยริ้วรอยเต็มใบหน้า จอนผมทั้งสองข้างขาวโพลน ผอมจนดูเหมือนราวไม้ไผ่หนึ่งก้าน

“หุบปาก!” คิ้วเรียวดังใบหลิวขององค์หญิงกระตุก ก้มตัวลงมาจากลูกม้าแล้วหยิกเข้าที่ใบหูของขันทีชรา ร้องเสียงดังว่า “เป่าเฉวียน เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้านายของเจ้าคือผู้ใดกันแน่?”

น้ำตาของขันทีชราแทบจะไหลออกมา รีบพูดขึ้นว่า “ต้องเป็นองค์หญิงอยู่พ่ะย่ะค่ะ!”

“อย่างนั้นก็ดี” องค์หญิงหว่านฝูร้อง “ในเมื่อเจ้ารู้แล้วว่าข้าเป็นนายของเจ้า ก็จงฟังคำของข้าเสีย”

เมื่อพูดจบ นางก็ชี้นิ้วมืออ่อนนุ่มขาวผ่องไปที่ขันทีชราแล้วร้องว่า “เป่าเฉวียน ดูซีว่าเจ้าช่างกล้าอะไรเช่นนี้ ยังจะบอกว่าตัวเองเป็นขันทีรับใช้ในวังของข้าอีก เป็นจักรพรรดิแล้วอย่างไร? เสด็จพ่อของข้าก็เป็นจักรพรรดิ ต่อไปพี่ชายของข้าก็จะได้เป็นจักรพรรดิ เป็นจักรพรรดิแล้วมีอะไรดีกันเล่า ข้าไม่กลัวเขาหรอก”