ตอนที่ 6 อุ้ม

"พวกท่านจะพาเราไปที่ใด" เซนิตเอ่ยถามด้วยความระแวดระวัง เพราะเมื่อนางออกมาบรรยากาศกลับผิดแปลกไป

"เจ้าไม่ถูกสังหารในนั้นก็ถือว่าดีเท่าไรแล้ว" เสียงคร่ำครึเอ่ยขึ้น อัสลานเหลือบมองเด็กสาวพลางส่ายหน้าอ่อนใจ "เวรกรรมแท้ๆ"

เวรกรรมของข้านี่แหละ! สักวันความต้องแตกแน่ แล้วจะเอาหัวไปไว้ที่ไหน!

เซนิต "...."

เด็กสาวคิดอยู่แล้วเชียวว่าคนเหล่านี้ต้องไม่ใช่คนดี แต่อย่างน้อยนางก็ยังมีชีวิตรอด ทว่า...นางเป็นถึงองค์หญิง หากคนเหล่านี้รู้สถานะของนางจะต้องกลัวจนหัวหดแน่

"พวกท่านรู้หรือไม่ว่าเราคือใคร เราคือองค์หญิงเซนิต บุตรีขององค์ซาลีมานนะ!" เซนิตบอกสถานะที่แท้จริงของตน หวังข่มขวัญให้ฝ่ายนั้นกลัว

ทันทีที่ได้ยินคำนั้น คลีโอชะงักฝีเท้าหยุดกึก เขาเอี่ยวใบหน้าคมคายหันมองสาวน้อยซาตานผ่านช่วงไหล่ บัดนี้ดวงตาเย็นชาลุ่มลึกฉายแววแข็งกร้าว แต่แล้วไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นความเจ้าเล่ห์แสนกล มุมปากกระตุกยิ้มร้ายกาจ 'หึ! ตอนแรกเพียงคิดอยากจะช่วยลูกนกลูกกา ไม่คิดว่าจะได้ของดีติดมือกลับไปด้วย'

เทพหนุ่มจมอยู่ในความคิดของตนชั่วครู่ ปากหยักบางเอ่ยนาบช้า "เช่นนั้นรึองค์หญิง เห็นทีเราต้องต้อนรับท่านอย่างดีแล้วล่ะ"

เซนิตได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มพึงพอใจ สถานะองค์หญิงของนางช่างประเสริฐ์นัก ไม่ว่าทำสิ่งใดหรืออยู่ที่ไหนคนก็ยำเกรง "อื้ม แต่ท่านช่วยเราอย่างหนึ่งได้หรือไม่" เด็กสาวได้คืบจะเอาศอก

"ช่วยตามหาสหายของเราที นางชื่อเพนนี ถูกดูดเข้าไปใน...ในนั้นก่อนเรา เราตามหาเท่าไรก็ไม่พบ ท่านช่วยเข้าไปตามหานางให้เราได้หรือไม่ เราอยากกลับบ้านพร้อมนาง" เซนิตยังคงไม่ลืมบ่าวคนสนิท ในเมื่อนางเข้ามาแล้วยังมีชีวิตรอด เพนนีก็ต้องยังมีชีวิตรอดเหมือนกันสิ

คลีโอคลี่ยิ้มอบอุ่น เสียงทุ้มเข้มเอ่ยอย่างอ่อนโยน "อืม ได้สิ แต่เราพาท่านไปอาบน้ำอาบท่า กินอะไรก่อนดีกว่า เมื่อเจอนางแล้วเราจะไปส่งท่านทั้งสองเอง"

เซนิตฉีกยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตเปล่งประกายด้วยความดีใจ เมื่อได้คำตอบที่ต้องการ เด็กสาวจึงยอมทำตามชายหนุ่มโดยกลับไปพร้อมกับเขาอย่างว่าง่าย นางลองกางปีกสีนิลออกจากกายอีกครั้ง ปรากฏว่าเป็นผล! นางดีใจเหลือเกินที่ส่วนสำคัญในร่างกายยังไม่หายไป

คลีโอคว้าไหล่เซนิตพร้อมออกแรงเล็กน้อย "ให้เราอุ้มท่านไปเถิดองค์หญิง ยามนี้ตัวท่านเปียกปอน บินโต้ลมจะจับไข้เอาได้" ใบหน้าหล่อเหลายิ้มละมุน

เซนิตเหม่อมองบุรุษรูปงามตรงหน้าราวกับถูกสะกด นางชั่งใจชั่วครู่ "เอ่อ..."

"ไม่ต้องเกรงใจ ท่านเป็นถึงองค์หญิง เราจะให้ท่านลำบากได้อย่างไร" คลีโอยังคงยืนกราน

ใช่ว่าเขาอยากจะอุ้มนางเสียหน่อย แต่หากนางสยายปีกสีดำๆ นี่บินอยู่ในแดนเทพ คงไม่มีชีวิตรอดให้มาหายใจบนพื้นเป็นแน่

คลีโอหันไปสั่งการเหล่าเทพผู้พิทักษ์และขุนพลสวรรค์สองสามคำ แล้วก้าวขายาวๆ เดินเข้าไปหาเซนิต

"ขออภัยองค์หญิง" เสียงเข้มทรงเสน่ห์เอ่ยขออนุญาตอย่างสุภาพบุรุษ เขาช้อนร่างอรชรขึ้นแนบอก เซนิตตัวเกร็งวูบวาบ นางไม่เคยถูกชายใดอุ้มเช่นนี้มาก่อน คลีโอก้มหน้าส่งสายตาหวานเชื่อมนิดๆ ให้นางแวบหนึ่ง เด็กสาวหัวใจเต้นกระตุกพลันก้มหน้าซุกอกแกร่งทันที นางรู้สึก….เขินอาย

'หึ...' เทพบุตรรูปงามยกยิ้มอย่างมีชัย ก่อนจะสยายปีกสีขาวประกายทองโผบินขึ้นสู่เวหา เขาบินเร็วกว่ายามปกติมาก เนื่องจากไม่อยากให้ใครเห็นนางผู้นี้

ครั้นมาถึงวิมานทอง คลีโอสั่งให้เทพสาวรับใช้เตรียมผ้าผ่อนและข้าวปลาอาหารให้กับเซนิต ส่วนตรามารบนหน้าผากของนาง เขาแอบร่ายมนต์อำพรางตอนบินมาระหว่างทางแล้ว เพื่อไม่ให้คนอื่นล่วงรู้ว่านางไม่ใช่เทพ