Chapter 20: Complicated

Someone's Pov

"Oliver? W-Why are you here?"

Takang tanong ni mama ng makita nito si papa na kinakausap ako.

"Steph, listen. Dati ko pang gustong makapasok dito, pero sa tagal ng panahon ngayon ko lang nalaman ang passcode ng hayop na pintoang 'yan."

Tila natatawa nalang ako sa paliwanag ni papa habang ipinapakita pa nito ang kanyang gestures na nagpapahiwatig sa kaniyang mga sinasabi, I didn't know, that even him also wanted to enter mom's closet. Paano kasi, ayaw daw kasi ni mama na masira ang kanyang mga arrangements.

"Anyway, we should not fight about that anymore. It's one of her special day. Let's just focus on the first date of our unique daughter. " Pagbago sa topic ni papa kay mama habang turo ako na Inaayos ang mga maliliit na details sa sinuot ko.

"We must." Direktang sagot naman ni mama habang naka-crossed ang mga kamay nito.

"O sha! Ihatid mo na 'tong napakagandang anak mo, baka ma abotan pa'to ng hating-gabi." Dagdag pa nito.

"Of course, ihahatid ko siya, but make sure na pag-uwi ko nakabihis ka na okay? We're going somewhere, let's have a date too..." Sambit ni papa na ngayon ay nasa likod na ni mama habang hawak ang naka-crossed na mga braso nito at dahan-dahag isinasayaw na sinusundan naman ni mama ang pagbayo.



I can't seem to explain the joy I felt when I heard what dad said to mom. It's like I just don't want to go on my date and I'll just go with them and see how happy they are.

Mom let go of dad's hugged and grabbed me straight away and hold my hand.

"I know what you're thinking. Don't let that man wait for nothing.."

Those are the last words I heard from her before I bid goodbye and boarded my dad's exposed red carbon fiber and white bugatti chiron car that he brought yesterday.



"Dito lang dad." Usisa ko sa kaniya ng matatanaw na ng aking mga mata ang lugar kung saan kami magkikita.

"Pero, diba medyo malayo pa dito 'yung—"

"Dad, don't worry. As you said earlier, you're going to respect all my decisions. Put me down and get back there, because you still have a date. don't let mom wait for nothing." Sambit ko naman sa kanya dahilan ng kanyang pag-smirk.

Natatawa man at napakati sa ulo ay agad naman itong nagpaalam at bilis na bumalik sa bahay upang sunduin si Mama.

Kaunting lakad lang naman at mararating ko na ang ni-reserve na venue nito para sa aming dalawa, the Otakuyaki gourmet house.

I know it's not the best place to start our first date-or should I say blind date? But this is 5 star according to people na nakapunta na rito.

Blind date kasi, ngayon niya lang ako makikita and I don't even know how to start the conversation o kung siya man 'yung magsasalita ng una hindi ko naman alam kong ano ang isasagot.

He said na exclusive lang ang venue na 'yun for us this evening and he said that he will bring his famous friend who will be the the chef this night and for us to choose our viand freely.

Hindi ko alam kung bakit ang Gourmet house na ito ang pinili niya. He said that this house was special.

One last step and here I am looking at him from behind.

Kinakabahan at naririnig ko ang mabilis na pagkabog ng aking dibdib.

I don't have an idea what this feeling was.

I'm doubting.

...

...

Should I enter?

_________

Reycepaz's Pov

"What the hell Rey, bakit napakaliit ng dorm mo. Gusto mo bang idimanda ko sila?" Joaquin said in vigorous face.

"No thanks, it's enough for me." I calmly answered to Joaquin's concern.

"Are you sure? Eh nasaan naman ang mga damit mo dito? Don't tell me na uniporme ang susuotin mo sa first date niyo?" Exequill asked in funny way while I can see in his eyes that he's in shock.

"Really Reycepaz? Anak ng—don't waste time dude let's go!" Nathaniel immediately grabbed my hands.

"T-Teka saan tayo pupunta?" Takang tanong ko sa mga pabidang mga tropa ko nang dali-dali nila akong itinulak palabas ng dorm at ipinasok sa isa sa mga sasakyang naka-park sa labas.

Even though that this university is very strict, pinayagan pa rin sila na pumasok ng mga guard dahil this boys was always bring a big name.

"Luh, baka nakalimutan mong may bahay ka?" Pangungulit na tanong naman ni Exequill.

"Take note Exequill, not only bahay, but MANSION!" Pagdidiin na sabi ni Joaquin sa mga binitiwang salita kay Exequill.

"P—Pero..."

"Wag nang daming tanong. Papasukin mo naman kami sa mansion mo kahit minsan lang. It was also a year ago that I got there."

"Me, Three years."

"Five?"

"Two?"

Sunod-sunod nilang sambit ng maalala kung gaano na katagal sila hindi nakapunta sa property ng mga Madigan or should I say, my property. Parang sa isipan ko ay kailan lang sila bumisita, I guess ang bilis ng takbo ng panahon na hindi ko na nga namamalayan.

Matapos mamatay ang mga magulang ko ay wala ng ibang pagpasahan ng mga ari-arian kung hindi ako lang. From the villages as well as all the bank accounts and businesses ay nasa pangalan ko nakatatak. My sister died and my grandparents didn't accept the property sa dahilan na halos hindi na nga nila alam kung saan paggagamitan ang kanilang mga pera.

Agad naman sila nagpaandar ng kani-kanilang mga sasakyan habang ako naman ay nakisakay sa sasakyan ni Nathaniel.

"Don't be too humble Madigan. Kung ayaw mo nang umuwi doon, just tell me ibibinta ko nalang 'yun. I'm pretty sure that it will cost more than a billion."

"Just shut up Nathaniel and drive safely, okay?" Sambit ko sa kaniya. Halatang nagmamadali ang mga mokong na 'yun dahil mula sa front sit ay hindi ko na sila matatanaw.

Nang huminto ang sasakyan ni Nathaniel sa traffic light dahil makikita dito ang kulay pula na ang ibig sabihin ay 'stop' ay agad naman 'to nagbato ng tanong na alam ko naman din ang ibig nitong sabihin

"Are you sure about this?" He ask while give me a stare in reflection of the mirror. Na para bang nakikita ko talaga siya eh hindi naman.

I keep silent as a humid darkness of the night in a few seconds.

"Let me ask you Nathaniel, kung nakita mo na ang kabiyak ng puso mo at ilang buwan ang nakakalipas ay tinanong ka niya kung pwede na ba kayo magpakasal. Ano ang gagawin mo?" I ask him seriously habang binaling ang tingin sa labas. I noticed that the dead zone become bigger, and it looks like people don't care about it. Are they accepting the reality that this world soon to end?

"S-Syempre, hindi ako papayag. Hindi ako bakla para ako 'yung tatanungin kung pwede na ba kami ikasal. I am the man and I am the one should ask her first if she will agree if I'll marry her." He exclaimed that grabbed my attention back.

"That's what I mean, she know almost about me and she almost court me. I felt the same way, but I don't want her to be the reason I lived on the day of my death" I answered.

Nathaniel fell silent after hearing what I said and just continued driving.

That's why I no longer hesitate to ask her if she is free for a date and gladly she said yes.

"Bakit ang tagal niyo?" Joaquin asked matapos akong makababa sa sasakyan ni Nathaniel.

Wala naman ni isang nag-abala pang sumagot sa tanong nito at nagpatuloy na kami sa paglakad. Sumalubong sa amin ang napakalaking pinto na matagal ko nang hindi nahahawakan. Even though this door is antique it costs billions...in just one side of the door.

Wala namang magnanakaw so far matapos kumalat ang balita rati ng may grupo ng ang nagtangkang nakawin ang mga mamahaling gamit sa bahay.

"This is what we call the real home.." mahinang sambit naman ni Exequill ng tinulak ko pabukas ang malaking pinto at sumalubong sa kanila ang malawak at napakabango na sensation ng malaking bahay.

"Yes it is a home, but the memories that I've been experienced here, I can't never call it a home..." I said to myself while taking a deep breath, "hell, I only experienced hell before. When I live here." Dugtong ko pa habang nakatingala sa mga naglalakihang chandelier na nakasabit sa entrance ng mansion.

"Dude, no time for dramatic story of your life at bilisan mo nang magpalit."

The silence was deafening on the wide corners of the House after Exequill said those words. Nagpalipat-lipat din ang aming mga tingin ng magtugma ang aming mga iniisip. Ilang Segundo ay bigla nalang ding tumawa ang lahat ng napakalakas.

Tulad nga ng sinabi ko dati, kung mayroon mang tatawa kahit hindi ko kakilala ay bigla na rin akong tatawa ng bahagya. Laughter is contagious.

Sumalubong din sa amin ang isang batang may apat na kamay at para ba itong haft goblin na hindi ko namumukhaan na nakasuot pa ng maid dress.

Who the heck is this kid and what he's doing inside my property?

"Welcome home Master!" Masayang bati ng bata sa akin.

T—Teka, sa akin?

"Rey, who's this? I didn't know na may anak ka na pala?"

Joaquin said na agad ko naman ito binigyan ng matulis na mga tingin dahilan ng pagputol sa pagtawa nito. Wala naman akong maisagot, sapagkat kahit mismo ako, ay walang alam kung sino ang batang 'to.

I lean towards the kid, "uhm, may I know who you—"

Hindi pa man ako natapos sa pagtatanong ay bigla nalang may isang babae na may katandaan na rin around 30 plus siguro, ang sumingit.

"Dominique! Sinabi ko sa'yo na wag kang tatakbo kahit saa—sir?!" Putol nito.

Medyo naguguluha, pero parang familiar sa akin ang race nito, ang kulay berde nitong katawan at malalaking bon— nevermind.

I think I have an idea now, who she is.

...

"S-Shannalie?"

Hindi man ako sigurado sa itinanong ko, sapagkat ilang buwan lang naman ang nakakalipas bago ko ipinapunta ang Isa sa studyante ko dito sa mansion para maging isang katulong para na rin matulungan ko siya. Ngunit, hindi ako makapaniwala na, ang dating Shannalie na hanggang beywang lang ang taas ay ngayon kasingtaas ko na 'to. She become thicc too. I'm not going to lie.

"Yes, sir. Ako nga" sambit nito bago kinuha ang bata na kinausap ko kanina.

"Mama did I do the right thing? You said that the man on the painting on the wall was our master and he looks like him, so he is our master right?"

"Yes, Dominique. He is our master." Usisa naman ni shannalie sa bata na anak niya pala.

_______

Last date updated: April 30, 2022

Last update I: 09/02/22